De Amerikaanse singer/songwriter David Crosby (1941-2023) stond zijn eerste zoon, die geboren werd in 1962, af bij zijn geboorte. En James Raymond groeide op bij zijn adoptieouders en ontwikkelde zich uiteindelijk tot een uitstekend muzikant. Zo werkte hij met Chaka Khan en de vocale groep Take 6. Pas op zijn 30e kwam hij er achter dat Crosby zijn biologische vader was. In 1994 was hun eerste ontmoeting, net voordat Crosby vader op het randje van de dood een levertransplantatie onderging. Nadat hij die operatie overleeft had bleven ze contact houden, werden ze vrienden en gingen ze samen muziek maken, wat leidde tot de groep CPR (Crosby, Pevar & Raymond) in 1997.
Hier spelen ze het prachtige At The Edge, dat gaat over de “wake up calls”, die Crosby regelmatig in zijn leven heeft gehad als gevolg van zijn verslavingen aan drank & drugs. Hij kwam er uiteindelijk achter wat er echt toe doet in het leven. CPR speelt het nummer hier in de 2 Meter Sessies in 1998.
At The Edge Our grasp is so fragile, the thread is so thin. I wonder each day, if I’m blowing away.
I know that I’m lucky. I wouldn’t be here at all. If somebody’s hand hadn’t been where I stand. At the edge of a very great fall.
And like a lighthouse before you, at the edge of the sea. The woman whose grip holds when you slip. But the darkness won’t get you, your family won’t go. They will make your heart light, to where you know what is right. And you go where you know you should go.
And it’s life and it’s dying. It’s beginnings and end. It’s what did you do, with the life they gave you? It’s were you that honest, and did you make amends, to all the ones under your guns. How have you treated your friends?
Ik vond deze bijzondere opname van het lied Carry Me van David Crosby (1941-2023) & Graham Nash, waarschijnlijk gemaakt tijdens de opnames van hun album Wind On The Water uit 1975. En dus met fantastische muzikanten erbij als David Lindley op slidegitaar, Lee Sklar op bas, Russ Kunkel op drums, Craig Doerge op de piano & Danny Kortchmar op gitaar. Heerlijke muziek met onovertroffen samenzang tussen de toenmalige vrienden, die uiteindelijk van elkaar vervreemden.
Dit was het favoriete Crosby-lied van Neil Young. Het derde couplet gaat over Crosby’s moeder Aliph Van Cortlandt Whitehead, die stierf aan kanker. Hij zegt er zelf het volgende over: “She was lying in hospital, dying of cancer, and wanted to go while she still had some dignity. She asked me to do it, set her free – coup de grâce the French call it. So I said, “Hell, yes.” I learned how to do it from a doctor friend, and I was perfectly willing to do it, I’m not ashamed to say that. But she found out if she didn’t die on the hospital and doctor’s schedule, they’d conduct an autopsy and charge me with murder. So she had to go through an extra couple of months of desperate pain. She was a good lady. She taught me music, and was always writing poetry. I loved her a whole lot. She really nailed me when she said she felt like a bird with weights tied to her feet, that if somebody would just untie them she could fly. What an image – I couldn’t ignore it.”
De opname is gemaakt door Robert Hammer, een vriend van Crosby. Die hield het openbaar maken ervan tegen, omdat hij het geluid te slecht vond, maar nu kunnen we er dan toch van genieten.
Carry Me When I was a young man, I found an old dream. Was as battered and worn a one, as you have ever seen. I made it some new wings, and I painted a nose. And I wished so hard, up in the air I rose singing,
Carry me, carry me, carry me above the world.
And I once loved a girl, she was younger than me. Her parents kept her locked up in their life, and she was crying at night, wishing she could be free. ‘Course mostly I remember her laughing, standing there watching us play. For a while there, the music would take her away. And she’d be singing
Carry me, carry me, carry me above the world.
And then there was my mother, she was lying in white sheets there, and she was waiting to die. She said if you’d just reach underneath this bed, and untie these weights, I could surely fly. She’s still smiling but she’s tired. She’d like to hear that last bell ring. You know if she still could she would, stand up, and she could sing. Singing
Net als vorig jaar heb ik veel geluisterd naar voor mij nog onbekende oudere nummers, vooral van artiesten die ik al kende. Maar daarnaast heb ik zoals gewoonlijk ook veel nieuwe nummers ontdekt via recensies in de muziektijdschriften Platomania en Heaven, door mijn favoriete artiesten te volgen via YouTube en door tips van vrienden. Zo luister ik elke maand wel 600 voor mij nieuwe nummers en daaruit blijft dan een beperkt aantal over die de zegen krijgen van de Songcatcher.
Het allerbeste heb ik hier voor je geselecteerd. Veel ervan is al voorbij gekomen op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma.
Van alle nummers die ik in 2021 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land. Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze bekijken & beluisteren.
België Eleonor & Gerry de Mol – De Waaier (2021): Mooi lied naar een gedicht van Slauerhoff. Esther van Hees – Laat me (2019): Intense cover van het lied van Ramses Shaffy, naar Ma dernière volonté (Vivre) van Serge Reggiani uit 1977. De vertaling is van Herman Pieter de Boer. Lieven Tavernier – Oude regenbogen(2019): Prachtig nummer van deze inmiddels 75-jarige liedjesschrijver, waarbij hij begeleid wordt door het Room 13 Orchestra uit Gent.
Canada Jesse Marchant – Antelope Running(2021) Jesse Marchant – Challenger(2021): Het eerste is een sfeervol nummer met een bijzonder arrangement, en het tweede meer uptempo. In beide lijkt zijn stem op die van Bruce Springsteen.
Engeland John Smith & Sarah Jarosz – Eye To Eye (2021): Singer/songwriter die qua stem & gitaarspel doet denken aan John Martyn in een mooi duet met de Amerikaanse Jarosz, die terecht steeds populairder aan het worden is en ook voorkomt in deze lijst in een duet met David Crosby.
Passenger – London In The Spring (2020): Lieflijk nummer dat geïnspireerd is door Streets Of London van Ralph McTell uit 1969. Hier begint Michael David Rosenberg met een fragment daarvan en vervolgt met zijn eigen nummer.
Paul Carrack – Good And Ready (2021) Paul Carrack – The Living Years (2020): Singer/songwriter die al twee keer eerder voorkwam in mijn lijst van beste songs van het jaar (in 2011 & 2016). Met een lekker uptempo nieuw nummer en een oude hit van hem met Mike & The Mechanics uit 1988, nieuw leven ingeblazen met de SWR Big Band.
Italië Arisa – Bene se ti sta bene (2012) Arisa – Il tempo che verra’ (2012) Arisa – L’amore e’ un’altra cosa (2012) Arisa – La Notte (2012) Arisa – Vasame(2018): Rosalba Pippa heeft een stem die me raakt en maakt heerlijke Italiaanse muziek die me meesleept.
Nederland Douwe Bob – Born To Win, Born To Lose (2021) Douwe Bob – Can’t Seem To Get It Right (2021) Douwe Bob – Drop Of You (2021): Lekkere nummers van zijn Americana album Born To Win, Born To Lose, uitstekend geproduceerd door Daniel Lohues, waardoor Bob soms doet denken aan de Eagles (in het eerste nummer) & aan Amos Lee (in het tweede).
Nol Havens – Ik zal er voor je zijn(2021): Tilburgse singer/songwriter, die bekend werd met VOF de Kunst, met een prachtig lied over zijn adoptie kinderen uit Sri Lanka, die hij alleen moest opvoeden na de plotselinge dood van zijn vrouw. Met gitaarspel dat klinkt als dat van Mark Knopfler.
Spinvis – Parel(2020): Leuk om mijn oude straatgenoot Erik de Jong een plek te geven in deze lijst met zijn bijzonder acapella gezongen lied. Dat doet hij samen met leden van het Nederlands Kamerkoor. Hij nummer gaat over het schilderij Het meisje met de parel van Johannes Vermeer uit circa 1665.
Noorwegen Beady Belle & Jamie Cullum – Intermission Music (2008): Lekker duet van jazz-zangeres die ik al een tijdje volg.
Portugal Cuca Roseta – Nao sei de onde (2020) Cuca Roseta – Negrita (2020): Een ballad & een opgewekt uptempo nummer van haar laatste album Meu. Mariza – Lagrima(2020): Sfeervol lied van haar album dat een eerbetoon is aan de koningin van de fado Amalia Rodrigues.
Schotland Karine Polwart – The Parting Glass (2021): Een prachtige traditional over afscheid nemen, gezongen op verzoek van Margaret Atwood, als herinnering aan haar overleden echtgenoot.
Spanje
Buika & Jacob Gurevitsch – Melancolia(2021): Heel sfeervol nummer van de bijzondere, licht hese zangeres Buika, samen met deze Deense componist & gitarist die het speciaal voor haar schreef.
Feten Feten & Pedro Guerra – Aquella Foto (2016): Heerlijke nummers van een instrumentaal duo met twee singer/songwriters waar ik zeker meer naar ga luisteren.
USA Anaïs Mitchell & Big Red Machine – New Auburn(2021): Een echte oorwurm die steeds mooier wordt hoe vaker ik het hoor. Met Robin Pecknold de zanger van Fleet Foxes.
David Crosby & Sarah Jarosz – For Free(Joni Mitchell cover 2021) David Crosby – I Think I (2021) David Crosby – The Other Side Of Midnight (2021): Voor zijn leeftijd van 81 nog verrassend actief en met hoge kwaliteit.
David Wilcox & The Cosmic Orchestra – Hold It Up To The Light (2021): Prachtig lied van Wilcox uit 1994, hier gespeeld door een collectief met o.a. Eugene Ruffolo en de songwriter zelf. Als je van James Taylor houdt zoals ik, dan luister je graag naar hen.
Dionne Warwick & Burt Bacharach – The Balance Of Nature (1972) Dionne Warwick & Burt Bacharach – Be Aware(1972) Dionne Warwick & Burt Bacharach – Who Gets The Guy (1970) Dionne Warwick & Burt Bacharach – Who Is Gonna Love Me (1968): Ik ben een groot fan van de samenwerking tussen deze twee muzikale grootheden en ben op zoek gegaan naar meer muzikaal moois van hen. En warempel, ik vond zowaar 27 nummers van ze die de moeite waard zijn. Geen toppers maar muziek in ontwikkeling en heerlijk om naar te luisteren.
Elizabeth & The Catapult – the muse (2021): Lekker in het gehoor liggend lied van singer/songwriter Elizabeth Ziman en haar band.
Gabriels – Bloodline (2021): Een heel apart nummer waarin leadzanger Jacob Lusk je rondleidt in een wereld die muzikaal doet denken aan Billie Holliday, Nina Simone & Etta James en het lied Stormy Weather, met een stem die doet denken aan Anthony Hegarty.
Gregory Porter& Ella Fitzgerald – People Will Say We’re In Love(2021): Een oude opname van Ella, die opgefrist werd door Porter en het London Symphony Orchestra.
J.E. Sunde – I Don’t Care To Dance (2018): Singer/songwriter beïnvloed door Paul Simon, Jonathan Richman & Nina Simone met een emotionele ballad. Mijn goede vriend Coen, die de techniek doet bij mijn radio-programma, koos dit lied uit tot beste van 2021.
James Taylor – I’ve Grown Accustomed To Her Face(2020): Een lied waar ik altijd tranen van in mijn ogen krijg vanaf dat ik het zag in de film My Fair Lady met Rex Harrison & Audrey Hepburn uit 1964. Dus hoe fijn is het dan dat het gezongen wordt door mijn favoriete zanger.
John Mayer – Last Train Home (2021): Westcoast muziek uit de jaren 80 op het nieuwe album van Mayer Sob Rock.
Jonathan Wilson – Cecil Taylor (2013): Westcoast singer/songwriter met een typisch Crosby, Stills & Nash nummer waarop Wilson zelf klinkt als Stephen Stills en David Crosby & Graham Nash voor het laatst samen te horen zijn met hun prachtige samenzang.
Lady Blackbird – Beware The Stranger (2021) Lady Blackbird – Blackbird (2021) Lady Blackbird – Five Feet Tall (2021) Lady Blackbird – Fix It(2021): Singer/songwriter Marley Munroe maakt heerlijke relaxte soul & jazz en doet denken aan Billie Holliday. Op haar debuutalbum Black Acid Soul werkt ze samen met pianist Deron Johnson, die jaren speelde met Miles Davis.
O’Connor Lee – I Don’t Want to Spoil the Party(Beatles cover 2019): Schitterende samenzang met zeer originele toevoegingen. Sara Bareilles – Love Is Christmas (2011): Prachtig origineel kerstlied van deze onderschatte singer/songwriter. Hier zingt ze live het met Chris Thile & Sarah Jarosz. Tim O’Brien – Pushing On Buttons (Staring At Screens)(2021): Eén van mijn favoriete singer/songwriters verwoordt mijn zorgen & gevoelens over de smartphone verslaving van tegenwoordig.
Arisa – L’amore e’ un’altra cosa (Liefde is iets anders) (tekst & muziek Giuseppe Anastasi) Ridere, adesso manca il nostro ridere. Rimane solo un quieto vivere, sterile. Il cuore mio non ce la fa.
Semplice, sembrava tutto così semplice. Per chi credeva nelle favole come noi. Cercando un’altra verità.
Senti che ci manca qualcosa, che c’è sempre una scusa. Che la gioia si è offesa, che non c’è la scintilla. Che si è spenta la stella, ma una colpa non c’è. La notte è troppo silenziosa. L’amore è un’altra cosa.
Utile, adesso dirsi tutto è utile. Farà del male a queste anime, fragili. Più di ogni altra verità.
Resta che una parte del cuore, sarà sempre sospesa. Senza fare rumore, come fosse in attesa. Di quel raggio di Sole, che eravamo io e te.
Senti che ci manca qualcosa, che c’è sempre una scusa. Che la gioia si è offesa, che non c’è la scintilla. Che si è spenta la stella, ma una colpa non c’è. La notte è troppo silenziosa e adesso. L’amore è un’altra cosa.
Tu dimmi se ci credi, a quello che non vedi, eppure. Resta che una parte del cuore, sarà sempre sospesa. Senza fare rumore, come fosse in attesa. Di quel raggio di Sole, che eravamo io e te. La notte è troppo silenziosa e adesso. L’amore è un’altra cosa.
Gabriels – Bloodline
(tekst & muziek Ari Balouzian, Jacob Lusk & Ryan Hope) Rhonda cleaned the floors. Four kids she bore. Sweet as candy rain. Ain’t had to work no days. Paid with her fears, but every bill got paid. Even beauty fades away.
Bloodline. This thing came before you. Bloodline.
Silver linings live in clouds, just like demons use the clouds. Both rights can bestow. Truth is, you are always alone. Tears in your hands. Seems you lost before you began. Your ancestors blood felt the soil and sand.
Bloodline. This thing came before you. Bloodline.
Speak bravely, speak truly, do it with all of your heart. Speak freely, choose wisely, those below are not who you are. Keep rising, keep shining, ’til the ocean meets the stars.
Bloodline. Don’t let it destroy you, no. Bloodline.
Lady Blackbird – Beware The Stranger
(Cover van The Hypnoticsuit 1973, tekst & muziek James Thompson & Eugene Dixon (= Gene Chandler)) She’s wanted, dead or alive. Distinguishing features, she got cold and shifty eyes.
I said she’s wanted, dead or alive. Distinguishing features, She got cold and shifty, shifty, shifty eyes.
She’ll lead you on, with her words so soft and sweet. She’ll rob you of your pride, and then sweep you off your feet. She’ll wine and dine you, you’re the one to have to pay. And you’ll never see her, when she makes her get away.
So beware the stranger, lurking in your town. Tall dark and handsome y’all beware your heart break down.
And I said she’s wanted,
dead or alive Distinguishing features, she got cold and shifty, shifty, shifty eyes.
She’s sweet and loving, and she’ll steal your breath away. She’s a tricky character, like an actor in a play. Embezzlement and murder, oh these crimes are just a few. She’ll steal your heart away, surely steal the love you knew.
So beware the stranger, lurking in your town. Tall dark and handsome, y’all beware, your heart break down
I said she’s wanted, dead or alive. Distinguishing features, She got cold and shifty, shifty, shifty eyes.
Eén van de mooiste uitvoeringen van het lied Guinnevere van David Crosby werd gespeeld tijdens het muziekprogramma de 2 Meter Sessies in 2000. Crosby werkte hier samen met de Amerikaanse Westcoast groep Venice, die zorgen voor de prachtige meerstemmigheid.
Het lied komt van het debuutalbum van Crosby, Stills & Nash uit 1969 en gaat over drie vrouwen die Crosby lief had: Christine Hinton (die omkwam bij een auto-ongeluk in 1969), Joni Mitchell en iemand die hij niet wil noemen. Die laatste zou wel eens Nancy Ross kunnen zijn, die Crosby in 1966 verliet voor Gram Parsons. Zij tekende namelijk pentagrammen op de muur, vijfpuntige sterren.
David Crosby is erg enthousiast over de groep Venice. Hij zei over hen: “Venice is the best vocal group in America right now. They’re better than anybody else I know. They’re fantastic. I’m a student of harmony, that’s my thing. I love all kinds of harmony, but I particularly love theirs, because it’s so natural. It’s not like anybody else’s, very unforced, very from their hearts. I’ve been telling people about them since the first night I heard them. I’ve told everybody I could find, that they were the best. This is my favorite band in the world.”
Guinnevere Guinnevere had green eyes, like yours, mi’lady, like yours. She’d walk down through the garden, in the morning after it rained.
Peacocks wandered aimlessly, underneath an orange tree. Why can’t she see me?
Guinnevere drew pentagrams, like yours, mi’lady, like yours. Late at night when she thought that no one was watching at all. On the wall.
She shall be free.
As she turned her gaze, down the slope to the harbor where I lay, anchored for day.
Guinnevere had golden hair, Like yours, mi’lady, like yours. Streaming out, when we’d ride, through the warm wind down by the bay. Yesterday.
Seagulls circle endlessly, and I sing in silent harmony. We both shall be free.
Terwijl de meeste artiesten op leeftijd teruggrijpen op hun bekende werk uit het verleden, zien we bij de inmiddels 76-jarige David Crosby juist dat hij komt met nieuw materiaal en dat hij zich laat inspireren door jonge muzikanten en vocalisten. Crosby heeft in twee jaar tijd twee nieuwe albums uitgebracht. Voor het album Lighthouse (2016) werkte hij samen met gitarist en producer Michael League van de jazzband Snarky Puppy, en voor zijn nieuwste album Sky Trails (2017) zocht hij de samenwerking met zijn zoon toetsenist & producer James Raymond, met wie hij eerder samenwerkte in de groep CPR (Crosby, Pevar & Raymond).
Om te beginnen hoor je hier She’s Got To Be Somewhere, een nummer van Sky Trails dat klinkt alsof Crosby zijn innerlijke Steely Dan heeft gekanaliseerd, en dat werd geschreven door James Raymond. Crosby wordt erbij begeleid door Jeff Pevar op gitaar, Mai Agan op bas, Steve DiStanislao op drums, Michelle Willis op toetsen & achtergrond zang en James Raymond op toetsen.
Maar ook David Crosby ontkomt er natuurlijk niet aan af en toe terug te grijpen op zijn uitgebreide en succesvolle muzikale verleden. Hij doet dat hier met een prachtige meerstemmige versie van Woodstock (1969) van Joni Mitchell, waarbij Crosby samenspeelt met een deel van zijn Lighthouse Band: Michael League, Becca Stevens & Michelle Willis. Ik vind het ontroerend om te zien hoe de oude meester omgaat met zijn pupillen.
Ik heb al eerder twee Woodstock-versies op mijn Songcatcherblog gedeeld. Eén van het Zweedse duo Good Harvest uit 2016, die je hier aantreft. En daarnaast een heel bijzondere versie van de Amerikaanse groep Skylark uit 1973, die je hier vind. De tekst van het lied tref je bij beide versies aan.
She’s Got To Be Somewhere Like a frozen angel, that’s falling down from too high. Her wings begin to open, just before she runs out of sky.
Pack up the El Dorado, there is plenty of fire for the task at hand. A thousand sons pray to a tower, too many secrets buried in the sand.
And she’s got to be somewhere soon, the book never lies. Across the Santa Ana to the land of blue skies. She is on a mission with a graphic twist. She’s got to be somewhere, she’s got to be somewhere soon.
They never should have tried to run her, now someone has a case of second smile. And the only sign of trouble, is dripping from a turnstile (at the dam). Hard as a desert flower, leaning into the devil wind. The seeds might be forgotten, they might just scatter with her sins.
And she’s got to be somewhere soon, the book never lies. Across the Santa Ana to the land of blue skies. She is on a mission with a graphic twist. She’s got to be somewhere, she’s got to be somewhere soon.
De Amerikaanse singer/songwriter David Crosby (1941-2023) stond zijn eerste zoon, die geboren werd in 1962, af bij zijn geboorte. En James Raymond groeide op bij zijn adoptieouders en ontwikkelde zich uiteindelijk tot een uitstekend muzikant. Zo werkte hij met Chaka Khan en de vocale groep Take 6. 
Pas op zijn 30e kwam hij er achter dat Crosby zijn biologische vader was. In 1994 was hun eerste ontmoeting, net voordat Crosby vader op het randje van de dood een levertransplantatie onderging. Nadat hij die operatie overleeft had bleven ze contact houden, werden ze vrienden en gingen ze samen muziek maken, wat leidde tot de groep CPR (Crosby, Pevar & Raymond) in 1997.
At The Edge
But the darkness won’t get you,
