The Songcatcher op Facebook
26.12.2010

Beste Albums van 2010

2010 aRetro is in de mode en dus werd 2010 het jaar van de cover albums. Van tribute albums door meerdere artiesten voor Cy Coleman en Judy Collins, naar tribute albums door één artiest voor één artiest, zoals Trijntje Oosterhuis voor Michael Jackson, tot albums met covers van meerdere artiesten uitgevoerd door Marc Cohn en Peter Gabriel of uitgekozen door Leo Blokhuis & Ricky Koole. Mijn keuze uit de albums die ik in 2010 voor het eerst heb gehoord, is geworden:  

10 The Unthanks – Here’s The Tender Coming (2010)   Bijzondere folk muziek van de Engelse zusters Rachel & Becky Unthank met prachtige arrangementen en samenzang.

9 Trijntje Oosterhuis – Never Can Say Goodbye (2010) Covers van Michael Jackson met alleen de gitaar van Leonardo Amuedo en mooie achtergrondvocalen. Het concert in Tivoli was voor mij het beste van het jaar.

8 Kari Bremnes – Norwegian Mood (2002)
Noorse zangeres die ik dit jaar voor het eerst hoorde en me gelijk boeide. Haar Engelstalige album is het meest toegankelijk, want dan zijn de mooie teksten ook te volgen.

7 Diane Birch – Bible Belt (2009)   Die heb ik al aan je voorgesteld in mijn artikel van 17 Mei van dit jaar met het prachtige Nothing But A Miracle, samen met Daryl Hall. Retro met hoge kwaliteit.

6 Peter Gabriel – Scratch My Back (2010)
Alleen begeleid door piano en strijkers zingt hij zeven songs van bekende artiesten (David Bowie, David Byrne, The Kinks, Randy Newman, Lou Reed, Paul Simon en Neil Young) en zes van minder bekende (o.a. Elbow, Radiohead en Bon Iver). Hoogtepunten: Power Of The Heart en I Think It’s Going To Rain Today.

5 Alex Roeka – Beet van de liefde (2008)
Heftig thema album over een man die zijn vrouw en kinderen achterlaat voor een nieuwe liefde. Met alles erop en eraan: hartstocht, passie, pijn, schuldgevoel, angst, genot, kwetsbaarheid, geluk. Ruwe stem en prachtige arrangementen.

4 Kristin Asbjornsen – Wayfaring Stranger: A Spiritual Songbook (2007)   Noorse zangeres die me gelijk bij de keel greep. Wat een emotie en wat een prachtige arrangementen die me steeds weer op het verkeerde been zetten. Gospel en americana maar dan wel zonder voorspelbaarheid.

3 Diverse artiesten – The Best Is Yet To Come: The Songs Of Cy Coleman (2009)  Songs van een groot componist uit de jaren 50 & 60 gezongen door zangeressen van nu, zoals Madeleine Peyroux, Patty Griffin, Sara Watkins, Nikki Costa, Ambrosia Parsley, Fiona Apple en begeleid door een vaste band. Buitengewoon.

2 Leo Blokhuis & Ricky Koole – Sleeping Beauties: Songs We Shouldn’t Forget (2009) en Lost & Found: Songs We Shouldn’t Forget (2010)  Mooie keuzes van de favoriete muziek van dit echtpaar, die me kennis deed maken met voor mij onbekende artiesten (Stephen Fearing, Charlie Haden, Jake Holmes) en me andere weer terug deed vinden (Nick Drake, Donny Hathaway, Allison Moorer, Nina Simone, Teitur).


1 Marc Cohn – Listening Booth: 1970 (2010)
Grandioos eerbetoon aan de muziek uit het jaar 1970, die we toen in de platenzaak  konden horen in een luistercabine. Een geweldige zanger en een mooie, afwisselende keuze aan songs:  Badfinger – No Matter What, Bread – Make It With You, JJ Cale – After Midnight, Joe Cocker – The Letter, Creedence Clearwater Revival – Long As I Can See The Light, The Grateful Dead – New Speedway Boogie, John Lennon – Look At Me, Paul McCartney – Maybe I’m Amazed, Van Morrison – Into The Mystic, Smokey Robinson – Tears Of A Clown, Paul Simon – Only Living Boy in New York en Cat Stevens – Wild World. Bekende nummers, maar toch steeds verrassend door de eigen interpretatie en arrangementen. Het heerlijke duet met India Arie op Make It With You is nog niet live te vinden op YouTube, dus valt mijn keuze op Wild World. (*1)

NOTEN
*1 Wild World komt van het album Tea For The Tillerman (1970). Het lijkt alsof het lied gaat over een verlo-ren liefde en een specifiek iemand. Zo zou het geïnspireerd zijn door het model Patti D’Arbanville met wie Cat Stevens een romance had van 1968 tot 1970. Maar voor hemzelf ging het meer over zijn eigen leven, zoals hij vertelde in The Chris Isaak Hour in 2009: “Ik stond op het punt in mijn leven waar het begon te gebeuren en ik ging zelf de wereld in. Ik had al een carrière achter de rug en wilde mezelf waarschuwen om deze keer voorzichtig te zijn. Het gaat over contact verliezen met de realiteit en vooral met een thuis.”  Die eerste carrière vond plaats vanaf zijn 18e, in de periode van 1966-1968, toen hij hits had als I Love My Dog en Matthew & Son en optrad met Jimi Hendrix. Nadat hij in 1969 bijna stierf als gevolg van tbc, besloot hij meer zijn eigen weg te volgen, ook muzikaal gezien.

Wild World
Now that I’ve lost everything to you.
You say you want to start something new.
And it’s breaking my heart, you’re leaving.
Baby, I’m grieving.

If you want to leave, take good care.
Hope you have a lot of nice things to wear.
Then a lot of nice things turn bad out there.

Oh, baby, baby, it’s a wild world.
It’s hard to get by, just upon a smile.
Oh, baby, baby, it’s a wild world.
I’ll always remember you,
like a child, girl

You know I’ve seen a lot of what the world can do.
And it’s breaking my heart in two.
Because I never wanna see you sad, girl.
Don’t be a bad girl.

But if you wanna leave, take good care.
Hope you make a lot of nice friends out there.
Just remember there’s a lot of bad and beware.

Oh, baby, baby, it’s a wild world.
It’s hard to get by, just upon a smile.
Oh, baby, baby, it’s a wild world.
I’ll always remember you,
like a child, girl.

Baby I love you.
But if you want to leave, take good care.
Hope you make a lot of nice friends out there.
But just remember there’s a lot of bad and beware.

Oh, baby, baby, it’s a wild world.
It’s hard to get by, just upon a smile.
Oh, baby, baby, it’s a wild world.
I’ll always remember you,
like a child, girl.

Tags:   -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -  
13.12.2010

Hue & Cry – Strength To Strength

Op zoek naar bijzondere liederen, ben ik als Songcatcher vaak gespitst op de kwaliteit van de begeleidende muzikanten en vocalisten. Door een aantal van hen te volgen ben ik menig interessante artiest op het spoor gekomen. Als ik dan bij de muziekbibliotheek of bij een platenzaak was liep ik de lp’s en later cd’s na die me interessant leken en keek ik, bij voor mij onbekende namen, altijd eerst even naar de begeleiders, of er wat bekends bij zat.

Zo vond ik in 1988 het album Remote van Hue & Cry, met muzikanten waar ik gelijk enthousiast van werd: Roy Ayers (vibrafoon), Chris Botti (trompet), Michael Brecker (sax), Randy Brecker (trompet), Hugh McCracken (gitaar), Andy Newmark (drums), Lenny Pickett (sax), Tito Puente (percussie). Het moest toch wel wat bijzonders zijn, waar de top van de Amerikaanse studiomuzikanten voor kwam opdraven. En toch bleek het te gaan om twee jonge Schotse broers, Pat Kane (1964 – zang) & Greg Kane (1966 – piano), die pas één album met redelijk succes hadden uitgebracht en waar nog weinig mensen buiten Schotland van hadden gehoord. Maar de potentie was duidelijk aanwezig, want Remote was een album vol lekkere muziek en met name bij live concerten kwam de groep nog meer tot hun recht: rete strak, vette blazers en met enorm veel plezier en bevlogenheid.

De groep trad in de loop der jaren ondermeer op met gevestigde namen als Al Green,  James Brown,  Madonna,  Simply Red, U2 en Van Morrison. De twee broers zijn vooral ook intellectuele types, de teksten gaan ergens over en de muzikale grenzen worden verkend. Dat komt ook tot uiting in de keuze van hun naam. Hue & Cry betekent van oudsher: lawaai maken zodat men met een groep achter een crimineel aan kan gaan. Meer figuurlijk valt het te vertalen als: herrie maken om mensen wakker te schudden en bewustzijn te creëren voor wat als onrechtvaardig wordt beschouwd. Tegenwoordig maken de broers nog steeds samen muziek, maar met name Pat Kane heeft zich meer gericht op zijn maatschappelijke carrière. (*1)

Het nummer wat ik heb uitgekozen is Strength To Strength van hun eerste album Seduced and Abandoned (1987), zoals ze het speelden op een concert in Eden Court Theatre in Inverness in 1989.

NOTEN
*1 Pat Kane was van 1990 tot 1993 rector aan de Universiteit van Glasgow, waar hij in 1985 zelf afstudeerde. Hij was politiek activist voor Schots zelfbestuur en een invloedrijk journalist op het gebied van politiek en cultuur voor The Guardian en The Independent. In 2004 publiceerde hij het boek The Play Ethic: A Manifesto For A Different Way Of Living, waarin hij de invloed en waarde onderzoekt van de spelende mens voor internetbedrijven, technische organisaties en voor de populaire cultuur. Hierbij treedt hij in de voetsporen van Johan Huizinga, de Nederlandse historicus en schrijver van Homo Ludens (1938). Kane’s idee is dat spel in de plaats zou moeten komen van werk als de dominante speler op het gebied van kennis, handelen en het creëren van waarde. Centraal staat daarbij het begrip fair play: hoe kun je het spel spelen en tegelijkertijd integer zijn?       Naast het boek heeft Pat Kane een boeiende website over The Play Ethic, terwijl hij zijn ideeën in de praktijk brengt in zijn consultancy bureau New Integrity. Organisaties en individuen worden daar geholpen om hun eigen weg te vinden qua denken, voelen en verbeelden en om daarbij tegelijkertijd een nieuwe integriteit te ontdekken: een identiteit en bewustzijn, die hen in staat stelt om stevig op te treden in deze complexe en dynamische tijden.

Strength To Strength
Getting higher, yeh, getting higher.

Boy walking in the light, but the torch is in his hand.
Keeping all the love inside, nothing’s gonna mess his masterplan.
Words to make it happen, then he’s gonna be happy,
life in ideology.

I go strength to strength, whipping up a storm,
what a hue and cry.
I go strength to strength,
and there is no one that we won’t defy.

Girl with a big desire, taking everyday a little higher.
But there is no hand to hold.
Yes, you gonna be brave and bold
Arrogant and pure, but dark in insecure.
Nothing more or less is gonna do.

You go strength to strength, whipping up a storm,
making a hue and cry.
You go strength to strength,
and there is no one that you won’t defy.
I will go to any length just to hide away for a simple life.
But you go strength to strength,
and there is no one we won’t defy.

But I be right, oh yes, we’ll be all right.
Whipping up a storm, whipping up a storm, whipping up a storm,
whipping up a storm, yeah.
What a hue and cry, what a hurricane yeah.

We go strength to strength,
what a hue and cry, what a hurricane.
We go strength to strength,
and we’re singing dancing in that rain.
I will go to any length just to hide away for a simple life.
But you go strength to strength,
and there is someone to make it right.

Dancing in that rain, dancing in that rain.
Going from strength to strength.
Take it higher.

Tags:
28.11.2010

Wende Snijders – Als de liefde niet bestond

2 Reacties

Het is de hoogste tijd voor een lied in mijn moerstaal, want het Neerlands Lied heeft een belangrijke plaats in mijn leven. Dat kan ook niet anders als je, zoals ik, opgegroeid bent in de nabijheid van Herman van Veen en Ramses Shaffy en betrokken bent geweest bij de opkomst van Stef Bos. Jarenlang heb ik ook zelf aan cabaret gedaan en veel nederlandstalige liederen gezongen.

Het vreemde is dat er vanaf 1983 een lange stilte heeft plaatsgevonden, waarbij nederlandse muziek niet of nauwelijks meer in mijn huis te horen viel. Geen idee waar dat door kwam. Misschien zat er in die tijd weinig van mijn gading tussen. De terugkeer werd ingezet door Bløf met Liefs uit London (1997). Ik hoorde het op de radio en kocht, voor het eerst in mijn leven, een cd-single. Maar het was pas na 2000 dat de terugkeer zich werkelijk doorzette, met muziek van een nieuwe generatie zangers, die via via ineens in mijn leven verschenen: Theo Nijland, Zijlstra en Gerard van Maasakkers. Het leidde ertoe dat ik gericht begon te zoeken naar mooie Nederlandse liederen, zoals een songcatcher dat nou eenmaal doet. Zo vond ik uiteindelijk ook dit prachtige liefdeslied van Toon Hermans (1916-2000).

Ook Toon heeft van jongs af aan een plek gehad in mijn leven. Als vierjarige, logerend bij mijn tante, bracht ik een zomer door in Zandvoort, driewielend met de buurjongen, die de zoon van Toon bleek te zijn. Het verhaal gaat dat mijn opa over het strand liep en zijn hoed wegwaaide, als een “ballonnetje dat danst in de wind”, en Toon de hoed kwam terugbrengen. Later met zijn One Man Shows op tv, stond hij voor de tranen die lopen over mijn vaders wangen van het lachen; voor even verbondenheid in ons tumultueuze gezin. Toon vertegenwoordigt voor mij het gewone leven en het kleine geluk, waar bijna iedereen naar streeft, en vooral de ware liefde. Zijn Rietje was zijn alles, en ook nadat ze hem voor ging in de dood bleef dat zo.

Het lied Als de liefde niet bestond staat op zijn postuum uitgebrachte cd Als de liefde (2000). Tijdens het Toon Hermans Gala (2006) werd het gezongen door een vrouw die inmiddels is uitgegroeid tot één van de beste Nederlandse zangeressen van dit moment: Wende Snijders. Ze wordt hier begeleid door het Metropole Orkest.

Als de liefde niet bestond
Als de liefde niet bestond,
zullen ze stilstaan de rivieren.
En de vogels en de dieren,
als de liefde niet bestond.

Als de liefde niet bestond,
zal het strand de zee verlaten.
Ze hebben niets meer te bepraten.
als de liefde niet bestond.

Als de liefde niet bestond,
zal de maan niet langer lichten.
Geen dichter zou meer dichten,
als de liefde niet bestond.

Nergens zouden bloemen staan,
en de aarde zou verkleuren.
Overal gesloten deuren,
en de klok zou niet meer slaan.

Als de liefde niet bestond,
dan was de hele vrijerij bedorven.
De wereld was gauw uitgestorven,
als de liefde niet bestond.

Als de liefde niet bestond,
zou de zon niet langer stralen.
De wind zou niet meer ademhalen,
als de liefde niet bestond.

Geen appel zou meer rijpen,
zoals eens in het paradijs.
Als wij elkaar niet meer begrijpen,
dan wordt de wereld koud als ijs.

Ik zou sterven van de kou,
en mijn adem zou bevriezen.
Als ik jouw liefde zou verliezen.
Er is geen liefde zonder jou.

Tags:   -    -  
14.11.2010

The Duhks – Mighty Storm

Een band die ik hoog heb zitten zijn The Duhks uit Winnipeg (Canada), vanwege hun bijzondere mix van traditionele Noord Amerikaanse volksmuziek, Ierse dansmuziek en meer moderne elementen uit de rock, soul en zelfs samba.

Oprichter Leonard Podolak had eerst een Keltische band die Scruj MacDuhk heette. De naam was afkomstig van Scrooge McDuck (1867-1967), een mooie combinatie van de Dickensiaanse vrek Scrooge en de spreekwoordelijke Schotse zuinigheid. Wij kennen hem beter als Dagobert Duck, waarbij het Mc op den duur werd weggelaten, naar hij zelf zei, omdat hij daarmee veel inkt zou besparen. Bij nader onderzoek bleek MacDuhk een bestaande Schotse familie te zijn geweest van enige importantie en dat gaf de band een beter gevoel dan het materialistische Disney etiket.

The Dukhs bestaan naast Podolak (banjo) uit Sarah Dugas (zang), haar broer Christian Dugas (percussie), Jordan McConnell (gitaar) en Tania Elizabeth (viool).

Het lied Mighty Storm komt van het album Fast-Paced World uit 2008 en kwam voort uit betrokkenheid bij de slachtoffers van de orkaan Katrina in 2005. Het herinnert ons eraan dat in de moeilijkste situaties iedereen een rol kan spelen bij het geven van hoop en bij de wederopbouw. Mighty Storm is van oorsprong een spiritual, toegeschreven aan de zwarte geestelijke Sin-Killer Griffin, en beschrijft de orkaan die Galveston (aan de zuidkust van Texas) trof in 1900, de heftigste in de VS ooit, met 6000-8000 doden en 100 miljard schade. De dam, waar in het lied sprake van is, was er pas in 1915 en zorgde er toen voor dat bij een tweede grote orkaan er veel minder slachtoffers waren (300-400).

Mighty Storm
You know the year was 1900,
fifteen years ago.
Death came howling on the ocean.
Death calls you gotta go.
Galveston had a seawall,
to keep the water down.
And a high tide from the ocean,
spread the water over town.

Wasn’t that a mighty storm.
Wasn’t that a mighty storm.
Wasn’t that a mighty storm.
It blew the people all away.

You know the trumpets give them warning,
you’d better leave this place.
Now no one thought of leaving,
’til death stared them in the face.
And the trains they all were loaded,
the people were all leaving town.
The trestle gave way to the water,
and the trains they went on down.

Wasn’t that a mighty storm.
Wasn’t that a mighty storm.
Wasn’t that a mighty storm.
It blew the people all away.

Rain it was a-fallin’,
thunder began to roll.
Lightning flashed like hellfire,
the wind began to blow.
And the sea began to rollin’,
and the ships they could not stand.
And I heard a captain crying,
“Good God save a drownin’ man.”

Death, your hands are clammy,
you got them on my knee.
You come, and took my mother,
won’t you come back for me?
Death, you cruel master,
when the wind began to blow,
rode in on a team of horses,
cried, “Oh Death, won’t you let me go?”

Wasn’t that a mighty storm.
Wasn’t that a mighty storm in the morning..
Wasn’t that a mighty storm.
It blew the people all away.

Tags:
31.10.2010

Melody Gardot – Because (Beatles cover)

2 Reacties

Het probleem van covers is vaak dat ze zelden het niveau van het origineel benaderen, laat staan overtreffen. En dat geldt vooral als het origineel op zichzelf al heel erg goed is. Dat is bijvoorbeeld goed te merken bij songs van The Beatles. (*1)  Vorig jaar ben ik op zoek gegaan naar echte goede covers van hun werk, maar die bleken nauwelijks te vinden. Wel een overvloed aan aardige liedjes, maar weinig bijzonders     of origineels.

De beste covers die ik heb gevonden zijn allemaal versies van artiesten die een eigen stempel op het nummer drukken en me daardoor verrassen.

Peter Sellers: A Hard Day’s Night – Can’t Buy Me Love – Help (1965)
Joan Baez: Eleanor Rigby (1967)
Kenny Rankin: Blackbird – Penny Lane (1975)
Mary McCaslin: Things We Said Today (1977)
New Grass Revival: I’m Down (1989)
Rickie Lee Jones: For No One (2000)
Sarah McLachlan: Blackbird (2001)
Tim O’Brien: Norwegian Wood (2002)
Cara Dillon: Wait (2006)
Chris While: Nowhere Man (2006)
Paul Brady: You Won’t See Me (2006)

En daar komt nu Melody Gardot bij met Because (2009). Zij was mijn favoriete zangeres van vorig jaar met haar prachtige album My One And Only Thrill. Een bijzondere zangeres met een bijzonder verhaal.

Melody Gardot (1985) kreeg vanaf haar 9e muziekles en begon piano te spelen in bars in Philadelphia op haar 16e. Toen ze 18 was, werd ze aangereden op haar fiets door een SUV, die door het rode licht reed. Ze had zware beschadigingen aan hoofd en ruggengraat en haar bekken was op twee plaatsen gebroken. Ze lag een jaar in het ziekenhuis plat op haar rug. Simpele dingen, zoals tandenpoetsen, moest ze opnieuw leren. Daarnaast was ze hypersensitief geworden voor licht en geluid, vandaar de zonnebril die ze altijd draagt. Haar lange en korte termijn geheugen en gevoel van tijd waren beschadigd en als ze ’s morgens wakker werd, en de plannen voor de komende dag uit haar hoofd verdwenen bleken te zijn, voelde het alsof ze “elke dag weer de Mount Everest moest beklimmen”. Als gevolg van hersenbeschadiging had ze veel moeite om te praten en om zich de juiste woorden te herinneren om haar gevoelens te uiten. Ze heeft veel baat gehad bij muziektherapie om weer te kunnen communiceren en om de pijn te managen. (*2)

Het mooie aan deze cover vind ik dat ze het lied voor zich laat spreken en het heel subtiel brengt, en tegelijkertijd wat eigens toevoegt. Op haar album My One And Only Thrill staat ook haar versie van Somewhere Over The Rainbow, een nummer dat me na de briljante uitvoering door Eva Cassidy onmogelijk nog te coveren leek. En ook hier slaagt ze met lof, door een totale andere sfeer voor het nummer te creëren.

De opname van Because is, heel toepasselijk, gemaakt in de studio van Abbey Road in 2009. De gitaar wordt bespeeld door David Preston.

Wat is eigenlijk jouw favoriete Beatles cover? Het lijkt me leuk als je die als commentaar (comment) achterlaat op mijn blog.

NOTEN
*1 Vorige week zag ik een prachtige theatervoorstelling Here, There And Every-where, gebaseerd op songs van The Beatles. “Een nieuwe generatie jonge acteurs & zangers gaat op hun eigen manier op zoek naar de vitaliteit, sensualiteit en brutaliteit van de muziek van The Beatles, begeleid door de generatie van weleer: een band bestaande uit vooral oude rockers.”   Nog tot 22 Januari 2011 in de Nederlandse theaters. Een aanrader!

*2 Een bijzonder en emotioneel portret van Melody Gardot, The Accidental Musician (2010), is gemaakt door George Scott, die eerder films maakte met Madeleine Peyroux en Rufus Wainwright. Ze vertelt onder andere over haar ongeluk, de gevolgen ervan en hoe muziek haar hielp, maar ook over haar liefde voor Parijs. Daarnaast zijn er prachtige beelden van concerten in meerdere steden. De documentaire kun je bekijken in drie delen: deel 1 – deel 2 – deel 3. Totaal zo’n 40 minuten en zeer de moeite waard. Het programma werd uitgezonden door het Finse commerciële tv-station MTV3, vandaar de Finse ondertiteling.

Because
Because the world is round it turns me on.
Because the world is round.
Mmm

Because the wind is high it blows my mind.
Because the wind is high.
Aahh
Love is all, love is new.
Love is all, love is you.

Because the sky is blue, it makes me cry.
Because the sky is blue.
Aahh

Tags:   -  
← Newer Entries
Older Entries →

  • Zoeken

© The Songcatcher 2009 | Created by: Get a Custom Design.
Powered by: Wordpress