Ik werd laatst wakker met een melodie in mijn hoofd. Maar wat was het nou ook alweer? Tijdens mijn ochtendwandeling schoot het me ineens te binnen het was The Book Of Love van Peter Gabriel. Ik deel het lied met je als eerbetoon aan mijn dromen.
The Book Of Love werd in 1999 geschreven door de Amerikaanse singer/songwriter Stephin Merritt van de groep The Magnetic Fields en komt van hun album 69 Love Songs. Zijn reactie op Gabriel’s cover was als volgt: “At first I thought, “How hilarious, he’s got a completely different take on the song.” But after a few listens I find it quite sweet. My version of the song focuses on the humour, and his focuses on the pathos. Of course, if I could sing like him I wouldn’t have to be a humourist.”Hier hoor je zijn versie uit 1999 en hier een live versie uit 2012.
Peter Gabriel vertelt hoe hij met het nummer in aanraking kwam. “I was introduced through a friend to the Magnetic Fields, and really fell in love with the song writing and the quirky way the band interpreted their material. This wonderful lyric is deeply romantic and a little cynical at the same time, which opens it to an audience that wouldn’t buy slush.” Het nummer komt van Gabriel’s cover album Scratch My Back (2010) en wordt hier gespeeld samen met het New Blood Orchestra in 2011 tijdens een speciaal concert in Londen, dat op dvd is uitgebracht.
The Book Of Love The book of love is long and boring, no one can lift the damn thing. It’s full of charts and facts, and figures, and instructions for dancing.
And I, I love it when you read to me. And you, you can read me anything.
The book of love has music in it, in fact that’s where music comes from. Some of it’s is just transcendental. Some of it is just really dumb.
But I, I love it when you sing to me. And you, you can sing me anything.
The book of love is long and boring, and written very long ago. It’s full of flowers and heart-shaped boxes, and things we’re all too young to know.
And I, I love it when you give me things. And you, you ought to give me wedding rings.
De Franse zangeres Barbara (1930-1997) vertelt in haar ontroerende lied Nantes (1963) het verhaal dat ze net te laat kwam voor het overlijden van haar vader Jacques Serf, die haar als jong kind misbruikt had en het gezin in de steek had gelaten toen ze 10 jaar oud was. Op een dag in 1959 werd zij gebeld door het ziekenhuis in Nantes. Ze werd verzocht daarheen te komen op verzoek van haar vader. Hij wilde zich “warmen aan mijn glimlach, maar hij stierf nog diezelfde nacht, zonder een ‘adieu’ of een ‘ik hou van je’.” Wat een ontroerend mooi lied. De prachtige Nederlandse vertaling is van Annemieke Wetting.
In het lied komt het fictieve adres “vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup” (Wolvenholstraat 25) voor. De gemeente Nantes heeft alsnog in een nieuwbouw buitenwijk een straat deze naam gegeven. Het straatbord werd in 1986 door Barbara zelf onthuld.
Hier hoor je de versie van cabaretière, zangeres & actrice Lia Dorana (1918-2010), in de vertaling van Ernst van Altena. Het komt van haar album Solo ’68 (1968)
Nantes Il pleut sur Nantes, donne-moi la main. Le ciel de Nantes rend mon cœur chagrin.
Un matin comme celui-là, il y a juste un an déjà. La ville avait ce teint blafard lorsque je sortis de la gare. Nantes m’était encore inconnue, je n’y étais jamais venue. Il avait fallu ce message pour que je fasse le voyage.
“Madame soyez au rendez-vous, vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup. Faites vite, il y a peu d’espoir, il a demandé à vous voir.”
A l’heure de sa dernière heure, après bien des années d’errance. Il me revenait en plein cœur, son cri déchirait le silence. Depuis qu’il s’en était allé, longtemps je l’avais espéré. Ce vagabond, ce disparu, voilà qu’il m’était revenu.
Vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup, je m’en souviens du rendéz-vous. Et j’ai gravé dans ma mémoire cette chambre au fond d’un couloir.
Assis près d’une cheminée, j’ai vu quatre hommes se lever. La lumière était froide et blanche, ils portaient l’habit du dimanche. Je n’ai pas posé de questions à ces étranges compagnons J’ai rien dit, mais à leurs regards, j’ai compris qu’il était trop tard.
Vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup, il n’était plus au rendéz-vous. Qu’il était mort à la nuit même, sans un “adieu”, sans un “je t’aime”.
Voilà, tu la connais, l’histoire de l’homme qui venait de nulle-part. Et qui revint comme une épave, du bout de son dernier voyage. Du vagabond, du mal-aimé, qui se remport long le passé. Voulut avant de s’endormir, se réchauffer à mon sourire.
Au chemin qui longe la mer, couché dans le jardin de pierres. Je veux que tranquille il repose, à l’ombre d’une rose rose. Mon père, mon père.
J’ai le coeur chagrin. Donne moi ta main.
Nantes Het heeft geregend op Nantes. Geef me je hand. De hemel boven Nantes stemt mijn hart triest.
Net als op die morgen, nu alweer een jaar geleden, zag de stad er ook zo bleek uit. Toen ik uit het station kwam, kende ik Nantes nog niet, was ik er nooit geweest. Voor deze reis was de volgende boodschap nodig: “Mevrouw zoudt u zo spoedig mogelijk naar Wolvenholstraat 25 willen komen, de situatie is hopeloos, en hij heeft naar u gevraagd, nu zijn leven ten einde loopt”.
Na heel wat jaren van afwezigheid trof hij me vol in mijn ziel. Zijn schreeuw verscheurde de stilte die er was na zijn vertrek. Lange tijd had ik op hem gewacht, op die zwerver die verdween. En daar was hij weer zowaar.
Wolvenholstraat 25 duikt weer op uit mijn herinnering. In mijn geheugen staat die ene kamer gegrift, aan het eind van de gang.
Ik zag vier mannen opstaan die voor een open haard zaten. Het licht was kil en wit, ze droegen hun zondagse pak. Ik stelde geen vragen aan die vreemde kerels. Ik zei niets, maar ik zag aan hun blikken dat het te laat was.
Toch kwam ik de afspraak na op Wolvenholstraat 25. Maar hij heeft me nooit meer gezien, hij was al overleden.
Zo, nu ken je het verhaal, van de man die uit het niets kwam. Die terugkeerde als een wrak, aan het eind van zijn laatste reis. Die zwerver, die onbeminde, die zijn verleden met zich meedroeg. Die zich wilde warmen aan mijn glimlach, maar hij stierf nog diezelfde nacht, zonder een “adieu” of een “ik hou van je”.
Op de weg die naar zee door een bed van kiezels loopt, wil ik dat hij in stilte rust, in de schaduw van een roze roos. Mijn vader, mijn vader.
Ik vond een ontroerend lied van Herman van Veen dat ik nog niet kende. Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? staat als Wie op het album Signalen uit 1984. Het is een cover van Le craie dans l’encrier (Krijt in de inktpot), dat geschreven werd door de Franse violiste, componiste en zangeres Catherine Lara en tekstschrijver Daniel Boublil. Het is het titelnummer van Lara’s derde album uit 1974, dat je hier kunt horen. En hier hoor en zie je een live-versie uit 2012, toen ze inmiddels 67 was.
Het Franse lied werd van een geheel nieuwe tekst voorzien door Liselore Gerritsen en komt van haar album Oktoberkind uit 1982. De tekst doet erg denken aan een ander lied op deze plaat, namelijk Als ze als kind. De tekst van dat lied wil ik je niet onthouden, want het past helemaal in dezelfde sfeer van een moeilijke en ongelukkige jeugd, met grote en vaak traumatische gevolgen. Je vindt de tekst helemaal onderaan dit bericht.
Ik heb zelf mogen ervaren dat Herman van Veen heel goed contact kon maken met kinderen. Hij had veel oog voor gekwetste kinderen en buitenbeentjes en dat terwijl hij zelf regelmatig sprak over zijn eigen gelukkige jeugd in Utrecht en zijn geliefde ouders. Hij gunde dat blijkbaar anderen ook en maakte mijn leven in ieder geval voor een korte periode wat zonniger. Herman gaf me uitzicht op beter, waar ik veel aan heb gehad tot de dag van nu.
Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? Wie heeft het licht in jou gedoofd? Wie heeft je rooie wangen bleek gemaakt? Wie joeg de dromen uit je hoofd? Wie brak jouw kleine hart, kleurde je ogen zwart? Wie is niet nagekomen wat hij heeft beloofd?
Wie heeft het lachen in jouw keel gesmoord? Heeft je vuisten zo gebald? Wie heeft dat onbevangen kind vermoord, dat altijd opstaat als het valt? Wie boog jouw rechte rug? Trapte je speelgoed stuk? Wie brak jouw vleugels in de vreugde van een vlucht?
Wie is er zo aan jou voorbij gegaan? Wie verraadt hier jouw geloof? Wie hield zich voor het kraaien van de haan, na de derde keer nog doof? Wie is het die vergat, dat jij de toekomst had? Wie heeft jou net als ik te weinig lief gehad?
Wie heeft jou net als ik te weinig lief gehad?
Als ze als kind – Liselore Gerritsen (1982) Als ze als kind niet altijd zo stil had hoeven zijn, had ze vandaag misschien het hoogste lied gezongen. Als ze als kind niet altijd zo alleen was geweest, had ze vandaag misschien allang iemand gevonden
Als ze als kind niet altijd zo bang had hoeven zijn had ze vandaag misschien van iemand durven houden. Als ze als kind niet altijd zo’n puinhoop had gezien, had ze vandaag misschien kastelen kunnen bouwen
Als ze als kind de warmte van de zomer had gekend, was ze die warmte in haar winter nooit verloren. Als ze als kind de warmte van een nest had gekend, had het haar hele leven lang niet zo gevroren.
Als ze als kind niet al zo oud had hoeven zijn, had ze vandaag nog een kinderlied gezongen. Als ze als kind gewoon een kind had kunnen zijn, was ze vandaag als een kind opnieuw begonnen.
This Is On Me is een prachtige scheidingsduet van de Australische singer/songwriter Ben Abraham met de Amerikaanse Sara Bareilles. Het is erg goed gezongen. Het nummer komt van Abraham’s album Sirens uit 2016.
Ben Abraham komt uit een muzikaal nest met ouders die samenspeelden in de Indonesische groep Pahama. Thuis luisterden ze vooral naar The Beatles en Chicago. Tijdens zijn filmstudie trad Abraham af en toe op in ziekenhuizen als entertainer voor kinderen. Nu is hij full time musicus en tourde hij o.a. met Emmylou Harris.
This Is On Me Willing and waiting to come back from the edge. But the look in her eyes says she’s leaving.
Things I should have been saying, that I swallowed instead. How a silence can be so deceiving.
And so we’ve begun the crawl, trying to break the fall. Some kind of wrecking ball, we turned out to be.
This is on me.
Caught at the ending, and all I have is the hurt. Have I made him forget how to love me?
Now it crumbles and crashes, but maybe there’s hope for us yet. ‘Til we’re one with the earth. A way we can make this thing work again. And some phoenix may rise from these ashes. But the fire comes first.
Love we’ve begun the crawl. How do we break the fall? Some kind of wrecking ball, we turned out to be.
Heerlijke samenzang in deze versie van Send My Love (To Your New Lover) van de Engelse singer/songwriter Adele door I’m With Her, een trio Amerikaanse singer/songwriters, dat bestaat uit Sarah Jarosz, Sara Watkins & Aoife O’Donovan. Dat zijn niet de minsten en de bassist is Paul Kowert van de Punch Brothers.
Het nummer komt van het album 25 (2015) van Adele, die het nummer schreef samen met de Zweedse songwriters Max Martin & Shellback. Het is een “blij-dat-je wegbent”– nummer dat refereert aan een ex-vriend van haar.
Send My Love (To Your New Lover) This was all you, none of it me. You put your hands on my body and told me. You told me you were ready, for the big one, for the big jump. I’d be your last love everlasting, you and me. That was what you told me.
I’m giving you up. I’ve forgiven it all. You set me free, ohhhhh.
Send my love to your new lover. Treat her better. We gotta let go of all of our ghosts. We both know we ain’t kids no more.
I was too strong, you were trembling. You couldn’t handle the hot heat rising. Baby I’m so rising. I was running, you were walking. You couldn’t keep up, you were falling down. Mmm there’s only one way down.
I’m giving you up. I’ve forgiven it all. You set me free, ohhhh.
Send my love to your new lover. Treat her better. We gotta let go of all of our ghosts. We both know we ain’t kids no more.
If you’re ready, if you’re ready. If you’re ready, I am ready. If you’re ready, if you’re ready. We both know we ain’t kids no more. No.
I’m giving you up. I’ve forgiven it all. You set me free, ohhhh.
Send my love to your new lover. Treat her better. We gotta let go of all of our ghosts. We both know we ain’t kids no more.
Ik werd laatst wakker met een melodie in mijn hoofd. Maar wat was het nou ook alweer? Tijdens mijn ochtendwandeling schoot het me ineens te binnen het was The Book Of Love van Peter Gabriel. Ik deel het lied met je als eerbetoon aan mijn dromen.
Hier hoor je zijn versie uit 1999 en hier een live versie uit 2012.
The Book Of Love
Some of it is just really dumb.
