Muziekkenners alom tippen de jonge Britse zangeres en pianiste Laura Mvula als iemand die het in 2013 gaat maken. En de Songcatcher kan zich daar goed in vinden, want de songs die ik tot nu toe hoorde zijn zeer verrassend, eigen, origineel, intens en meeslepend. Je hoort heel duidelijk haar klassieke scholing op het conservatorium er in terug, die ze prachtig combineert met elementen uit de jazz, gospel, soul en R&B. Zo zorgt ze al vroeg voor het eerste muzikale hoogtepunt van dit jaar. Ik kies voor haar lied She, maar ook andere nummers als Father Father en het uptempo Green Garden zijn geweldig! (*1)
NOTEN
*1 Hier vertelt ze over zichzelf, over haar muzikale familie (haar broer speelt cello en haar zus viool in haar begeleidingsband), en zingt ze tussendoor een lied aan de piano waarin ze me heel erg aan Roberta Flack doet denken.
She She walked toward you with her head down. She wondered if there’s a way out of the blue. Who’s gonna take her home this time? She knew that this time wouldn’t be the last time.
There she waits looking for a saviour. Someone to save her from a dying self. Always taking ten steps back and one step forward. She’s tired, but she don’t stop.
Ah, ah, ah. She don’t stop, she don’t stop, she don’t stop.
Every day she stood, hoping for a new life. She closed her eyes, then she heard a small voice say. You don’t stop no, you belong to me. She cried, maybe it’s too late.
Ah, ah, ah. She don’t stop, she don’t stop, she don’t stop.
She walked toward you with her head down. She wondered if there’s a way out of the blue. Who’s gonna take her home this time? She knew that this time wouldn’t be the last time.
Soms zijn er weinig woorden nodig bij muziek die je aanspreekt. Geniet met me mee van de muzikale klasse en het plezier van Antonio Carlos Jobim (1927-1994) en Elis Regina (1945-1982). Door velen wordt hun album Elis & Tom (1974) geroemd als het grootste bossa nova album aller tijden en dit lied Aquas de Marco(Waters Of March) als de beste Braziliaanse song aller tijden. Jobim schreef zowel de Portugese tekst als de Engelse tekst die in een aantal opzichten anders is. Beide vindt je hieronder. De tekst bestaat uit associaties bij de maand Maart. De regen, wind en stormen kondigen dan het einde van de Braziliaanse zomer aan.
Aguas de Marco É pau, é pedra, é o fim do caminho. É um resto de toco, é um pouco sozinho. É um caco de vidro, é a vida, é o sol. É a noite, é a morte, é um laco, é o anzol.
É peroba do campo, é o nó da madeira. Cainga, candeia, é o Matita Pereira. É madeira de vento, tombo da ribanceira. É o mistério profundo, é o queira ou nao queira.
É o vento ventando, é o fim da ladeira, é a viga, é o vao, festa da cumeeira. É a chuva chovendo, é conversa ribeira, das aguas de marco, é o fim da canseira.
É o pé, é o chao, é a marcha estradeira. Passarinho na mao, pedra de atiradeira. Uma ave no céu, uma ave no chao. É um regato, é uma fonte, é um pedaco de pao. É o fundo do poco, é o fim do caminho, no rosto o desgosto, é um pouco sozinho.
É um estrepe, é um prego, é uma ponta, é um ponto. É um pingo pingando, é uma conta, é um conto. É um peixe, é um gesto, é uma prata brilhando. É a luz da manha, é o tijolo chegando.
É a lenha, é o dia, é o fim da picada, é a garrafa de cana, o estilhaco na estrada. É o projeto da casa, é o corpo na cama, é o carro enguicado, é a lama, é a lama.
É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma ra. É um resto de mato, na luz da manha. Sao as aguas de marco fechando o verao, é a promessa de vida no teu coracao.
É uma cobra, é um pau, é Joao, é José, é um espinho na mao, é um corte no pé. Sao as aguas de marco fechando o verao, é a promessa de vida no teu coracao.
É pau, é pedra, é o fim do caminho. É um resto de toco, é um pouco sozinho. É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma ra. É um belo horizonte, é uma febre terca. Sao as aguas de marco fechando o verao, é a promessa de vida no teu coracao.
Waters of March A stick, a stone, it’s the end of the road. It’s the rest of a stump. It’s a little alone, it’s a sliver of glass. It is life, it’s the sun. It is night, it is death. It’s a trap, it’s a gun.
The oak when it blooms, a fox in the brush. A knot in the wood, the song of a thrush. The wood of the wind, a cliff, a fall. A scratch, a lump, it is nothing at all.
It’s the wind blowing free. It’s the end of the slope, It’s a beam, it’s a void. It’s a hunch, it’s a hope. And the river bank talks, of the waters of March. It’s the end of the strain, the joy in your heart.
The foot, the ground, the flesh and the bone. The beat of the road, a slingshot’s stone. A fish, a flash, a silvery glow. A fight, a bet, the range of a bow.
The bed of the well, the end of the line. The dismay in the face, it’s a loss, it’s a find. A spear, a spike, a point, a nail. A drip, a drop, the end of the tale.
A truckload of bricks, in the soft morning light. The shot of a gun, in the dead of the night. A mile, a must, a thrust, a bump. It’s a girl, it’s a rhyme, it’s a cold, it’s the mumps.
The plan of the house, the body in bed. And the car that got stuck, it’s the mud, it’s the mud. Afloat, adrift, a flight, a wing. A hawk, a quail, the promise of spring. And the riverbank talks of the waters of March. It’s the promise of life, it’s the joy in your heart.
A stick, a stone, it’s the end of the road. It’s the rest of a stump, it’s a little alone. A snake, a stick, it is John, it is Joe. It’s a thorn in your hand, and a cut in your toe.
A point, a grain, a bee, a bite. A blink, a buzzard, a sudden stroke of night. A pin, a needle, a sting, a pain. A snail, a riddle, a wasp, a stain.
A pass in the mountains, a horse and a mule. In the distance the shelves, rode three shadows of blue. And the riverbank talks, of the waters of March. It’s the promise of life, in your heart, in your heart.
A stick, a stone, the end of the road. The rest of a stump, a lonesome road. A sliver of glass, a life, the sun. A knife, a death, the end of the run.
And the riverbank talks, of the waters of March. It’s the end of all strain, it’s the joy in your heart.
Het was een mooi muzikaal jaar voor de Songcatcher. Mijn muziekblog trok steeds meer bezoekers en ook de Facebookpagina, waar ik elke dag muzikaal moois deel, kreeg steeds meer bekijks. Mijn wekelijks tips werden vaak gevolgd door Jacques Klöters in zijn radioprogramma de Sandwich (AVRO Radio 5 Nostalgia – vrijdag van 10-12 uur). Maar het hoogtepunt kwam aan het einde van het jaar toen ik kon starten met een maandelijks radioprogramma bij de Konsertzender Utrecht (iedere laatste zaterdag van de maand van 12-13 uur).
Wat muziek betreft was er weer veel moois te vinden tussen de duizenden songs die ik dit jaar voor het eerst hoorde. Ze kwamen weer overal vandaan en daarom heb ik ze ingedeeld naar land of plaats van herkomst.
Austin, USA Matt The Electrician: Het is moeilijk kiezen tussen de vele leuke songs van deze aparte singer/songwriter die staan op zijn albums Animal Boy (2009) en Accidental Thief (2011). Om een indruk te krijgen hier Got Your Back.
Beverley Hills, USA Ella Fitzgerald – Day In – Day Out (1964): Sommige oudjes blijven fris, zeker met die prachtige stem van Ella en de fantastische arrangementen van Nelson Riddle.
Canada Adam Cohen – Out Of Bed (2011): De zoon van Leonard Cohen verraste me toen hij niet uit zijn bed kon komen.
Dallas, USA Jon Randall – Whiskey Lullaby (2005): Een grote hit in de VS in 2004 als duet van Brad Paisley & Alison Krauss. Het is het trieste lied over een stel dat zich dood drinkt. De man omdat zijn vrouw vreemd ging en zij vervolgens uit schuldgevoel. De songwriter zelf zingt het hier in een prachtige unplugged versie met strijkers.
Engeland Kate Rusby – High On A Hill (2008): Een lied dat ik eerder blijkbaar over het hoofd had gezien. Meeslepend en prachtig meerstemmig gezongen door de beste Engelse folkzangeres en haar begeleiders.
Finland/USA Eric Bibb – Sittin’ In A Hotel Room (2012): Deze blues & folkzanger (die met een Finse is getrouwd) flikt het hem weer eens me te raken. Frankrijk Alex Beaupain – L’Absent(2011): Mooie cover van Gilbert Becaud.
Ierland Glenn Hansard – Love Don’t Leave Me Waiting (2012): De mannelijke helft van The Swell Season heeft een voortreffelijk album gemaakt in de stijl van Van Morrison en dit lied springt er uit. Declan O’Rourke – Time Machine (2011): Singer/songwriter met wat luie stem maar hier zeer op dreef. Fionn Regan – For A Nightingale (2011): Singer/songwriter die met Nick Drake wordt vergeleken, maar met zijn stem meer aan Ron Sexsmith doet denken. Prachtig.
Los Angeles, USA Keb Mo – Crush On You (2011): Groovy duet van deze blueszanger & gitarist met India Arie. Heerlijk relaxt qua sfeer.
Mendocino, USA Robert Cutler – Your Lucky Day (2012): De verrassing van het jaar en mijn favoriete lied van 2012. Wat mij betreft nu al een klassieker. Cutler is een uitstekend gitarist en singer/songwriter met wie ik wel eens samen muziek heb gemaakt en die op dit moment bezig is met het opnemen van een album samen met Gene Parsons die speelde in The Byrds (1968-1972) en The Flying Burrito Brothers (1973-1978). Een tijdje terug was hij bij een concert, waarbij het symfonieorkest de Serenade speelde van de bekende Engelse componist Vaughan Williams (1872-1952). In zijn hoofd hoorde hij ineens een melodie die hij er overheen kon zingen en toen hij weer thuis was heeft hij daar een lied van gemaakt, waarbij hij de melodie en tekst over de bestaande orkest en koorpartij heeft opgenomen. Het vormgeven aan deze omgekeerde wereld, namelijk een bestaande compositie gebruiken als basis voor een compleet nieuw lied, vind ik weergaloos knap en buitengewoon muzikaal.
Nashville, USA The Civil Wars – I Want You Back(2011): Zeer originele cover van deze hit van The Jackson 5 uit 1969. Hoe vaker ik luister hoe beter het wordt.
Nederland Henny Vrienten – Aan een klein meisje(2008): Prachtige orkestrale uitvoering van dit klassieke lied van Annie M.G. Schmidt & Harry Bannink. Herman van Veen – Als ik later klein ben (2012) Herman van Veen – Lucas(2012): Mijn muzikale leermeester verrast me na jaren met deze liederen voor het kind in onszelf. Wende Snijders – Adem uit (2010) Wende Snijders – Leven van de wind (2007): De beste Nederlandse zangeres raakt me weer heel diep met deze twee prachtige liederen die herontdekt horen te worden.
New York, USA Tony DeSare – I Feel The Earth Move (2007) Tony DeSare – The Times They Are A-Changin’ (2009): Deze Amerikaanse jazz zanger & pianist is erg goed in het op zeer originele wijze coveren van overbekende songs, zoals deze van Carole King en Bob Dylan. Garland Jeffreys – Streetwise (2012): Jeffreys ken ik vooral van zijn heerlijke reggae-sound van het album Ghost Writer uit 1977, maar is weer helemaal terug met dit rete funky klinkende lied over de gevaren van de straat. Norah Jones – Everybody Needs A Best Friend (2012): Jones had ik eigenlijk al afgeschreven nadat ik haar ooit live volstrekt zonder uitstraling had zien optreden. Maar ze verrast me totaal met dit 50er jaren swing nummer van de soundtrack van de succesvolle film Ted.
Noorwegen Inger Marie Gundersen – Always On My Mind (2006): In dit jazzy lied hoor je hoe je met een beperkte stem een bekend lied totaal naar je hand kunt zetten en de luisteraar mee kunt nemen op een avontuur.
Philadelphia, USA Melody Gardot – High Night (2008): Een mooie cover van Alta Noite ooit gezongen door de Braziliaanse zangeres Marisa Monte. Het komt van een album van de Duitse trompettist Till Brönner. Melody Gardot – So Long (2012): Haar nieuw album viel me wat tegen, maar dit lied was weer ouderwets mooi.
Portugal Antonio Zambujo – Ao sul (2007): Een ontdekking deze singer/songwriter die me ontroerd met zijn prachtige stem.
Santa Barbara, USA Works Progress Administration (WPA) – Rise Up (2009): Mooi lied van deze supergroep met Sean & Sarah Watkins van de groep Nickel Creek, zanger Glen Phillips van Toad the Wet Sprocket en Benmont Tench toetsenist en oprichter van Tom Petty & The Heartbreakers.
Schotland/Nashville, USA Karine Polwart & Tim O’Brien – Well for Zoë(2009): Een mooi duet voor het goede doel (waterputten in Afrika) van de bevlogen zangeres Polwart en de bluegrass zanger en snaarvirtuoos met Ierse roots O’Brien.
Whiskey Lullaby– Jon Randall & Bill Anderson She put him out. Like the burnin’ end of a midnight cigarette. She broke his heart. He spent his whole life tryin’ to forget. We watched him drink his pain away, a little at a time. But he never could get drunk enough to get her off his mind, until the night.
He put that bottle to his head and pulled the trigger, and finally blew away her memory. Life is short but this time it was bigger, than the strength he had to get up off his knees. We found him with his face down in the pillow, With a note that said I’ll love her till I die. And when we buried him beneath the willow, the angels sang a whiskey lullaby.
The rumours flew. Nobody knew how much she blamed herself. For years and years, she tried to hide the whiskey on her breath. She finally drank her pain away, a little at a time. But she never could get drunk enough to get him off her mind, until the night.
She put that bottle to her head and pulled the trigger, and finally blew away his memory. Life is short but this time it was bigger. Than the strength she had to get up off her knees. We found her with her face down in the pillow, clinging to his picture for dear life. We laid her next to him beneath the willow,
So Long – Melody Gardot Don’t wait up for me darling, I’m not coming home. Draw the blinds and set the alarm, ‘Cause I’m not, no I’m not coming home.
In the morning you will rise, with sadness in your eyes. ‘Cause I’ll be gone. I’m moving on. Bye bye, so long.
Every flower has faded to dust. I’m not coming home. Tears may fall, your lashes may rust, but I’m not, no I’m not coming home
You see forever is on my mind, and I just got to find, a place I’ll belong, One I have known. Bye bye,so long
Every hour has drawn to a close, I’m not coming home. Wave my my so everybody knows, I’m not coming home. Goodbye, so long. So long.
Als groot fan van James Taylor kwam ook Carly Simon bij me in beeld, omdat James in zijn hoogtijdagen meespeelde op haar albums. Haar songs en de manier waarop ze die zong raakte me en nu ik wat meer van haar persoonlijke verhaal weet snap ik ook beter hoe dat kwam. Dus pak een stoel en ga erbij zitten, want ik ga het hier aan je vertellen.
Carly was naast Linda Ronstadt (*1) en Rita Coolidge (*2) één van de meest sexy en begeerde zangeressen van de jaren 70. Ze had kortstondige relaties met beroemdheden als Cat Stevens (*3), Warren Beatty, Mick Jagger, Jack Nicholson en Kris Kristofferson (*4). En ze was niet alleen mooi en sexy, maar ook een bijzondere singer/songwriter die grote muzikale successen had, met een nummer 1 hit als You’re So Vain (1972) dat gaat over een aantal van die mannen gecombineerd. En daarnaast was er ook nog het romantische sprookjeshuwelijk met James Taylor. Alles leek rozengeur en maneschijn, maar in werkelijkheid was het tegelijkertijd een tranendal vol ellende en tegenslag, waarin ze veel te overwinnen had. (*5)
Het gezin waar Carly in opgroeide was welgesteld maar ook nogal disfunctioneel. Vader was de oprichter en eigenaar van de bekende uitgeverij Simon & Schuster. Eigenlijk had hij pianist willen worden, maar dat mocht niet van zijn autoritaire vader. Tijdens haar jeugd kreeg hij steeds meer last van depressies en onduidelijke fysieke klachten. Haar oudere zussen waren zijn favorieten, terwijl het Carly maar niet lukte om bij hem in beeld te komen. De spanningen thuis werden nog groter toen haar moeder een affaire begon met een meer dan 20 jaar jongere man die bij hen inwoonde, zogenaamd als oppas voor de kinderen. Carly leed onder de situatie en werd steeds onzekerder. Tot overmaat van ramp werd ze ook nog eens misbruikt door een oudere jongen toen ze 7 jaar oud was. Vanaf haar 5e begon ze te stotteren (*6) en dat groeide vanaf haar 8e uit tot een enorme faalangst om te spreken in het openbaar.
Zoals bij veel stotteraars (zoals Bill Withers en Miss Montreal) bleek zingen haar redding. Omdat ze geleidelijk aan steeds meer behandeld werd als een gehandicapt kind, bedacht haar moeder op haar 10e ineens dat Carly niet stotterde als ze zong. Dus zei ze tegen haar, “zeg het niet, maar zing het tegen me!” En dat werkte wonderwel, terwijl daardoor ook haar wonderbaarlijke zangtalent zich openbaarde. Toch bleef op den duur het stotteren en de faalangst (om te gaan stotteren) haar achtervolgen, want optreden in het openbaar bleef haar zwakke punt. Die enorme plankenkoorts leidde er uiteindelijk toe dat ze in een zangcarrière van 35 jaar maar in totaal 64 concerten heeft gegeven.
Haar huwelijk met James Taylor (*7) was ook geen sprookje, omdat hij regelmatig depressief was en bovendien zwaar verslaafd aan alcohol en heroïne. Ook was hij veel de hort op voor optredens, waardoor zij alleen voor de kinderen moest zorgen. Ze schreef er het prachtig lied Fairweather Father(1976) over en hij het ontroerende Daddy’s All Gone (1976). Hun zoon Ben had als kind veel gezondheidsproblemen (met name koortsaanvallen), maar volgens James en veel anderen hoefde Carly daar niet zo paniekerig over te doen. Maar uiteindelijk bleek haar voorgevoel te kloppen en werd ontdekt dat een deel van Ben’s nieren niet goed werkte. Tijdens de zware operatie die volgde was James weer meer afwezig dan aanwezig en dat was voor Carly de laatste druppel. Ze stelde hem een ultimatum dat hij voortaan meer thuis moest zijn voor haar en de kinderen. Zijn antwoord was duidelijk, want het album wat hij op dat moment aan het maken was kreeg de titel Dad Loves His Work (1981). Na de scheiding had Carly veel moeite om zich van hem los te maken, zo sterk was haar gevoel voor hem, en lang hoopte ze dat hij terug zou keren. Wat het vooral pijnlijk maakte was dat James na de scheiding met een nieuwe vrouw ineens in staat bleek om definitief af te kicken van drugs en alcohol.
Volgens haar zoon Ben is Carly een vrouw “die haar zenuwgestel als veren aan de buitenkant van haar lichaam draagt”. Een zeer gevoelige vrouw dus, en dat hoor je ook terug in de songs die ze in de loop der jaren geschreven heeft. Ze zingt open en eerlijk over wat haar overkomen is in het leven, over de tegenslag die ze heeft moeten verwerken, over haar gevoelens, en ze stelt zich daarbij kwetsbaar op. Nu snap ik ook eindelijk waarom haar teksten en de intense manier waarop ze haar songs zingt me zo diep raken. Zo heb ik heel wat gehuild om haar album Torch (1982), een ultiem uit-elkaar-cover-album dat net uitkwam toen mijn relatie van vijf jaar verbroken was. Net als voor mij was muziek voor haar blijkbaar ook een manier om haar verdriet te verwerken. Vooral I’ll Be Around en Not A Day Goes By heb ik toen veel gedraaid en menig traan bij geplengd. Het inspireerde me om mijn eigen uit-elkaar liedjes te schrijven en samen met een paar vrienden te starten met een musical over het onderwerp. Maar daar kwam uiteindelijk niets van, omdat op een gegeven moment het verdriet weer voorbij was. Zo zie je maar weer hoe belangrijk muziek en zingen kan zijn in een mensenleven of je nou Songcatcher bent of een beroemdheid als Carly Simon. Haar muzikaliteit, het zingen en songs schrijven was haar redding. Nu ik haar persoonlijke verhaal ken, heb ik grote bewondering gekregen voor haar wilskracht en luister ik met andere oren naar haar songs.
Ik wil je na dit verhaal niet laten zitten met een somber of verdrietig gevoel, en daarom het ik gekozen voor Carly’s lichtvoetige lied Happy Birthday van het album Have You Seen My Lately (1990) dat ze in 1991 live uitvoerde.
NOTEN
*1 De Songcatcher schreef hier al eerder over Linda Ronstadt.
*2 Rita Coolidge werd bekend als Delta Lady en inspireerde een verliefde Leon Russell om een lied over haar te schrijven met die titel, dat bekend werd in de versie van Joe Cocker in 1969. Toen ze hem verliet voor Kris Kristofferson schreef Russell het prachtige A Song For You (1970) in de hoop haar terug te krijgen, maar dat mocht niet baten. Coolidge liet meer gebroken harten achter zich, want het gerucht gaat dat het uiteenvallen van Crosby, Stills & Nash in 1970 werd veroorzaakt doordat ze Stephen Stills verliet voor Graham Nash.
*3 Carly Simon en Cat Stevens hadden een relatie in 1969 en 1970. Haar eerste grote optreden was als zijn voorprogramma in de befaamde nachtclub The Troubadour in Los Angeles in 1971. Cat schreef over haar het prachtige Sweet Scarlet, terwijl Carly twee songs over hem schreef. Anticipation(1971) gaat over de spanning van het wachten totdat hij haar op komt halen voor hun eerste date, terwijl Legend In Your Own Time(1971) gaat over een ster die als hij weer alleen naar huis gaat ineens weer een gewone kleine jongen is.
*4 Kristofferson schreef I’ve Got To Have You voor haar. Carly zong het op haar tweede album Anticipation (1971). Hier zingt hij het zelf in een duet met Rita Coolidge op zijn album Breakaway (1974).
*5 Veel informatie over het leven van Carly Simon en ook dat van Carole King en Joni Mitchell vind je op deze site. Hierop staan een aantal hoofdstukken (met veel illustraties en video’s) uit het boek Girls Like Us: Carole King, Joni Mitchell, Carly Simon and the Journey of a Generation van Sheila Weller uit 2008. Er schijnt binnenkort een film van gemaakt te worden.
*6 Lees hier haar eigen verhaal over het stotteren.
*7 Het allereerste artikel van de Songcatcher ging over James Taylor en het lied dat ik daarbij uitkoos was You Can Close Your Eyesdat hij met Carly Simon zong in hun huis in 1976 terwijl ze zwanger was van hun eerste kind Sarah.
Happy Birthday It’s all of our birthdays this summer. One number older, another year younger. I’ll go to your party, you’ll come to mine. We’ve given up cigarettes, we’ve given up wine. We’ve given up caffeine and sworn off desserts. I don’t try to seduce you, we don’t even flirt. We’re too good to be happy, too straight to be sad. So just blow out the candles. Happy Birthday.
Stay out of the ocean, stay out of the sun. Stay in perfect shape and be number one. We’ve got brilliant excuses for having no fun. So just blow out the candles. Happy Birthday.
Make love in the microwave, think of all the time you’ll save, and don’t forget to make it look, as though you’re working very, very hard.
But I’ll be your lover, if you will be mine. We’ll go back to the garden and have a good time. And if I’m offered an apple, I’ll politely decline. And just blow out the candles. Happy Birthday.
Je hebt van die artiesten die bij het grote publiek onbekend zijn, maar vooral door andere artiesten worden bewonderd. Zo iemand is de Nederlandse zanger, pianist, tekstschrijver en componist Theo Nijland. Ik ontdekte hem via een goede vriend van me, die hem al een aantal keren in het theater had gezien en alle cd’s in zijn platenkast had staan. Vooral zijn album Jij (2001) met liederen als Wassenaar, De pijn is weg en Laat maar maakten een verpletterende indruk op me. Het ontroerende en tegelijkertijd ook heftige Wassenaar, over de relatie tussen een moeder en een zoon, werd zelfs mijn lied van het jaar in 2001.
Nu is er dan eindelijk een live optreden beschikbaar, onlangs gemaakt voor het tv-programma Vrije Geluiden van de VPRO. Het prachtige lied Loop de regen in is van Nijland’s laatste album ’t Begin van het einde (2012).
Loop de regen in Loop de regen in. Kom nu eindelijk eens onder mijn jas vandaan. Laat me los. Begraaf jeniet steeds in mijn trui.
Loop de regen in. Durf es één keer alleen tot die boom daar te gaan. En dan door. Het is maar een bui.
En kom bij me terug. Als je ook zonder mij kunt. Op een dag kom jij zomaar opeens uit de regen vandaan.
En dan zullen we zien. Als jij dan nog van me houdt. Of we dan toch nog misschien, want ik hou van je. Of we dan toch weer misschien, van voren af aan.
Loop de regen in. Klamp je niet vast aan mij. Stamp es lekker alleen door die plassen daar, in zo’n buitje verdrink je niet.
’t Is de regen maar. Ga die bomen voorbij en dan zover dat jij, als je omkijkt, je mij niet meer ziet.
En kom bij me terug. Als je ook zonder mij kunt. Op een dag kom jij zomaar opeens uit de regen vandaan.
En dan zullen we zien. Als jij dan nog van me houdt. Of we dan toch weer misschien, want ik hou van je, of we dan toch weer misschien, van voren af aan.
’t Is de regen maar. Durf es één keer, eens één keer alleen. Bij me vandaan.
Loop de regen in. Kom nu eindelijk eens onder mijn jas vandaan. Laat me los. Begraaf je niet steeds in mijn trui.
Muziekkenners alom tippen de jonge Britse zangeres en pianiste Laura Mvula als iemand die het in 2013 gaat maken. En de Songcatcher kan zich daar goed in vinden, want de songs die ik tot nu toe hoorde zijn zeer verrassend, eigen, origineel, intens en meeslepend. Je hoort heel duidelijk haar klassieke scholing op het conservatorium er in terug, die ze prachtig combineert met elementen uit de jazz, gospel, soul en R&B. Zo zorgt ze al vroeg voor het eerste muzikale hoogtepunt van dit jaar. Ik kies voor haar lied She, maar ook andere nummers als Father Father en het uptempo Green Garden zijn geweldig! (*1)
Het was een mooi muzikaal jaar voor de Songcatcher. Mijn muziekblog trok steeds meer bezoekers en ook de Facebookpagina, waar ik elke dag muzikaal moois deel, kreeg steeds meer bekijks. Mijn wekelijks tips werden vaak gevolgd door Jacques Klöters in zijn radioprogramma de Sandwich (AVRO Radio 5 Nostalgia – vrijdag van 10-12 uur). Maar het hoogtepunt kwam aan het einde van het jaar toen ik kon starten met een maandelijks radioprogramma bij de Konsertzender Utrecht (iedere laatste zaterdag van de maand van 12-13 uur).
