In 2016 maakte de toen 77 jarige soulveteraan William Bell een comeback met zijn fantastische album This Is Where I Live. Mede dankzij de geweldige produktie van gitarist John Leventhal, die eerder werkte met o.a. Marc Cohn, Paul Simon, Jackson Browne en Donald Fagen, won hij er een Grammy mee voor het Beste Americana Album. Ik was vooral verrast door de uitstekende teksten, die in combinatie met de heerlijke soulmuziek de nummers heel krachtig maken. Mijn favoriete nummers van het album zijn More Rooms, People Want To Go Home, Poison In The Well, This Is Where I Live en The Three Of Me. Dat laatste is een prachtig nummer over drie kanten in jezelf: degene die je was, degene die je bent en degene die je wilt zijn.
William Bell heet eigenlijk William Yarborough en koos de achternaam Bell als verwijzing naar zijn grootmoeder die Belle als voornaam had. Al in 1957 begon hij in de muziek als achtergrondzanger bij Rufus Thomas (1917-2001). Hij kwam terecht bij Stax Records als songwriter en maakte in 1967 zijn debuutalbum The Soul of a Bell. Fijn dat hij nu weer helemaal herontdekt wordt.
The Three Of Me
Last night I had a dream.
And there were three of me.
There was the man I was,
the man I am,
and the man I want to be.
It’s not that easy to forget.
All the love you had.
And looking back on the man I was,
makes the man I am so sad.
The three of me,
the three of me.
I’ve got to figure out
who I want to be.
It took losing your love
to make me see.
Oh there ain’t no room
for the three of me.
If that dream comes again.
Oh I hope it takes me back.
Then the man I was, the man I am.
Will just fade to black.
The three of me,
the three of me.
I’ve got to figure out
who I want to be.
It took losing your love
to make me see.
Oh there ain’t no room
for the three of me.
Oh the three of me,
the three of me.
I’ve got to figure out
who I want to be.
It took losing your love
to make me see.
Oh there ain’t no room
for the three of me.
