Eén van mijn favoriete nummers van dit jaar is Above The Clouds Of Pompeii van de Engelse groep Bear’s Den. Een lied met een prachtige tekst, een mooie opbouw en heerlijke samenzang. Het komt van hun debuutalbum Islands (2014).
Above the clouds We built our home out on the slopes. Pompeii beneath, she lay above. How she haunted our home. How she haunted our home.
You were a god in my eyes. Above the clouds, above the skies. You were a god in my eyes. You were a god.
You took me walking through the town. Showed me the statues underground. Said just don’t they look in peace. Sometimes I wish that was me.
I was the son you always had. Tugging at your coat while you were sad. I was the son you always had. I was the son you always had.
Oh please don’t cry. Hold your head up high. She would want you to. She would want you to.
You said stay in the car and wait. There’s just some things I have to say. Don’t you know I miss her too. I miss her just as much as you.
So my father and my son. As you end what she’s begun. You’ll lie patient by her side. With roses red come lilies white.
I was too young to understand. The flowers slipping from your hands. I was too young to understand. I was too young to understand. I was too young to understand. The flowers sleeping in her hands. I was too young to understand. I was too young to understand.
Please don’t cry. Hold your head up high. She would want you to. She would want you to.
In de jaren 80 & 90 luisterde ik veel naar Smooth Soul en R&B muziek, met artiesten als Al Jarreau, Anita Baker, Babyface, Brian McKnight, George Benson, Jeffrey Osborne, Lionel Richie, Luther Vandross, Maxwell, Maysa, Michael Jackson, Sade, en bands als Drizabone, Impromp2, Incognito en Shalamar. Ook Patti Austin en James Ingram hoorden bij mijn favorieten uit die periode. In 1983 hadden ze samen een grote hit met Baby Come To Me, een heerlijk liefdesduet tussen twee geweldige vocalisten.
Vooral van de stem van James Ingram kan ik erg genieten. Als hij begint te zingen dan gebeurt er iets bijzonders. Zijn debuutalbum It’s Your Night (1983) heb ik dan ook veel gedraaid. Van origine is hij pianist, zo speelde hij in de band van Ray Charles. Als zanger werd hij ontdekt door Quincy Jones, maar als songwriter was hij ook succesvol, bijvoorbeeld met het nummer PYT (1982) dat hij schreef voor Michael Jackson. Het meeste succes had hij met zijn duetten met o.a. Patti Austin (How Do You Keep The Music Playing, 1983), Michael McDonald (Yah Mo B There, 1983, dat hij zelf schreef), Linda Ronstadt (Somewhere Out There, 1987) en Dolly Parton (The Day I Fall In Love, 1994).
Patti Austin was ook een vocalist waar ik in de jaren 80 en 90 graag naar luisterde. Ze blonk uit als achtergrondzangeres (zo was ze te horen op Just The Way You Are van Billy Joel), maar ook op haar eigen albums.
Het lied Baby Come To Me werd geschreven door de Engelse songwriter Rod Temperton, die ook een aantal hits schreef voor Michael Jackson, zoals Thriller en Rock With You. De produktie van het nummer was in handen van de Amerikaanse producer, componist en arrangeur Quincy Jones, de man die Austin, Ingram & Temperton met elkaar verbindt. Patti Austin had haar grootste successen in de jaren 80 op zijn label Qwest Records. James Ingram brak door dankzij het album The Dude (1981) van Quincy Jones, waarop hij twee nummers zong. Rod Temperton tenslotte werd in 1979 door Jones gevraagd om mee te schrijven aan het album Of The Wall van Michael Jackson.
Baby Come To Me Thinkin’ back in time, when love was only in my mind, I realize. Ain’t no second chance, you’ve got to hold on to romance, don’t let it slide. There’s a special kind of magic in the air, when you find another heart that needs to share.
Baby come to me. Let me put my arms around you. This was meant to be. And I’m oh so glad I found you. Need you ev’ry day. Gotta have your love around me. Baby always stay. ‘Cause I can’t go back to livin’ without you.
Spendin’ ev’ry dime, to keep you talkin’ on the line, that’s how it was. And all those walks together, out in any kind of weather, just because. There’s a brand-new way of looking at your life. When you know that love will be standing by your side.
Baby come to me. Let me put my arms around you. This was meant to be. And I’m oh so glad I found you. Need you ev’ry day. Gotta have your love around me. Baby always stay. ‘Cause I can’t go back to livin’ without you.
The nights can be cold. There’s a chill to ev’ry evenin’ when you’re all alone. Don’t talk anymore, ‘cause you know that I’ll be here to keep you warm. Oh, darling keep me warm.
Baby come to me. Let me put my arms around you. This was meant to be. And I’m oh so glad I found you. Need you ev’ry day. Gotta have your love around me. Baby always stay. ‘Cause I can’t go back to livin’ without you.
De beste zanger van dit moment is voor mij de Portugese singer/songwriter Antonio Zambujo. Toen ik onlangs zijn cover van het lied Valsinha zag en hoorde was ik enorm onder de indruk. Ik zat de hele tijd ademloos te luisteren en op het puntje van mijn stoel, vooral door de pauzes en stiltes die Zambujo durft te nemen, waardoor wat hij te zeggen heeft nog heftiger binnenkomt. Ongelofelijk wat een lef en wat een zangkunst! Op dat moment wist ik nog niet eens waar het lied over ging en wat de context ervan was. Nu ik dat wel weet, vind ik het des te indrukwekkender.
Valsinha werd namelijk in 1971 geschreven door de Braziliaanse dichter, componist, diplomaat en journalist Vinicius de Moraes (1913-1980) en de Braziliaanse singer/songwriter Chico Buarque. Het was toentertijd het hoogtepunt van de militaire dictatuur in Brazilië. Buarque was net terug van twee jaar (zelf)ballingschap in Italië, nadat hij gearresteerd was voor politieke activiteiten. Hij maakte zijn album Construcao (1971), waarop Valsinha voorkomt, als protest, met veel dubbelzinnigheden, versluiering en allegorieën. Het lied gaat over een echtpaar dat plotsklaps, na jaren van onuitgesproken onderdrukking, weer samen kan dansen en van het leven kan genieten. Hun geluk is zo groot dat het de hele stad aansteekt en voor verlichting zorgt. Hier zie je het origineel gezongen door Chico Buarque in 1971. Maar ik prefereer toch de weergaloze versie van Valsinha van Zambujo, dat hij zong tijdens een optreden in Coimbra van vorig jaar.
Valsinha Um dia ele chegou tão diferente do seu jeito de sempre chegar. Olhou-a dum jeito muito mais quente do que sempre costumava olhar. E não maldisse a vida tanto quanto era seu jeito de sempre falar. E nem deixou-a a só num canto, para seu grande espanto convidou-a pra rodar.
Então ela se fez bonita como há muito tempo não queria ousar. Com seu vestido decotado cheirando a guardado de tanto esperar. Depois os dois deram-se os braços como há muito tempo não se usava dar. E cheios de ternura e graça foram para a praça e começaram a se abraçar.
E lá dançaram tanta dança que a vizinhana toda despertou. E foi tanta felicidade que toda a cidade enfim se iluminou. E foram tantos beijos loucos tantos gritos roucos como não se ouvia mais. Que mundo compreendeu e o dia amanheceu. Em paz.
One day he arrived much different from the way he always arrived. He looked at her much more warmly than he always looked at her. And he didn’t curse life as much as he always did. And he didn’t even leave her alone in a corner. To her great astonishment he invited her to go out.
So then she got all done up, as she hadn’t dared to for so long. With her décolleté dress smelling of storage from waiting for so long. And then the two gave each other their arms, as they hadn’t given them for so long. And full of tenderness and grace, they went to the plaza, and began to embrace.
And there they danced so much dance, that the whole neighborhood woke up. And their happiness was so great, that the entire city lit up. And there were so many crazy kisses, so many hoarse screams, as weren’t heard anymore, that the world understood and the day broke in peace.
Vijftien jaar geleden overleed Toon Hermans (1916-2000). Het raakte me en ik schreef er over: “Toon Hermans is dood. Een brok in mijn keel. Het leven staat even stil. Toon was als mijn grootvader. Hij inspireerde de Utrechtse muzikale clown en gekkebekkentrekker Herman van Veen, mijn geestelijke vader.
“Mijnheer van Veen” stimuleerde me als twaalfjarige om uit mijn schulp te kruipen. Om mijn eigen weg te gaan en me minder aan te trekken van wat anderen daarvan zouden vinden. Hij zag en hoorde me en gaf me zo vertrouwen in wie ik was en wie ik mocht zijn.
Als vierjarige driewielde ik met de zoon van Toon, onze buren daar in Zandvoort. Mijn eigen grootvader liep daar over het strand. Zijn hoed waaide weg, als een ballonnetje dat danst in de wind. En bracht Toon die hoed naar hem terug, of was dat maar één van die mooie verhalen? Opa stierf voor mij in Zandvoort. Ik zag hem daar voor het laatst.
Een brok in mijn keel, want Toon Hermans is dood. Toon stond voor de tranen die liepen over mijn vader’s wangen, van het lachen. Voor even verbondenheid in ons tumultueuze gezin. Toon was echte liefde, het leven zelve. Zijn Rietje was zijn alles. Ook nadat ze hem voor ging bleef dat zo.
Zijn sterfdag eindigt met Billy de grote liefde van Ally McBeal die sterft, en lief heeft voor altijd. Dat leert me het leven te leven, alsof er nog maar een dag te gaan is. Het gewone leven en het kleine geluk. Toon zag het. En ik koester het nu met hem.”
Maar Toon is niet dood, hij is gebleven met zijn humor en zijn muziek. Eén van zijn mooiste liefdesliederen is De appels op de tafelsprei uit 1972. Hier zingt hij het en hij ontroert me weer.
De appels op de tafelsprei Mijn liefdesliedje is gemaakt, van lachjes die je lacht. Van warme broodjes bij ’t ontbijt en kleine stukjes nacht. Van stiekem zitten kijken, ik naar jou en jij naar mij. En van de appels op de tafelsprei.
Vier maten glimlach, vier maten droef. Vier maten sofa, vier maten poef. Vier maten blij zijn en vier maten rouw. Dat is mijn liedje voor jou.
Mijn liefdesliedje is gemaakt van schemerlicht en zon. Van kussens, warme dekens en een ligstoel op het balkon. Van kleine lieve woordjes die geen ander ooit zo zei. En van de appels op de tafelsprei.
Vier maten winter, vier maten warm. Vier maten rijk zijn, vier maten arm. Vier maten mistig en vier maten blauw. Dat is mijn liedje voor jou.
Mijn liefdesliedje is gemaakt van kleine stukjes zoen. En van papieren vliegers, kinderstemmen in het groen. Van bladeren van september en een sterrennacht in mei. En van de appels op de tafelsprei.
Vier maten heide, vier maten kust. Vier maten forte, vier maten rust. Acht maten liefste, vergeef het me nou. Dat is mijn liedje voor jou.
Ik hou van de intense & soulvolle zang van de Amerikaanse singer/songwriter Amos Lee. Hij laat het hier op schitterende wijze horen in de klassieker A Change Is Gonna Come. Het lied werd eind 1963 geschreven door de Amerikaanse singer/songwriter Sam Cooke (1931-1964).
Cooke en zijn band waren in oktober 1963 niet welkom in het alleen voor blanken bedoelde Holiday Inn motel in Shreveport, Louisiana. Hij reageerde daar woedend op en werd vervolgens met band en al opgepakt door de politie wegens huisvredebreuk. Dit incident inspireerde hem om een lied te schrijven waar zijn vader, een Baptistische dominee, trots op zou zijn geweest. A Change is Gonna Come werd uiteindelijk het volkslied van de Amerikaanse Burgerrechten Beweging.
A Change Is Gonna Come I was born by the river in a little tent. Oh and just like that river I’ve been running ever since. It’s been a long, long time coming, but I know a change is gonna come, oh yes it will
It’s been too hard living, but I’m afraid to die. I don’t know what’s up there, beyond the sky. It’s been a long, long time coming, but I know a change is gonna come, oh yes it will.
I go to the movie and I go downtown. Somebody keep tellin’ me don’t hang around. It’s been a long, long, long time coming, but I know a change is gonna come, oh yes it will.
Then I go to my brother. And I say brother help me please. But he just winds up knockin’ me yeh, back down on my knees, yeh.
There have been times when I thought I couldn’t last for long. But now I know, now I know I’m able to carry on. It’s been a long, it’s been a long time coming, but I know a change is gonna come, oh yes it will. Oh yes it will. Oh yes it will.
Eén van mijn favoriete nummers van dit jaar is Above The Clouds Of Pompeii van de Engelse groep Bear’s Den. Een lied met een prachtige tekst, een mooie opbouw en heerlijke samenzang. Het komt van hun debuutalbum Islands (2014).
Above the clouds
