Posts Tagged ‘Billy Joel’


16.04.2023

Billy Joel & Paulette McWilliams – Just the Way You Are

Eind jaren 70 & begin jaren 80 was ik een groot fan van de Amerikaanse singer/songwriter Billy Joel. Ik heb hem een paar keer zien optreden en genoot enorm van zijn geweldige energie, maar ook van de prachtige ballads die hij zong. Een aantal daarvan heb ik zelf ook vaak gezongen, mezelf begeleidend op de piano. Eén van de mooiste is Just The Way You Are uit 1977, dat komt van zijn 5e album The Stranger. Hier speelt hij het een jaar later in het muzikale tv-programma The Old Grey Whistle Test van de BBC.

Volgens Joel kwam de melodie en de volgorde van de akkoorden bij hem boven in een droom. De zin “I love you just the way you are” refereert aan de laatste zin uit het lied Rag Doll van Franki Valli & The Four Seasons uit 1964. Dat nummer lag trouwens ook aan de basis van Joel’s nummer Uptown Girl. Joel schreef Just The Way You Are voor zijn toenmalige vrouw & manager Elizabeth Weber. Hij zelf en zijn band vonden het eigenlijk niet goed genoeg voor het album, maar op verzoek van de zangeressen Linda Ronstadt & Phoebe Snow, die tegelijkertijd in hetzelfde gebouw ook platen opnamen in andere studio’s, kwam het uiteindelijk toch op de plaat terecht.

Hier wordt het lied uitstekend vertolkt door de Amerikaanse zangeres Paulette McWilliams, die met veel grote artiesten heeft samengewerkt. Zo verzorgde ze achtergrondvocalen bij de soulband Rufus en bij Marvin Gaye, Luther Vandross, Aretha Franklin, Michael Jackson, Quincy Jones, David Bowie, Diana Ross, Patti Labelle, Whitney Houston, Mary J Blige, Michael Bublé, Steely Dan & Bette Midler. Niet de minsten lijkt me.

Haar begeleiders bij dit nummer zijn van het Amerikaanse muzikaal collectief Stories en maken om de twee weken een “stripped down acoustic cover” zoals ze het zelf noemen, met iedere keer een andere solist, die meestal minder bekend is. Hetzelfde concept doen ze ook met funk covers onder de naam Scary Pockets.

Just The Way You Are
Don’t go changing
to try and please me.
You never let me down before.
Don’t imagine
that you’re too familiar,
and I don’t see you anymore.

I would not leave you
in times of trouble.
We never could have come this far.
I took the good times.
I’ll take the bad times.
I’ll take you just the way you are.

Don’t go trying some new fashion.
Don’t change the color of your hair.
You always have my unspoken passion.
Although I may not seem to care.

I don’t want clever conversation.
I never want to work that hard.
I just want someone
that I can talk to.
I want you just the way you are.

I need to know that you will always be.
That same old someone that I knew.
But what will it take
till you believe in me?
The way that I believe in you.

I said I love you,
And that’s forever.
And this I promise from my heart.
I couldn’t love you any better.
I love you just the way you are.
You are.
I love you just the way you are.

10.10.2021

Julian Velard – Please Don’t Make Me Play Piano Man

De Amerikaanse singer/songwriter Julian Velard schreef een heerlijk humoristisch lied met Please Don’t Make Me Play Piano Man. Het is bedoeld als opvolger van de klassieker van Billy Joel uit 1973. Alleen de eerste zin al “It’s 11 o’clock on Wednesday” verwijst naar “It’s nine o’clock on a Saturday”, de eerste zin van het origineel. En daarna volgen er nog veel meer. Hieronder zie je beide teksten, zodat je ze zelf kunt vergelijken.

Het lied Piano Man van Billy Joel was gebaseerd op zijn eigen ervaring als bar pianist in Los Angeles in The Executive Room Piano Bar op Wilshire Boulevard 3953, waar hij 6 maanden werkte in 1972 & 1973. Vanwege een conflict met zijn platenmaatschappij was hij gevlucht uit New York, en om toch de rekeningen te kunnen betalen trad hij op als Bill Martin, dat refereert aan zijn eigen naam William Martin Joel. Hij kon namelijk zijn echte, bekendere naam niet gebruiken vanwege dat conflict. De karakters in het lied, zijn echte mensen die hij in de bar ontmoette, zoals John de barman en Paul de romanschrijver. De serveerster was zijn eigen vrouw Elizabeth Weber, die later zijn manager werd.

Het is grappig dat Margaret, de moeder van Julian Velard, ooit werkte als zingende cocktail serveerster. Zijn vader Maxime zat in de Tweede Wereldoorlog als Joods kind ondergedoken in Parijs. Joel’s vader Howard was een klassiek pianist wiens Joodse familie uit Duitsland gevlucht was naar Zwitserland en toen het daar te gevaarlijk werd naar de VS.

Julian Velard maakte naast dit lied ook een musical met als titel Please Don’t Make Me Play Piano Man en een EP die Play Piano Man heet. Hier vertelt hij in een podcast meer over zijn liefde voor de muziek van Billy Joel.

Please Don’t Make Me Play Piano Man
It’s 11 o’clock on Wednesday.
I’m badly in need of break.
There’s a beautiful blonde singing next me,
she’s making all kinds of mistakes.

She says, I heard this song once when I was 16,
And I’ve loved it my whole life long.
It’s my 21st birthday, and I’m really drunk,
and everyone will sing along.

Oh no no no no no, Oh no no no no, no no.

Please don’t make me play Piano Man,
‘cause I’ve already played it 5 times tonight.
I don’t expect you to understand,
but my hands are too sore
and my heart is too tired,
to put up a fight.

Tom at the bar has his face in his phone,
he never remembers my name.
He pours the drinks while he clicks the links,
searching for fortune and fame.

He says, buddy can you help me find someone online,
this pretty young thing I just met?
She’s a corporate lawyer from the Upper East Side,
her dad’s worth a billion I bet

Oh no no no no no, Oh no no no no, no no.

Bob is in some kind of retail.
I think he sells second hand clothes.
And he’s talking with Tim or maybe it’s Jim.
They’ve all been at my last three shows.

And the waitress is angry and miserable,
while the Jersey boys jump up and down.
They shout and they scream,
they just do what they please,
‘cause this is their night on the town.

Please don’t make me play Piano Man,
‘cause I’ve already played it 5 times tonight.
I don’t expect you to understand,
but my hands are too sore
and my heart is too tired,
to put up a fight.

I’d say the bar’s pretty empty,
but it’s just your average Wednesday.
Billy Joel’s rocking the Garden,
and this place is four blocks away.
At 11:05 they come tumbling in,
they fill up their drinks and I fill up with fear.
‘Cause it cuts like a knife, I’ve sang it all my life.
Man, what am I doing here?

Oh no no no no no, Oh no no no no, no no.

Please don’t make me play Piano Man,
‘cause I’ve already played it 5 times tonight.
I don’t expect you to understand,
but my hands are too sore
and my heart is too tired.
To put up a fight.

Hier speelt Billy Joel zijn zijn lied Piano Man tijdens een optreden in 1975 in The Old Grey Whistle Test, de muzikale tv show van de BBC.

Piano Man
It’s nine o’clock on a Saturday,
the regular crowd shuffles in.
There’s an old man sittin’ next to me,
makin’ love to his tonic and gin.

He says: “Son can you play me a memory?”
I’m not really sure how it goes.
But it’s sad and it’s sweet
and I knew it complete,
when I wore a younger man’s clothes.

La-la-la de-de da.
La-la de-de da da-dam.

Sing us a song you’re the piano man.
Sing us a song tonight.
Well we’re all in the mood for a melody,
and you’ve got us feelin’ alright.

Now John at the bar is a friend of mine.
He gets me my drinks for free.
And he’s quick with a joke
or to light up your smoke,
but there’s someplace that he’d rather be.

He says Bill I believe this is killing me,
as a smile ran away from his face.
Well I’m sure that I could be a movie star,
if I could get out of this place.

Oh, la-la-la de-de da.
La-la de-de da da-da.

Now Paul is a real estate novelist,
who never had time for a wife.
And he’s talkin’ with Davy who’s still in the navy,
and probably will be for life.

And the waitress is practicing politics,
as the businessmen slowly get stoned.
Yes they’re sharing a drink they call loneliness,
but it’s better than drinkin’ alone.

Sing us the song you’re the piano man.
Sing us a song tonight.
Well we’re all in the mood for a melody,
and you’ve got us feelin’ alright.

It’s a pretty good crowd for a Saturday,
and the manager gives me a smile.
‘Cause he knows that it’s me
they’ve been comin’ to see,
to forget about life for a while
And the piano it sounds like a carnival,
and the microphone smells like a beer.
And they sit at the bar and put bread in my jar,
and say man what are you doin’ here?

Oh, la-la-la de-de da.
La-la de-de da da-dam.

Sing us the song you’re the piano man.
Sing us a song tonight.
Well we’re all in the mood for a melody,
and you’ve got us feelin’ alright.

01.08.2021

Billy Joel & Tony DeSare – Where’s The Orchestra?

Eén van de mooiste nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Billy Joel is Where’s The Orchestra? uit 1982. Het komt van zijn 8ste album The Nylon Curtain en hij speelt het hier in datzelfde jaar in de tv show Night At School van MTV.

The Nylon Curtain is één van Joel’s meest ambitieuze projecten. Hij wilde er een “sonic masterpiece” mee creëren. Daarnaast is het ook één van zijn persoonlijke favorieten. Hij noemt het “the recording I’m most proud of and the material I’m most proud of.”

Het slotlied van het album is het lied Where’s The Orchestra?, dat gaat over een persoon die naar het theater gaat en een musical verwacht, maar een “gewone” toneelvoorstelling te zien krijgt. Volgens Joel is dat een metafoor voor ons leven, met name de realisatie dat het niet groots en over-the-top is, zoals vaak wordt gesuggereerd. Het lied gaat volgens hem daarnaast ook over eenzaamheid: “The whole metaphor of that song is that life is a theatrical play, and it’s all a tragedy”

In de muziek van het nummer hoor ik invloeden terug van Paul McCartney (Golden Slumbers) en Harry Nilsson. Het nummer eindigt met een verwijzing naar Allentown, het eerste nummer van het album, om de cirkel rond te maken. En let vooral ook op het “foute” akkoord onder “I assumed that the show would have a song. So I was wrong.”

Een mooie cover van het lied wordt hier gespeeld & gezongen door de Amerikaanse jazz-zanger Tony DeSare, naar wie ik graag luister. Hij heeft in de coronatijd elke dag een nummer gespeeld (inmiddels al over de 250) in zijn serie Tony DeSare Song Diary.

Where’s The Orchestra?
Where’s the orchestra?
Wasn’t this supposed
to be a musical?
Here I am, in the balcony.
How the hell could I have
missed the overture?

I like the scenery.
Even though,
I have absolutely no
idea at all.
What is being said,
despite the dialogue.

There’s the leading man.
The movie star
who never faced an audience.
Where’s the orchestra?
After all this is
my big night on the town.
My introduction
to the theatre crowd.
I assumed that the show
would have a song.
So I was wrong.

At least I understand.
All the innuendo and the irony.
And I appreciate,
the roles the actors played,
and the point the author made.
And after the closing lines,
and after the curtain calls.
The curtain falls,
on empty chairs.
Where’s the orchestra?

27.01.2019

Billy Joel & The King’s Singers – And So It Goes

Eén van de mooiste nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Billy Joel vind ik And So It Goes. Het lied gaat over zijn dramatische & gedoemde relatie met het jonge Australische model Elle Macpherson, die 15 jaar jonger was dan hij zelf.

Billy Joel schreef het lied al in 1983, maar het kwam pas in 1989 op zijn album Storm Front te staan. Die plaatversie kun je hier horen en de demo uit 1983, uitgebracht op het compilatiealbum My Lives uit 2005, hier. En hier zie je een prachtige live-versie.

De Amerikaanse singer/songwriter Jennifer Warnes kwam op haar album The Well uit 2001 met een wel heel bijzondere cover van And So It Goes, waarin de 3/4 maat vervangen is door een 4/4, en dat pakt heel mooi uit. Luister hier zelf maar. Het was mijn favoriete nummer van 2006, het jaar dat ik het voor het eerst hoorde.

Het lied van Billy Joel klinkt als een hymne en vandaar dat het ook veel gezongen wordt door allerlei koren. Ik heb het zelf ook regelmatig mogen zingen, o.a. met mijn groep Burengerucht. De mooiste uitvoering, waar alle andere koren een puntje aan kunnen zuigen, is de acapella versie van The King’s Singers in het arrangement van Bob Chilcott. Hun eerste uitvoering komt van hun album Good Vibrations uit 1993 en kun je hier beluisteren. De versie die ik hier deel staat op hun 50ste jubileumalbum Gold van vorig jaar.

And So It Goes
In every heart there is a room.
A sanctuary safe and strong.
To heal the wounds from lovers past.
Until a new one comes along.

I spoke to you in cautious tones.
You answered me with no pretense.
And still I feel I said too much.
My silence is my self defense.

And every time I’ve held a rose,
it seems I only felt the thorns.
And so it goes, and so it goes.
And so will you soon I suppose.

But if my silence made you leave,
then that would be my worst mistake.
So I will share this room with you,
and you can have this heart to break.

And this is why my eyes are closed.
It’s just as well for all I’ve seen.
And so it goes, and so it goes.
And you’re the only one who knows.

So I would choose to be with you.
That’s if the choice were mine to make.
But you can make decisions too.
And you can have this heart to break.

And so it goes, and so it goes.
And you’re the only one who knows.