Vorige week deed ik een mooie muzikale vondst. Ik ontdekte een zeer bijzondere uitvoering van Het dorp van Wim Sonneveld (1917-1974) door zangeres Anneke v an Giersbergen. Van Giersbergen was van 1994 tot 2007 lead-zangeres van de Nederlandse metalband The Gathering. Daarna ging ze haar eigen weg in allerlei muzikale projecten. Op dit moment speelt ze samen met de IJslandse folkband Aristidir en zingt ze zeer gevarieerd repertoire.
Anneke van Giersbergen heeft een dijk van een stem, maar houdt het in deze cover heel klein. Het is even wennen dat ze Nederlands zingt met een duidelijk Brabants accent, maar na een tijdje wordt deze uitvoering steeds mooier wat mij betreft.
Het lied Het dorp werd in 1965 geschreven door Friso Wiegersma (1925-2006), de geliefde van Sonneveld, op muziek van La montagne van Jean Ferrat uit 1964.
Het dorp
Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
daarop een kerk een kar met paard,
een slagerij J. van der Ven.
Een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben.
Dit dorp, ik weet nog hoe het was,
de boerenkind’ren in de klas,.
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.
Wat leefden ze eenvoudig toen,
in simp’le huizen tussen groen,
met boerenbloemen en een heg.
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd,
het dorp is gemoderniseerd,
nu zijn ze op de goede weg.
Want zie, hoe rijk het leven is,
ze zien de televisiequiz,
en wonen in betonnen dozen.
Met flink veel glas, dan kun je zien,
hoe of het bankstel staat bij Mien,
en d’r dressoir met plastic rozen.
Langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar,
in minirok en beatle-haar,
en joelt wat mee met beat-muziek.
Ik weet het is hun goeie recht,
de nieuwe tijd, net wat u zegt,
maar het maakt me wat melancholiek.
Ik heb hun vaders nog gekend,
ze kochten zoethout voor een cent,
ik zag hun moeders touwtjespringen.
Dat dorp van toen, het is voorbij,
dit is al wat er bleef voor mij,
een ansicht en herinneringen.
Toen ik langs het tuinpad van m’n vader,
de hoge bomen nog zag staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten,
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
Onlangs vond ik een prachtige uitvoering van het lied Time van Tom Waits, gezongen door de Ierse zangeres Heidi Talbot. Het raakt me steeds meer hoe vaker ik het hoor. Ik kende het lied niet, maar dat komt ook omdat ik niet zo dol ben op de stem van Waits. Door zijn brommerige geluid wordt ik afgeleid van de melodie en de tekst, die me dan volledig ontgaan. Het nummer komt origineel van zijn album Rain Dogs uit 1985 en je kunt zijn versie 
Time
And the band is goin’ home,
And the things you can’t remember,
Driving is een heerlijk lied van het Engelse duo Everything But The Girl, dat bestond uit het duo Ben Watt & Tracey Thorn. Hun naam komt van een slogan uit een meubelzaak in Hull, die alles verkocht op het gebied van slaapkamerbenodigheden behalve het winkelmeisje. Eind jaren 80 en begin jaren 90 luisterde ik heel veel naar ze, en vooral hun eerste album Eden (1984) heb ik volledig grijsgedraaid. Maar ook hun vijfde The Language Of Life (1990), waar Driving op staat, beviel me heel goed.
Het werd gemaakt met de Amerikaanse topproducer Tommy LiPuma, die zorgde voor geweldige muzikanten als John Pattituci (bas), Jerry Horn (trompet), Larry Williams (toetsen), Kirk Whalum (sax), Russell Ferrante (piano), Lenny Castro (percussie), Michael Landau (gitaar), Omar Hakim (drums), Vinnie Colaiuta (drums), Stan Getz (sax), Joe Sample (piano) en Michael Brecker (sax).
Driving
Tijdens mijn workout in de fitness komt regelmatig het lied Rather Be voorbij en inmiddels heeft het zich ontwikkeld tot een echte oorwurm, zo’n lied dat ik dan de hele dag in mijn hoofd meedraag. Het nummer was een grote hit in 2014 en wordt gespeeld door de Engelse electronische groep Clean Bandit, versterkt door zangeres Jess Glynne. Lekkere muziek!
Rather Be
Ik ben een groot fan van de Amerikaanse singer/songwriter Marc Cohn sinds ik in 1991 zijn nummer Perfect Love op de radio hoorde. Wat een fantastische stem. En toen kwam opeens ook nog James Taylor voorbij die meezong. Ik was gelijk verkocht en heb zijn eerste album uit dat jaar veel gedraaid, met heerlijke nummers als Walking In Memphis, Strangers In A Car en Silver Thunderbird.
Ghost Train