Eén van de grootste songwriters is voor mij Jimmy Webb, die je ongetwijfeld kent van zijn lied Mac Arthur’s Park, dat een grote hit was in de versie van de Ierse acteur Richard Harris (1930-2002) in 1968. Het eerste lied wat ik zelf van hem speelde was By The Time I Get To Phoenix, dat ik eind jaren 70 en begin jaren 80 tweestemmig zong met mijn toenmalig lief Monique. Maar Webb schreef meer muzikaal moois, zoals Up Up And Away en The Moon Is A Harsh Mistress. Veel onbekender werk van hem hoorde ik voor het eerst via het schitterende album Watermark (1977) van Art Garfunkel, met uitsluitend songs van Webb. Ik kocht daarna ook bladmuziek met het beste van zijn liederen en heb daar veel uit gespeeld. Het boek staat nog steeds in mijn kast, waaruit veel andere muziek weer snel is verdwenen.
Zijn liederen zijn vooral bekend als cover door anderen, wat mede wordt veroorzaakt door het feit dat Webb zelf geen geweldige zanger is. Toch kies ik er hier voor om hem zelf te laten horen, want zijn uitvoering van By The Time I Get To Phoenix ontroert me zeer, juist door zijn intensiteit en zijn prachtige pianospel. Hij speelde het in het BBC muziekprogramma The Old Grey Whistle Test in 1971.
By The Time I Get To Phoenix By the time I get to Phoenix she’ll be rising. She’ll find the note that I left hanging on her door. She’ll laugh when she reads the part that says I’m leaving, ‘cause I’ve left that girl so many times before.
By the time I make Albuquerque she’ll be working. She’ll probably stop at lunch, she’ll try to give me a call. Oh yes you will. But all she’ll hear is that empty phone just keep on ringing, off the wall, that is all.
By the time I make Oklahoma she’ll be sleeping. She’ll turn softly and she’ll call my name out low. Oh yes you will. And she will cry to think that I would really leave her, though time and time and again, I’ve tried to tell my woman so. She did not know, that I would really go.
De Engelse singer/songwriter Sting bewonder ik om zijn bijzondere mix van jazz, folk & pop die volkomen natuurlijk in elkaar opgaan. Maar ook om de geweldige muzikanten die hij altijd weer om zich heen verzameld, waardoor de muziek ongelofelijk strak klinkt. En tenslotte bewonder ik hem om de oprechte manier waarop hij in het leven staat, zonder veel poeha.
Zijn laatste album The Last Ship (2013) gaat over de invloed van de scheepsbouw en scheepsvaart op zijn jeugd in Wallsend in het Noordoosten van Engeland (vlakbij Newcastle) en de gevolgen voor de mensen en hun relaties met elkaar. Hij schreef de liederen voor een musical die binnenkort op Broadway opgevoerd zal gaan worden.
Dit schitterende lied Practical Arrangement laat ik je horen in twee versies. Eerst Sting solo en daarna als duet met zijn achtergrondzangeres Jo Lawry. Het raakt me en hoe vaker ik het hoor hoe mooier het wordt.
Practical Arrangement Am I asking for the moon? Is it really so implausible? That you and I could soon come to some kind of arrangement?
I’m not asking for the moon. I’ve always been a realist. When it’s really nothing more, than a simple rearrangement.
With one roof above our heads. A warm house to return to. We could start with separate beds. I could sleep alone or learn to. I’m not suggesting that we’d find, some earthly paradise forever. I mean how often does that happen now. The answer’s probably never. But if we come to an arrangement, a practical arrangement. And you could learn to love me, given time.
I’m not promising the moon. I’m not promising a rainbow. Just a practical solution, to a solitary life.
I’d be a father to your boy. A shoulder you could lean on. How bad could it be, to be my wife?
With one roof above our heads. A warm house to return to. You wouldn’t have to cook for me, you wouldn’t have to learn to. I’m not suggesting that we’d find, some earthly paradise forever. I’ve no intention of deceiving you, you’re far too clever. But if we come to an arrangement, a practical arrangement. And you could learn to love me, given time.
It may not be the romance that you had in mind. But you could learn to love me, given time.
Practical Arrangement (duet) Well, I like my independence. I get by, I’m not greedy. Do you see yourself as Galahad. Do I really look that needy?
I brought a child up on my own. It takes me all my strength to face him. The father upped and left me, and I’m not desperate to replace him. Tell me what kind of catch, is a struggling single mother?
I respect you and I like you, but I won’t accept another. Empty promise when some grey and stormy rain cloud hangs above me.
When I’ve heard it all a hundred times, from a man who said he loved me. But if we came to an arrangement, a practical arrangement, then perhaps I’d learn to love you given time.
Mijn 100e artikel op deze blog gaat net als de eerste over mijn grote muziekliefde James Taylor. Deze keer over het lied dat mijn leven veranderde, You’ve Got A Friend. Ik hoorde het voor het eerst in de zomer van 1971, toen ik de tjalk van mijn oom Kees aan de buitenkant aan het schoonmaken was op de Vecht bij Loenen. Ik herinner het me nog heel goed. Ik zat in een klein bootje met een emmer voor me en een spons in mijn hand. En toen weerklonk ineens het lied over de radio, en ik moest erbij gaan zitten want ik stond ineens te trillen op mijn benen. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Een stem die me heel diep raakte en muziek die een totaal nieuwe wereld voor me opende, zowel emotioneel als muzikaal.
Ik ben daarna zo snel als ik kon naar de platenzaak gerend en kocht het album Mud Slide Slim And The Blue Horizon, waar het nummer op stond. Ik draaide het onophoudelijk. En al snel ontdekte ik ook Carole King en haar schitterende album Tapestry. Zij had You’ve Got A Friend geschreven als reactie op een zin uit het nummer Fire and Rain van Taylor, “I’ve seen lonely times when I could not find a friend.” En ze schonk het lied aan hem, zodat hij het tegelijkertijd met haar zelf kon uitbrengen op de plaat. Achteraf een zeer genereus geschenk, want hij werd er onmiddellijk een ster door. Zij gaf het hem omdat het lied Taylor zo diep had geraakt, gezien zijn aanleg tot depressie, en omdat het hun bijzondere vriendschap leek te verwoorden. Hij op zijn beurt had King enorm gesteund bij het omgaan met haar plankenkoorts. Het gezamenlijk touren en optreden gaf haar de kans om als anonieme pianiste geleidelijk aan stappen te maken om haar angsten te overwinnen.
Naast James Taylor & Carole King, volgde ik al snel ook alle muzikanten en zangers & zangeressen die met hen meespeelden, zoals Joni Mitchell, Carly Simon, David Crosby, Graham Nash en Linda Ronstadt. En zo ontwikkelde ik langzamerhand mijn eigen muzieksmaak. Tegelijkertijd stimuleerde het mijn eigen zang & pianospel. Ik kocht de muziekboeken van Mud Slide Slim en Tapestry en zong al snel Taylor & King songs, mezelf begeleidend op de piano. Ook had ik een beste vriendin, Aleid de Jong, die mijn liefde voor James Taylor en Carole King deelde en met wie ik eindeloos de albums draaide. Als er een nieuw album uitkwam, dan zochten we elkaar op en stond de plaat de hele dag op. We bespraken hem samen en al snel kenden we alle teksten uit ons hoofd.
En tot mijn eigen verbazing ken ik die teksten nog steeds, zoals een aantal jaren geleden bleek, toen ik in de VS een bevriende gitarist verraste, door zelfs de meest obscure James Taylor songs te kunnen zingen die hij kon bedenken. Toen mijn grote favoriet zelf eindelijk naar Nederland kwam en een concert gaf in Carré, waren Aleid en ik daar natuurlijk bij en we genoten enorm.
De live opname komt van een BBC concert van James Taylor uit 1971 samen met Carole King en haar band Jo Mama. In dit nummer spelen mee Lee Sklar op bas en Russ Kunkel op drums.
Ik stel het op prijs als je dit jubileum van de Songcatcher, met het 100e artikel, met me mee viert en me laat weten welk lied jouw leven veranderde.
You’ve got a friend When you’re down and troubled, and you need some love and care. And nothing, oh nothing is going right. Close your eyes and think of me, and soon I will be there, to brighten up even your darkest night.
You just call out my name. And you know, wherever I am, I’ll come running, to see you again. Winter, spring, summer or fall, all you’ve got to do is call, and I’ll be there, yeah yeah yeah. You’ve got a friend
If the sky above you, should grow dark and full of clouds. And that old north wind should begin to blow. Keep your head together, and call my name out loud now baby. Soon I’ll be knocking upon your door.
You just call out my name, and you know, wherever I am, I’ll come running, to see you again. Winter, spring, summer or fall, now all you’ve got to do is call on me, and I’ll be there, yeah yeah yeah.
Tell me ain’t it good to know, that you’ve got a friend,. when people can be so cold. They’ll hurt you, yes and desert you. They’ll take your soul if you let them, but don’t you let them.
You just call out my name, and you know, lord wherever I am, I’ll come running, running, yeah yeah yeah, to see you again. Winter, spring, summer or fall, now all you’ve got to do is call, and I’ll be there, yeah yeah yeah.
You’ve got a friend. You’ve got a friend. Ain’t it good to know, that you’ve got a friend. Ain’t it good to know. Yeah, yeah, yeah. You’ve got a friend.
Mijn favoriete lied van 2014 is op dit moment It’s Not Funny Anymore van de Deense singer/songwriter Teitur. Het is een typisch Songcatcherlied, melancholiek, kwetsbaar en intens; een lied dat me raakt. De orkestrale begeleiding doet me sterk denken aan mijn favoriete lied van 2012, Your Lucky Day, van mijn goede vriend Robert Cutler. Dat lied was gemaakt op een klassiek stuk van de Engelse componist Vaughan Williams, terwijl hier Teitur zelf zorgt voor de klassieke component. Hij wordt daarbij ondersteund door het schitterende arrangement van de Amerikaanse componist, arrangeur en singer/songwriter Van Dyke Parks, die vooral bekend is geworden door zijn samenwerking met Brian Wilson van The Beach Boys.
Het lied komt van Teitur’s laatste album Story Music (2013), dat opgenomen werd op de Faeröer eilanden, waar hij oorspronkelijk vandaan komt, met 78 lokale muzikanten in de leeftijd van 7 tot 83. Maar dat geldt nou net niet voor dit lied, want dat werd namelijk opgenomen in het Concertgebouw van Eindhoven met leden van de Holland Baroque Society onder leiding van dirigent Nico Muhly.
De Amerikaanse singer/songwriter John Mayer is een groot fan van Teitur’s muziek. Hij zei daarover, “Music like this is jet fuel on the fire of a broken heart. Even if you think the flame has died, there’s at least one lyric that’ll hit that last hot spot, and then you’ll find yourself as fucked as you were the day you lied and said you never wanted to see her again. Enjoy.”
It’s Not Funny Anymore It’s funny how one minute changes everything you know. It’s funny how you lose yourself, and people in your life come and go.
It’s funny how good memories, can sometimes make you cry. How that one thing that you really meant to say. Just didn’t come out right
Time goes by so fast, it’s so surreal Today I missed my chance to tell you how I feel. It’s going ‘round and around in my head. It’s playing on repeat.
It’s so ironic you don’t live the moment until it’s gone.
It’s funny how you regret, the choices that you make. It’s funny how you forget you never seem to learn, from your mistakes.
It’s funny when you get too close, and never really see. When something big is happening to you. It’s harder to believe.
Time goes by so fast, it’s so surreal. Today I missed my chance to tell you how I feel. It’s going ‘round and around in my head. It’s playing on repeat.
It’s so ironic you don’t live the moment until it’s gone.
I don’t know what I’m laughing for. It’s not funny anymore. It’s playing on repeat. Playing on repeat. It’s playing on repeat.
Time goes by so fast, it’s so surreal. Today I missed my chance, to tell you how I feel. It’s going ‘round and around in my head. And it’s too late for regret. Thinking what I should have said.
It’s so ironic you don’t live the moment until it’s gone. Until it’s gone.
In de jaren 80 heb ik veel gedanst op disco, soul & funk. Eén van mijn favorieten was de Amerikaanse groep Shalamar, en dan vooral hun album Friends uit 1982. Daar stonden swingende nummers op als Don’t Try To Change Me, I Don’t Want To Be The Last To Know, I Can Make You Feel Good, Friends en A Night To Remember. Heerlijke dansmuziek met fantastische muzikanten (o.a. James Ingram) en drie geweldige solo-zangers: Jody Watley, Howard Hewett & Jeffrey Daniel. Dans je mee met de Songcatcher?
A Night To Remember When you love someone, it’s natural not demanding. And that’s one thing
I’m proud to say I’ve found in you. I’m so glad we reached an understanding. Now I know my heart is safe with you. So my love to you baby I surrender.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember. Get ready (Ooh baby tonight), gonna make this a night to remember.
Celebrations in my heart cause we’re united. And there’s nothing in this world that could come between me and you. We’re together and it keeps me so excited. To think of what the power of love can do. And I’m filled with a love that’s all so tender.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember. Get ready (Baby) tonight (Darling), gonna make this a night to remember. Get ready (Darling) tonight (Baby), gonna make this a night to remember.
Let’s make a toast to those who’ve helped make this occasion. They turn their back on love and that’s what drove you straight to me. To you I make a lasting dedication. I’ll show you all the love that life can be. And each day I live I know I will deliver.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember
Eén van de grootste songwriters is voor mij Jimmy Webb, die je ongetwijfeld kent van zijn lied Mac Arthur’s Park, dat een grote hit was in de versie van de Ierse acteur Richard Harris (1930-2002) in 1968. Het eerste lied wat ik zelf van hem speelde was By The Time I Get To Phoenix, dat ik eind jaren 70 en begin jaren 80 tweestemmig zong met mijn toenmalig lief Monique. Maar Webb schreef meer muzikaal moois, zoals Up Up And Away en The Moon Is A Harsh Mistress. 
Veel onbekender werk van hem hoorde ik voor het eerst via het schitterende album Watermark (1977) van Art Garfunkel, met uitsluitend songs van Webb. Ik kocht daarna ook bladmuziek met het beste van zijn liederen en heb daar veel uit gespeeld. Het boek staat nog steeds in mijn kast, waaruit veel andere muziek weer snel is verdwenen.
