24.02.2019

Paul de Munnik – Horizon

Zoals je weet luister ik graag naar Nederlandstalige muziek. Paul de Munnik is daar sinds kort bijgekomen en zijn lied Horizon is zelfs mijn favoriete lied van 2018 geworden. Ook tot mijn eigen verbazing, maar hoe vaker ik het hoor, hoe beter ik het vind. Het arrangement met strijkers vind ik prachtig en samen met de tekst raakt het me. Het lied komt van zijn album Goed Jaar (2018).

Horizon is een lied over de plek waar je vandaan komt en in de Munnik’s geval was dat uit Dronten. Waar hij geboren is en opgegroeid. Waar hij leerde lopen en fietsen. “In de polders waar je ver kan kijken en de wijdsheid van het land ervaart. Waar de jaargetijden sterker aanwezig zijn dan in de stad. De lente groener, de zomer geler. De herfst rood en bruiner, en de winter harder blauw en soms oogverblindend witter.” “Het opgroeien in een dorp is anders dan opgroeien in een stad. Het is een totaal ander gevoel. Wij konden altijd alle kanten op, we konden naar buiten, we konden de weilanden in, de akkers op, tussen de fruitbomen door rennen. Je kon altijd op pad met een groep vrienden. Je bent de ruimte gewend en dat doet natuurlijk iets met een mens.”

In het dorp leefde Paul de Munnik altijd buiten met het vlakke land als uitzicht. En hij zag alleen maar horizon, overal waar hij keek. En dat gaf hem het gevoel dat je alles nog kon bedenken en dat alles nog mogelijk was. Want de wijdsheid van het land geeft ook figuurlijk ruimte. “Alsof de kansen die de pioniers begin jaren zestig al zagen erin verankerd liggen. Alsof nog altijd de beloftes van nieuwe mogelijkheden op je liggen te wachten daar.” “In Dronten zijn alle plannen ontstaan, daar heb ik bedacht wat ik wilde worden en wat ik zou kunnen worden. Al die dromen worden langzamerhand voor een deel werkelijkheid. Alles om je heen begon te groeien. De bomen gingen groeien en zo langzamerhand zag je steeds minder horizon.”

Toen hij stopte met Acda & de Munnik had hij het gevoel dat hij zichzelf opnieuw moest uitvinden. Door te denken over een nieuw begin, dacht hij terug aan het moment dat hij als 19-jarige vertrok uit Dronten. “Wat dacht je toen? Wat voelde je? Wat was er toen nog veel mogelijk. Dat wilde ik opzoeken: dat alles weer mogelijk is.” Hij ervaarde een soort heimwee. “Heimwee naar een tijd dat alles nog kon. Dat is iets moois: je mag nog alles worden. Als je jong bent, realiseer je dat helemaal niet. Op het moment dat je ouder wordt dan denk je: ik kan niet elke weg meer inslaan die ik zou willen inslaan. Dus het is inderdaad wel heimwee naar de totale vrijheid, naar de vrijheid van gedachten.” Als je ouder bent dan zijn er bepaalde paden die je niet meer bewandelt, omdat je weet dat die niet gaan werken. “Dat is natuurlijk jammer, want daardoor kom je niet op gebieden waar je anders misschien wel terechtgekomen zou zijn. Als je jong bent, dan kàn dat nog. Dan zet je de stappen die je denkt nodig zijn. En dat is heel erg mooi.”

Terugkijkend geeft dat vlakke land met zijn horizon hem een soort innerlijke rust. “Ik heb geleerd om de dingen rustig te bekijken, van een afstandje. Je neemt de tijd om dingen te overzien, te overwegen. Het hoeft niet allemaal heel snel. Je kon in de polder een stuk gaan rijden en dan kwam je heel lang niks tegen. Dat mooie, dat platte, daar hou ik echt van. Het geeft je de tijd om je gedachten op een rijtje te zetten of om iets langer over iets na te denken. Dat heb ik eraan overgehouden en dat vind ik wel heel prettig.”

Horizon
Ik groeide op en zag
alleen maar horizon.
Vanaf het moment
dat het besef ervan begon.
Alleen maar horizon.

Waar ik m’n eerste woorden vond.
De smaak naar meer
spoor ontstond.
Mijn geboortegrond.
Alleen maar horizon.

Het land was nieuw.
Er was alleen maar horizon.
De gewassen pas gezaaid.
De bomen jong.
Alleen maar horizon.

Waar ik m’n eerste liefde vond.
Het hart nog teer,
Nog nooit verwond.
Mijn geboortegrond.
Alleen maar horizon.

En de bomen groeiden naar de hemel.
En de hemel lachte mij al toe.
Maar hoe goed ik ook
de bomen tellen kon.
Ik zag niet wat mijn hart
me al vertellen kon.
Hoe meer bos,
hoe minder horizon.

Hoe meer je weet,
hoe minder je ’t begrijpen zal.
En hoe minder je het pad ziet.
Ook al zag je ’t eindpunt helder al.
Het is als de zondeval.

En de zomer straalde door de polder.
En de lente lachte in het gras.
En bij jou op zolder
leerde ik wat liefde was.
En dat was al meer dan ik verdiende.
Al veel meer dan ik wensen kon.
Vanaf het moment
dat het besef ervan begon.
Alleen maar horizon.

En meer had niet gehoeven.
Maar ja, verbeeld je niet,
dat je de horizon niet wil bereiken.
Wanneer je ‘m eenmaal ziet.

Ik groeide op en zag
alleen maar horizon.
Alleen maar horizon.

10.02.2019

The BlueBirds – Famous

Ik luister graag naar Amerikaanse middle of the road muziek van groepen als Lady Antebellum, de Zac Brown Band en de Blue Sky Riders (met Kenny Loggins). Sinds kort hebben we in Nederland The BlueBirds, een vrouwentrio bestaande uit singer/songwriters Elske DeWall, Krystl (Krysti Pullens) en Rachèl Louise (Vermeulen) dat dezelfde weg bewandelt. The BlueBirds is een gelegenheidstrio, dat zich liet inspireren door de hitserie Nashville en het album Trio (1987) van Dolly Parton, Linda Ronstadt & Emmylou Harris. Ze brengen een ode aan hun gedeelde liefde voor Americana & Country songs.

Je hoort heerlijke samenzang in hun lied Famous, dat komt van hun debuutalbum Sisters (2018). Ze schreven het samen met de Engelse singer/songwriter Will Knox, die al eerder met verschillende Nederlandse artiesten heeft samengewerkt, zoals Miss Montreal (Sanne Hans) en Dotan (Harpenau).

Famous
I used to be little girl, big piano.
Trying to hit the right notes.
What did I know?
Staring at the Hollywood stars on MTV.

I used to sing in church and karaoke.
Living on a prayer just like Bon Jovi.
Loving every minute
cause the music set me free.

So don’t break it,
all our kitchen table dreams.
All our pinky promises
we swore we’d keep.
Cause if we make it,
with our crazy teenage schemes.
Say it will be like it used to be.

I don’t wanna be famous.
I don’t wanna be pretty.
If I have to walk this road alone,
if you can’t walk it with.

I’d rather be here nameless,
staring at the city.
Chasing every dream we have,
just say you’ll chase ‘em with.

Backstage door, hands are shaking.
Chances here for the taking.
See how far we’ve come
in these high heels.

Puttin’ in the years of practice.
Highs and lows, and now we have this.
Hell we don’t even need a record deal.
Cause if we make it,
with our crazy teenage schemes.
Say it will be like it used to be.

I don’t wanna be famous.
I don’t wanna be pretty.
If I have to walk this road alone,
if you can’t walk it with.

I’d rather be here nameless,
staring at the city.
Chasing every dream we have,
just say you’ll chase ‘em with.

All I need.
Someone’s there with me.
To share these melodies.
All I need.
Someone’s there with me.
To share these nights oh,

I don’t wanna be famous.
I don’t wanna be pretty.
If I have to walk this road alone,
if you can’t walk it with.

I’d rather be here nameless,
staring at the city.
Chasing every dream we have,
just say you’ll chase ‘em with.
Just say you’ll chase ‘em with … me.

27.01.2019

Billy Joel & The King’s Singers – And So It Goes

Eén van de mooiste nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Billy Joel vind ik And So It Goes. Het lied gaat over zijn dramatische & gedoemde relatie met het jonge Australische model Elle Macpherson, die 15 jaar jonger was dan hij zelf.

Billy Joel schreef het lied al in 1983, maar het kwam pas in 1989 op zijn album Storm Front te staan. Die plaatversie kun je hier horen en de demo uit 1983, uitgebracht op het compilatiealbum My Lives uit 2005, hier. En hier zie je een prachtige live-versie.

De Amerikaanse singer/songwriter Jennifer Warnes kwam op haar album The Well uit 2001 met een wel heel bijzondere cover van And So It Goes, waarin de 3/4 maat vervangen is door een 4/4, en dat pakt heel mooi uit. Luister hier zelf maar. Het was mijn favoriete nummer van 2006, het jaar dat ik het voor het eerst hoorde.

Het lied van Billy Joel klinkt als een hymne en vandaar dat het ook veel gezongen wordt door allerlei koren. Ik heb het zelf ook regelmatig mogen zingen, o.a. met mijn groep Burengerucht. De mooiste uitvoering, waar alle andere koren een puntje aan kunnen zuigen, is de acapella versie van The King’s Singers in het arrangement van Bob Chilcott. Hun eerste uitvoering komt van hun album Good Vibrations uit 1993 en kun je hier beluisteren. De versie die ik hier deel staat op hun 50ste jubileumalbum Gold van vorig jaar.

And So It Goes
In every heart there is a room.
A sanctuary safe and strong.
To heal the wounds from lovers past.
Until a new one comes along.

I spoke to you in cautious tones.
You answered me with no pretense.
And still I feel I said too much.
My silence is my self defense.

And every time I’ve held a rose,
it seems I only felt the thorns.
And so it goes, and so it goes.
And so will you soon I suppose.

But if my silence made you leave,
then that would be my worst mistake.
So I will share this room with you,
and you can have this heart to break.

And this is why my eyes are closed.
It’s just as well for all I’ve seen.
And so it goes, and so it goes.
And you’re the only one who knows.

So I would choose to be with you.
That’s if the choice were mine to make.
But you can make decisions too.
And you can have this heart to break.

And so it goes, and so it goes.
And you’re the only one who knows.

13.01.2019

Ruben Hein – Lazy Afternoon

Eén van Neerlands beste zangers is voor mij singer/songwriter & pianist Ruben Hein. Ik luister graag naar zijn covers, die hij o.a zong bij Linda’s Zomerweek en De Wereld Draait Door, maar ook naar zijn eigen nummers, vooral als ze de jazzy kant op gaan.

Hier speelt hij zijn lied Lazy Afternoon tijdens een concert in 2011. Hij krijgt daarbij muzikale ondersteuning van het Metropole Orkest, voor mij het allerbeste orkest van Nederland. Het nummer komt van zijn album Loose Fit uit 2010.

Lazy Afternoon
It’s a lazy afternoon,
when she orders a strong brandy.
She’s staying low,
‘cause she knows, she’s a blow.
And no one will survive her.

And on this lazy afternoon.
While she’s chewing salted peanuts.
Her sweet smell overwhelms me,
like a spell.
She wonders what I’m drinking.

There I rise and realize.
Eve escaped out of paradise.
Bit by bit, up higher,
’till I reach the sky.

‘Cause she, she takes me high.
Oh so high, to make me fly again.
My sweet Eve.

On this lazy afternoon.
I take sneaky sniffs of heaven.
Stupefied, I want to die,
my oh my.
She smiles and then she bites me.

There I rise and I realize.
Eve escaped out of paradise.
Bit by bit, up higher,
’till I reach the sky.

‘Cause she, she takes me high.
Oh so high, to make me fly again.
My sweet Eve, she takes me high.
Oh so high, to make me fly again.

There I rise and I realize.
She is straight from paradise.
Stupefied, I want to die.
There I go and reach the sky.

‘Cause she, she takes me high.
Oh so high, to make me fly again.
My sweet Eve, she takes me high.
Oh so high to make me fly.

My sweet Eve.

30.12.2018

Beste Songs van 2018

Ook dit jaar heb ik weer veel nieuwe muziek geluisterd op zoek naar pareltjes, en heb ik de beste nummers daaruit geselecteerd en met je gedeeld op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma van de Songcatcher. Van de nummers die ik in 2018 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land of plaats van herkomst. Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze bekijken & beluisteren.

Albion (Michigan) USA
The War and TreatyJeep Cherokee Laredo (2018): Opzwepende soul & gospel van het echtpaar Tanya & Michael Trotter.

Brazilië
Augusto Teixeira & Ceumar Virgula (2018)
Augusto Teixeira – Costura (2018): Heerlijke sfeervolle muziek die past in de Braziliaanse traditie.

Engeland
Blanco White Lucky I Got What I Want (2017): Singer/songwriter met Andalusische & Latijns Amerikaanse invloeden in zijn gitaarspel.
Dan MichaelsonCareless (2017): Een heel apart laag en bijna krakerig stemgeluid waar ik erg aan moest wennen, maar dat toch heel goed past bij het arrangement met strijkers.
Hugh ColtmanCivy Street (2018)
Hugh ColtmanRain (2012): Het eerste nummer vol met invloeden uit de muziek van New Orleans en van Tom Waits en het tweede een prachtig cover over het natte, herfstige weer.
Jono McCleeryWild Is The Wind (2018)
Jono McCleeryDinner At Eight (2018): Zijn stem & gitaarspel doet me erg denken aan Kenny Rankin. Hier speelt hij twee prachtige covers.

Fort Worth (Texas) USA
Leon BridgesBad Bad News (2018): Heerlijke uptempo soul met blazers en koortjes en een uitstekende tekst.

Kaapverdië
LucibelaChica di Nha Maninha (2018)
LucibelaMal Amadu (2018)
LucibelaVioleiro (2018): Zomerse, warme klanken.

Los Angeles (California) USA
Alison KraussGood Time Charlie’s Got the Blues (2017): Vlekkeloos gezongen klassieker van Danny O’Keefe, dat een hit werd in 1972.
Arnold McCullerDon’t Go Nowhere (2011): Heerlijke uptempo soul van zanger die vooral bekend is van zijn achtergrond werk bij James Taylor.
The JayhawksBackwards Women (2018)
The JayhawksBird Never Flies (2018)
The JayhawksBitter End (2018)
The JayhawksEverybody Knows (2018): Deze country rock band bestaat al sinds midden jaren 80 en met Back Roads And Abandoned Motels maakten ze hun beste album tot nu toe. Everybody Knows schreef Gary Louris samen met The Dixie Chicks in 2006.

Nashville (Tennessee) USA
Buddy MillerTreasure of the Broken Land (2017): Lekkere rootsmuziek van deze ervaren gitarist & producer met mooi blazersarrangement.

Nederland
Paul de MunnikHorizon (2018): Beste Nederlandstalige nummer van het jaar met prachtig strijkersarrangement.

New Orleans (Louisiana) USA
Christina FriisBlue on Blue (2018): Deens/Amerikaanse zangeres met onuitgebrachte nummers van Joni Mitchell, die ze schreef in de periode 1964 tot 1969.

New York (New York) USA
Chely WrightBetween a Mother and a Child (2005): Bijzonder lied van deze country singer/songwriter, waarin ze haar moeder stevig aanpakt en alles wat die al die jaren bij haar neerlegde aan schuldgevoelens terug geeft waar het hoort.
Eugene RuffoloBella Maria (2017): Singer/songwriter die ik eind jaren 90 ontdekte en op zoek is gegaan naar zijn Italiaanse roots.

Portugal
Luiz Caracol & Alina FrazaoSer de lata (2017): Lekker uptempo duet.
Pedro Moutinho & Tiago BettencourtVou te levando em segredo (2009): Sfeervol, melancholisch duet van twee uitstekende zangers.

San Francisco (California) USA
Boz ScaggsRock and Stick (2018): Gaat al mee vanaf de jaren 70 en op zijn 74e komt hij met dit heerlijke uptempo nummer.

Warren (Rhode Island) USA
Brown BirdDanger and Dread (2009): Band die bluegrass, zigeunermuziek & folk met elkaar combineren, waarvan de centrale man David Lamb in 2014 overleed aan leukemie. 

The Jayhawks – Everybody Knows
Tell me now,
if you came sneakin’ up behind.
Would you know me
and see behind the smile?
I can change
like colors on a wall.
Hopin’ no one else will find
what lies beneath it all.
I think I hide it all so well.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
from my life.
Everybody knows.
Standin’ out,
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

Lookin’ through the crowd,
I search for someone else.
But every time I turn around
I run into myself.
Here I stand
consumed by my surroundings.
Just another day
of everybody looking.
I swore they’d never see me cry,
never see me cry.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
in my life.
Everybody knows.
Standin’ out
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

[Bridge]
You say I’ll pay a price.
That’s a chance that I’ll take.
Though you may think
I’m tellin’ lies.
I just call it “getting by”.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
in my life.
Everybody knows.
Standin’ out
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

Everybody knows,
I’m just barely getting by.