Eén van de mooiste nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Billy Joel is Where’s The Orchestra? uit 1982. Het komt van zijn 8ste album The Nylon Curtain en hij speelt het hier in datzelfde jaar in de tv show Night At School van MTV.

The Nylon Curtain is één van Joel’s meest ambitieuze projecten. Hij wilde er een “sonic masterpiece” mee creëren. Daarnaast is het ook één van zijn persoonlijke favorieten. Hij noemt het “the recording I’m most proud of and the material I’m most proud of.”

Het slotlied van het album is het lied Where’s The Orchestra?, dat gaat over een persoon die naar het theater gaat en een musical verwacht, maar een “gewone” toneelvoorstelling te zien krijgt. Volgens Joel is dat een metafoor voor ons leven, met name de realisatie dat het niet groots en over-the-top is, zoals vaak wordt gesuggereerd. Het lied gaat volgens hem daarnaast ook over eenzaamheid: “The whole metaphor of that song is that life is a theatrical play, and it’s all a tragedy”

In de muziek van het nummer hoor ik invloeden terug van Paul McCartney (Golden Slumbers) en Harry Nilsson. Het nummer eindigt met een verwijzing naar Allentown, het eerste nummer van het album, om de cirkel rond te maken. En let vooral ook op het “foute” akkoord onder “I assumed that the show would have a song. So I was wrong.”

Een mooie cover van het lied wordt hier gespeeld & gezongen door de Amerikaanse jazz-zanger Tony DeSare, naar wie ik graag luister. Hij heeft in de coronatijd elke dag een nummer gespeeld (inmiddels al over de 250) in zijn serie Tony DeSare Song Diary.

Where’s The Orchestra?
Where’s the orchestra?
Wasn’t this supposed
to be a musical?
Here I am, in the balcony.
How the hell could I have
missed the overture?

I like the scenery.
Even though,
I have absolutely no
idea at all.
What is being said,
despite the dialogue.

There’s the leading man.
The movie star
who never faced an audience.
Where’s the orchestra?
After all this is
my big night on the town.
My introduction
to the theatre crowd.
I assumed that the show
would have a song.
So I was wrong.

At least I understand.
All the innuendo and the irony.
And I appreciate,
the roles the actors played,
and the point the author made.
And after the closing lines,
and after the curtain calls.
The curtain falls,
on empty chairs.
Where’s the orchestra?