Terwijl de meeste artiesten op leeftijd teruggrijpen op hun bekende werk uit het verleden, zien we bij de inmiddels 76-jarige David Crosby juist dat hij komt met nieuw materiaal en dat hij zich laat inspireren door jonge muzikanten en vocalisten. Crosby heeft in twee jaar tijd twee nieuwe albums uitgebracht. Voor het album Lighthouse (2016) werkte hij samen met gitarist en producer Michael League van de jazzband Snarky Puppy, en voor zijn nieuwste album Sky Trails (2017) zocht hij de samenwerking met zijn zoon toetsenist & producer James Raymond, met wie hij eerder samenwerkte in de groep CPR (Crosby, Pevar & Raymond).

Om te beginnen hoor je hier She’s Got To Be Somewhere, een nummer van Sky Trails dat klinkt alsof Crosby zijn innerlijke Steely Dan heeft gekanaliseerd, en dat werd geschreven door James Raymond. Crosby wordt erbij begeleid door Jeff Pevar op gitaar, Mai Agan op bas, Steve DiStanislao op drums, Michelle Willis op toetsen & achtergrond zang en James Raymond op toetsen.

Maar ook David Crosby ontkomt er natuurlijk niet aan af en toe terug te grijpen op zijn uitgebreide en succesvolle muzikale verleden. Hij doet dat hier met een prachtige meerstemmige versie van Woodstock (1969) van Joni Mitchell, waarbij Crosby samenspeelt met een deel van zijn Lighthouse Band: Michael League, Becca Stevens & Michelle Willis. Ik vind het ontroerend om te zien hoe de oude meester omgaat met zijn pupillen.

Ik heb al eerder twee Woodstock-versies op mijn Songcatcherblog gedeeld. Eén van het Zweedse duo Good Harvest uit 2016, die je hier aantreft. En daarnaast een heel bijzondere versie van de Amerikaanse groep Skylark uit 1973, die je hier vind. De tekst van het lied tref je bij beide versies aan.

She’s Got To Be Somewhere
Like a frozen angel,
that’s falling down from too high.
Her wings begin to open,
just before she runs out of sky.

Pack up the El Dorado,
there is plenty of fire
for the task at hand.
A thousand sons pray to a tower,
too many secrets buried in the sand.

And she’s got to be somewhere soon,
the book never lies.
Across the Santa Ana
to the land of blue skies.
She is on a mission with a graphic twist.
She’s got to be somewhere,
she’s got to be somewhere soon.

They never should have tried to run her,
now someone has a case of second smile.
And the only sign of trouble,
is dripping from a turnstile (at the dam).
Hard as a desert flower,
leaning into the devil wind.
The seeds might be forgotten,
they might just scatter with her sins.

And she’s got to be somewhere soon,
the book never lies.
Across the Santa Ana
to the land of blue skies.
She is on a mission with a graphic twist.
She’s got to be somewhere,
she’s got to be somewhere soon.