30.07.2017

Venice – Rikki Don’t Lose That Number

Ik ben een groot fan van de Amerikaanse Westcoast band Venice. Ze spelen naast eigen repertoire ook vaak covers van bekende nummers en noemen zich dan bij speciale coverconcerten de Pine Mountain Logs. Hier zijn ze te gast bij de uitreiking van de jaarlijkse TEC Awards in 2016, voor de prestaties van audio professionals.

Ze maakten daar deel uit van een all star band, met gitarist Jeff (Skunk) Baxter, die o.a. speelde bij Steely Dan en The Doobie Brothers, en basgitarist Nathan East. Kipp Lennon van Venice zorgt voor de lead vocalen en zijn broer Pat en twee neven Michael & Mark zingen de achtergrondvocalen in het welbekende nummer Rikki Don’t Lose That Number, dat je ongetwijfeld kent van Steely Dan. Het lied werd geschreven door Donald Fagen & Walter Becker en staat op het album Pretzel Logic uit 1974.

Rikki Don’t Lose That Number
We hear you’re leaving, that’s okay.
I thought our little wild time had just begun.
I guess you kind of scared yourself,
you turn and run.
But if you have a change of heart.

Rikki don’t lose that number,
you don’t want to call nobody else.
Send it off in a letter to yourself.
Rikki don’t lose that number,
it’s the only one you own.
You might use it if you feel better.
When you get home.

I have a friend in town,
he’s heard your name.
We can go out driving
on Slow Hand Row.
We could stay inside and play games,
I don’t know.
And you could have a change of heart.

Rikki don’t lose that number,
you don’t want to call nobody else.
Send it off in a letter to yourself.
Rikki don’t lose that number,
it’s the only one you own.
You might use it if you feel better.
When you get home.

You tell yourself you’re not my kind,
but you don’t even know your mind.
And you could have a change of heart.

Rikki don’t lose that number,
you don’t want to call nobody else.
Send it off in a letter to yourself.
Rikki don’t lose that number,
it’s the only one you own.
You might use it if you feel better.
When you get home.

Tags:   -    -  
16.07.2017

Loudon Wainwright III – Your Mother And I

Your Mother And I is een schitterend lied van de Amerikaanse singer/songwriter Loudon Wainwright III. Daarin vertelt hij zijn driejarige dochter Lucy, over de scheiding van haar moeder Suzy Roche in 1984. Wainwright verhuisde naar Engeland om de pijn te ontvluchten, en ook omdat zijn carrière er daar beter voorstond. Zijn eigen vader, Loudon Wainwright jr, gebruikte vaak de zin “Je moeder & ik denken” of “Je moeder en ik hebben besloten”. En toen op een dag na 33 jaar huwelijk, zei vader plotseling de woorden “Je moeder en ik gaan uit elkaar.” 

Inmiddels is dochter Lucy Wainwright Roche zelf ook singer/songwriter en in 2015 maakte ze een album met haar halfzus Martha Wainwright, de zus van Rufus Wainwright. Rufus & Martha zijn kinderen uit Loudon’s eerste huwelijk met de Canadese singer/songwriter Kate McCarrigle (1946-2010), dat duurde van 1971 tot 1976. Het album van The Wainwright Sisters had als titel Songs In The Dark.

Your Mother And I komt van het album More Love Songs uit 1986.

Onlangs ontdekte ik een prachtige versie van het lied door Rufus & Martha, gespeeld tijdens de Elbphilharmonie Sessions in Hamburg in Oktober 2021. En die deel ik graag met je.

Your Mother And I
Your Mother and I are living apart.
I know that seems stupid,
but we weren’t very smart.
You’ll stay with her, I’ll visit you.
At Christmas, on weekends,
and the summertime too.

Your Mother and I are not getting along.
Somehow somewhere something went wrong.
Everything changes, time takes its toll.
Your folks fell in love,
love’s a very deep hole.

Your Mother and I will do all we can do.
To work this thing out,
and to take care of you.
Families get broken, I know it’s a shame.
It’s nobody’s fault though,
and you’re not to blame.

Your Mother and I are both feeling bad.
But things will get better,
it won’t stay this sad.
And I hope when you grow up,
one day you’ll see.
Your parents are people,
and that’s all we can be.

Your Mother & I.

02.07.2017

Simon & Garfunkel – Leaves That Are Green

Hoogste tijd om nog eens een keer aandacht te geven aan een duo dat ik hoog heb zitten, Simon & Garfunkel. Eén van hun mooiste nummers is Leaves That Are Green, dat komt van het album Sounds Of Silence uit 1966. Ze spelen het hier in datzelfde jaar tijdens een optreden in het NCRV programma Twien. En ik geniet weer volop van de prachtige samenzang van de oude schoolkameraden, die zo verschillend waren en daardoor muzikaal juist zo goed bij elkaar pasten.

Hier vind je een leuk interview over hun optredens in Nederland in 1966.

Leaves That Are Green
I was twenty-one years when I wrote this song.
I’m twenty-two now but I won’t be for long.
Time hurries on.
And the leaves that are green turn to brown.
And they wither with the wind,
and they crumble in your hand.

Once my heart was filled with the love of a girl.
I held her close, but she faded in the night,
like a poem I meant to write.
And the leaves that are green turn to brown.
And they wither with the wind,
and they crumble in your hand.

I threw a pebble in a brook,
and watched the ripples run away.
And they never made a sound.
And the leaves that are green turned to brown.
And they wither with the wind,
and they crumble in your hand.

Hello, hello, hello, hello.
Goodbye, goodbye, goodbye, goodbye.
That’s all there is.
And the leaves that are green turned to brown.

18.06.2017

Richard Page – Even The Pain

Ik ben een groot fan van de Amerikaanse Westcoast muzikant & singer/songwriter Richard Page. Je kent hem waarschijnlijk wel van de groep Mr. Mister, die in de jaren 80 hits hadden met Broken Wings en Kyrie. Daarvoor speelde hij vanaf eind jaren 70 in zijn eigen band Pages, die hij vormde samen met toetsenist Steve George, met wie hij ook Mr Mister vormde. Page heeft met veel bekende zangers & muzikanten samengespeeld, zoals met Al Jarreau, Chaka Khan, Hall & Oates, Kenny Loggins, Madonna en The Pointer Sisters. Op dit moment speelt hij af en toe nog mee met Ringo’s AllStarr Band.

Hier speelt Richard Page in zijn eentje, achter de piano, tijdens een concert in 2011, zijn prachtige lied Even The Pain, dat komt van zijn album Shelter Me uit 1996. En ik zit weer te genieten, want hij heeft zo’n soepele en lekkere stem, alsof het allemaal vanzelf gaat. Maar ook een stem die me raakt.

Van het concert in 2011 is een cd & dvd gemaakt met als titel Solo Acoustic. Andere mooie nummers uit het concert zijn I’ll Remember, Kiss On The Wind, Kyrie, No Tomorrow, Peculiar Life en You Are Mine.

Even The Pain
Three long years now,
since I’ve seen her face.
Three long years now,
when she left this angry place.
Destiny called her,
but too soon for her age.
If I’d only listened,
she might be here today.

And we’re all gonna ride this river.
And we all gonna feel the rain.
And we all take what we’re given,
even the pain.

Cold, tired, hungry,
now she’s movin’ with the wind.
And all I do is worry,
‘bout the pain she must be in.
If only I could see you,
tell me why you didn’t write.
Now there’s no one there to defend you,
and I can’t sleep at night.

And we’re all gonna ride this river.
And we all gonna feel the rain.
And we all take what we’re given,
even the pain.

And we see that light before us.
Through the darkness and the shame.
But it all breaks down,
all breaks down,
even the pain.

So roll on mighty river,
take us down to the sea.
Wash away the muddy water,
and set us free.

And we’re all gonna ride this river.
And we all gonna feel the rain.
And we all take what we’re given,
even the pain.

And we see that light before us.
Through the darkness and the shame.
But it all breaks down,
all breaks down,
even the pain.

And we’re all gonna ride this river.
And we all gonna feel the rain.
And we all take what we’re given,
even the pain.
Even the pain.

04.06.2017

Theo Nijland – Laat maar

Eén van de allermooiste Nederlandstalige liederen die ik ken is Laat maar van Theo Nijland, met een prachtige tekst, melodie en sfeer die perfect bij elkaar passen. Het lied komt van zijn album Jij uit 2001, waar nog meer schitterende nummers op staan, zoals De pijn is weg en Wassenaar. Als je van Nederlandstalig houdt, dan zou ik daar zeker een keer naar gaan luisteren.

Deze uitvoering komt uit een optreden van de Bende van Vier, een groep die bestond uit Jeroen van Merwijk, Theo Nijland, Maarten van Roozendaal (1962-2013) en Kees Torn. Alle vier winnaars van de Annie MG Schmidt-prijs voor het beste theaterlied. Het doel van het gezamenlijke optreden was het promoten van het betere Nederlandstalige lied, dat niet of nauwelijks op tv wordt uitgezonden in tegenstelling tot voorstellingen van cabaretiers waarbij de tekst en de grappen centraal staan. Het bleef bij een eenmalig optreden in de Kleine Komedie in 2008, die uitgezonden werd door de VARA en nog steeds te koop is op dvd.

Laat maar
Ik ging naar je toe met lood in mijn schoenen,
ging ik naar je toe en ik keek je aan.
Ik wilde het zeggen, ik moest ‘t je zeggen,
maar toen ben ik opeens weer naar huis teruggegaan.
Omdat ik had nagedacht, en mijn verstand zei, dat ik
wie weet misschien wel voor schut zou hebben gestaan.
Want stel dat ik wel van jou hou, maar jij niet van mij.
Laat maar, laat maar, laat maar.

Ik ging naar je terug met knikkende knieën,
ging ik naar je terug, ik heb ’t gedaan.
Maar wat ik je moest zeggen, zei ik maar zo’n beetje,
het was eigenlijk amper te verstaan.
Omdat ik had nagedacht, en mijn verstand zei,
dat ik de tijd er eerst maar es overheen moest laten gaan.
Zoals golven over het zand, zoals een nachtvorst over het land.
Laat maar, laat maar, laat maar.

Maar toen opeens waren de rapen gaar.
Ik moest naar je terug en toen stond ik daar,
met chardonnay en zalmtartaar, want ja ik dacht
dan maak ik het eerst een beetje gezellig!
En je keek me aan en je gaf me je hand,
en die hand die zette m’n hele lichaam in brand.
“Weet je, ik moet je wat zeggen”, zei ik maar zo’n beetje.
Wat jij toen al niet meer verstond, want jij riep,
dat jij meer van me hield dan de vrouw
van de sultan van Bagdad van de sultan van Bagdad.
En je kuste me vol op mijn mond en de wereld werd plat.

Ik ga naar je toe met lood in mijn schoenen,
ga ik naar je toe, dan is ‘t maar gedaan.
Ik ga het je zeggen, ik ga het je zeggen,
of zal ik maar weer naar huis …
Want stel dat ik wel van jou hou, maar jij niet van mij.
Laat maar, laat maar, laat maar.