The Songcatcher op Facebook
31.12.2017

Beste Songs van 2017

Ik heb weer veel nieuwe muziek geluisterd dit jaar op zoek naar pareltjes, en heb de beste nummers eruit geselecteerd en met je gedeeld op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma van de Songcatcher. Van de nummers die ik in 2017 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land of plaats van herkomst (indien bekend). Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze beluisteren en soms ook bekijken.

Albion (California) USA
Robert Cutler – Taken Too Much (2017): Een mooi nieuw lied van de singer/songwriter die in 2012 mijn favoriet was. Met samenzang door ex-Byrds lid Gene Parsons.

Atlanta (Georgia) USA
William Bell – More Rooms (2016)
William Bell – People Want To Go Home (2016)
William Bell – Poison In The Well (2016)
William Bell – This Is Where I Live (2016)
William Bell – The Three Of Me: Soul-veteraan van 77 maakte vorig jaar het fantastische album This Is Where I Live, mede dankzij gitarist & producer John Leventhal, en won er een Grammy mee voor het beste Americana album. Heerlijke nummers met verrassende goede teksten.

Brooklyn (New York) USA
Gregory Porter – I Wonder Who My Daddy Is? (2017)
Gregory Porter – It’s Probably Me (cover Sting & Eric Clapton)(2017)
Gregory Porter – Just The Way You Are (cover Bruno Mars)(2017): Eén van mijn favoriete zangers en ook dit jaar weer uitzonderlijk goed, met drie schitterende covers, waarbij vooral de eerste me veel doet.

Colombia
Marta Gomez – La vida esta por empezar (2016): Een zangeres met een stem die me raakt, omdat ze zich kwetsbaar toont.

Engeland
Jon Allen – Here Tonight (2011)
Jon Allen – Last Orders (2011)
Jon Allen – Stealing Away (2011): Drie mooie nummers van een singer/songwriter die goed naar Paul McCartney heeft geluisterd toen die nog bij The Beatles zat.

Piers Faccini – A Taste Of Honey (2016): Bijzondere versie van een lied dat ik van The Beatles ken, gespeeld door deze multi-culturele singer/songwriter samen met de Italiaanse trompettist Luca Aquino, op een verzamelalbum ter ere van Chet Baker.

Seal – It Was A Very Good Year (2017): Verrassend mooie cover van deze klassieker op een album met Standards.

Italië
Sergio Cammariere – Controluce (2012)
Sergio Cammariere – Mano nella mano (2014)
Sergio Cammariere & Chiara Chivello – Con te o senza te (2016): Sfeervolle muziek van deze uitstekende singer/songwriter & pianist.

Los Angeles (California) USA
Alison Krauss – Gentle On My Mind (cover John Hartford)(2017)
Alison Krauss – I Never Cared For You (cover Willie Nelson)(2017): Prachtige stem, heerlijke muziek.

Myrtle Beach (South Carolina) USA
Iron & Wine – Song In Stone (2017): Deze singer/songwriter is één van de ontdekkingen van dit jaar. Prachtig.

Nashville (Tennessee) USA
Raul Malo – Besame Mucho (2012)
Raul Malo – Early Morning Rain (cover Gordon Lightfoot)(2004)
Raul Malo – Husbands and Wives (2007)
Raul Malo – Remember (cover Harry Nilsson)(2006)
Raul Malo – Sway (2014): Ik ben erg onder de indruk van de geweldige stem van deze lead-zanger van de Amerikaanse neo-traditional countryband The Mavericks. Heb alle solo-albums beluisterd en een paar pareltjes overgehouden.

Nederland
Janne Schra – Oppervlak (2017): Het ontroerende gedicht Er zijn dingen die alleen het oppervlak beroeren van Vasalis (1909-1998), op muziek gezet door deze zangeres en componist Reinout Douma. Vasalis schreef het voor haar zoontje Dicky, die overleed in 1943 als gevolg van een polio-epidemie.

Herman van Veen – Wie (heeft de zon uit jouw gezicht gehaald?)(cover Liselore Gerritsen): Als hij over kwetsbare kinderen zingt is Herman op zijn best.

New York (New York) USA
John Mayer – Helpless (2017): Heerlijk ritmisch uptempo nummer.

John Pizzarelli – I Can Let Go Now (cover Michael McDonald)(2012): Prachtig arrangement met blazers door deze Amerikaanse jazz gitarist & zanger.

Portugal
Antonio Zambujo & Mayra Andrade: Lisboa Não Sejas Francesa (2017): Zijn laatste solo-album viel me wat tegen, dus was ik blij met dit mooie duet met de Kaapverdiaanse zangeres Mayra Andrade, dat komt van een verzamelalbum ter ere van Amalia Rodrigues, de koningin van de fado.

Santa Barbara (California) USA
Blue Sky Riders – Dream (2013)
Blue Sky Riders – Feelin’ Brave (2013)
Blue Sky Riders – How About Now (2013)
Blue Sky Riders – Just Say Yes (2013): Ik ben al jaren fan van Kenny Loggins en was blij hem weer aan het werk te horen in dit trio singer/songwriters.

Spanje
Pablo Alboran & Carminho: Al Paraiso (2017): Zeer populaire zanger in een mooi duet met de Portugese Carminho.

Verenigde Staten
Randy Newman – She Chose Me (2017): Inmiddels 74 maar met nog steeds prachtige songs, zoals dit ontroerende liefdeslied.

Leslie Odom Jr – Seriously (2016): De Amerikaanse singer/songwriter Sara Bareilles werd gevraagd een lied te schrijven over de reactie van Obama op de verkiezing van zijn opvolger. Hoe zou hij binnenskamers gereageerd hebben? Geweldig lied.

Lizz Wright – Stars Fell On Alabama (2017): Mooie uitvoering van deze klassieker uit 1934 door een jazz-zangeres die steeds beter wordt.

Zweden
Good Harvest – Woodstock (cover Joni Mitchell)(2016): Prachtige meerstemmige versie door dit veelbelovende duo.

Piers Faccini – A Taste Of Honey
Cold winds may blow, over the icy sea.
I’ll take with me, the warmth of thee.
A taste of honey.
A taste much sweeter than wine.

I will return, I’lll return,
I’ll come back for the honey and you.

I’ll leave behind my heart to wear.
And may it ever remind you of,
a taste of honey.
A taste much sweeter than wine.

I will return, I’lll return,
I’ll come back for the honey and you.

Iron & Wine – Song In Stone
Songbirds in the morning had my head.
Lost in the tall trees, I knew well.
Well I would say, dreaming my dry leads.

Stray light finds its way to all of us.
Says I’ve been green, it comes back signed.
Light on my lips, let ‘em kiss dark leaves.

Let the hands of the wrong prophets
heal me all they should.
Let the wine of the poison
Jesus says tastes good.
And all tall trees lay down,
if you were the bird and fell into my arms.

If I wrote your song in stone.
If I wore your wings back home.
Where the dreams in the backwater
drown us far from home.

Give this to the gray, it comes back gold.
Birds of the morning they may know.
Know more than us, giving their hymns for life.

Let the waves on the wrong water
say what they will say.
While the wind and the broken branches
blows me away.
All tall trees lay down
if you were the bird who fell into my arms.

I could write your song in stone.
I could wear your wings back home.
Where the dreams in the backwater
drown us far from home.

Tags:   -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -    -  
17.12.2017

Peter Gabriel – The Book Of Love

Ik werd laatst wakker met een melodie in mijn hoofd. Maar wat was het nou ook alweer? Tijdens mijn ochtendwandeling schoot het me ineens te binnen het was The Book Of Love van Peter Gabriel. Ik deel het lied met je als eerbetoon aan mijn dromen.

The Book Of Love werd in 1999 geschreven door de Amerikaanse singer/songwriter Stephin Merritt van de groep The Magnetic Fields en komt van hun album 69 Love Songs. Zijn reactie op Gabriel’s cover was als volgt: “At first I thought, “How hilarious, he’s got a completely different take on the song.” But after a few listens I find it quite sweet. My version of the song focuses on the humour, and his focuses on the pathos. Of course, if I could sing like him I wouldn’t have to be a humourist.” Hier hoor je zijn versie uit 1999 en hier een live versie uit 2012.

Peter Gabriel vertelt hoe hij met het nummer in aanraking kwam. “I was introduced through a friend to the Magnetic Fields, and really fell in love with the song writing and the quirky way the band interpreted their material. This wonderful lyric is deeply romantic and a little cynical at the same time, which opens it to an audience that wouldn’t buy slush.” Het nummer komt van Gabriel’s cover album Scratch My Back (2010) en wordt hier gespeeld samen met het New Blood Orchestra in 2011 tijdens een speciaal concert in Londen, dat op dvd is uitgebracht.

The Book Of Love
The book of love is long and boring,
no one can lift the damn thing.
It’s full of charts and facts, and figures,
and instructions for dancing.

And I, I love it when you read to me.
And you, you can read me anything.

The book of love has music in it,
in fact that’s where music comes from.
Some of it’s is just transcendental.
Some of it is just really dumb.

But I, I love it when you sing to me.
And you, you can sing me anything.

The book of love is long and boring,
and written very long ago.
It’s full of flowers and heart-shaped boxes,
and things we’re all too young to know.

And I, I love it when you give me things.
And you, you ought to give me wedding rings.

Tags:
03.12.2017

Barbara – Nantes

De Franse zangeres Barbara (1930-1997) vertelt in haar ontroerende lied Nantes (1963) het verhaal dat ze net te laat kwam voor het overlijden van haar vader Jacques Serf, die haar als jong kind misbruikt had en het gezin in de steek had gelaten toen ze 10 jaar oud was. Op een dag in 1959 werd zij gebeld door het ziekenhuis in Nantes. Ze werd verzocht daarheen te komen op verzoek van haar vader. Hij wilde zich “warmen aan mijn glimlach, maar hij stierf nog diezelfde nacht, zonder een ‘adieu’ of een ‘ik hou van je’.” Wat een ontroerend mooi lied. De prachtige Nederlandse vertaling is van Annemieke Wetting.

In het lied komt het fictieve adres “vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup” (Wolvenholstraat 25) voor. De gemeente Nantes heeft alsnog in een nieuwbouw buitenwijk een straat deze naam gegeven. Het straatbord werd in 1986 door Barbara zelf onthuld.

Hier hoor je de versie van cabaretière, zangeres & actrice Lia Dorana (1918-2010), in de vertaling van Ernst van Altena. Het komt van haar album Solo ’68 (1968)

Nantes
Il pleut sur Nantes,
donne-moi la main.
Le ciel de Nantes rend
mon cœur chagrin.

Un matin comme celui-là,
il y a juste un an déjà.
La ville avait ce teint blafard
lorsque je sortis de la gare.
Nantes m’était encore inconnue,
je n’y étais jamais venue.
Il avait fallu ce message
pour que je fasse le voyage.

“Madame soyez au rendez-vous,
vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup.
Faites vite, il y a peu d’espoir,
il a demandé à vous voir.”

A l’heure de sa dernière heure,
après bien des années d’errance.
Il me revenait en plein cœur,
son cri déchirait le silence.
Depuis qu’il s’en était allé,
longtemps je l’avais espéré.
Ce vagabond, ce disparu,
voilà qu’il m’était revenu.

Vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup,
je m’en souviens du rendéz-vous.
Et j’ai gravé dans ma mémoire
cette chambre au fond d’un couloir.

Assis près d’une cheminée,
j’ai vu quatre hommes se lever.
La lumière était froide et blanche,
ils portaient l’habit du dimanche.
Je n’ai pas posé de questions
à ces étranges compagnons
J’ai rien dit, mais à leurs regards,
j’ai compris qu’il était trop tard.

Vingt-cinq rue de la Grange-au-Loup,
il n’était plus au rendéz-vous.
Qu’il était mort à la nuit même,
sans un “adieu”, sans un “je t’aime”.

Voilà, tu la connais, l’histoire
de l’homme qui venait de nulle-part.
Et qui revint comme une épave,
du bout de son dernier voyage.
Du vagabond, du mal-aimé,
qui se remport long le passé.
Voulut avant de s’endormir,
se réchauffer à mon sourire.

Au chemin qui longe la mer,
couché dans le jardin de pierres.
Je veux que tranquille il repose,
à l’ombre d’une rose rose.
Mon père, mon père.

J’ai le coeur chagrin.
Donne moi ta main.

Nantes
Het heeft geregend op Nantes.
Geef me je hand.
De hemel boven Nantes
stemt mijn hart triest.

Net als op die morgen,
nu alweer een jaar geleden,
zag de stad er ook zo bleek uit.
Toen ik uit het station kwam,
kende ik Nantes nog niet,
was ik er nooit geweest.
Voor deze reis was de volgende boodschap nodig:
“Mevrouw zoudt u zo spoedig mogelijk
naar Wolvenholstraat 25 willen komen,
de situatie is hopeloos,
en hij heeft naar u gevraagd,
nu zijn leven ten einde loopt”.

Na heel wat jaren van afwezigheid
trof hij me vol in mijn ziel.
Zijn schreeuw verscheurde de stilte
die er was na zijn vertrek.
Lange tijd had ik op hem gewacht,
op die zwerver die verdween.
En daar was hij weer zowaar.

Wolvenholstraat 25
duikt weer op uit mijn herinnering.
In mijn geheugen staat die ene kamer gegrift,
aan het eind van de gang.

Ik zag vier mannen opstaan
die voor een open haard zaten.
Het licht was kil en wit,
ze droegen hun zondagse pak.
Ik stelde geen vragen
aan die vreemde kerels.
Ik zei niets, maar ik zag aan
hun blikken dat het te laat was.

Toch kwam ik de afspraak na
op Wolvenholstraat 25.
Maar hij heeft me nooit meer gezien,
hij was al overleden.

Zo, nu ken je het verhaal,
van de man die uit het niets kwam.
Die terugkeerde als een wrak,
aan het eind van zijn laatste reis.
Die zwerver, die onbeminde,
die zijn verleden met zich meedroeg.
Die zich wilde warmen aan mijn glimlach,
maar hij stierf nog diezelfde nacht,
zonder een “adieu” of een “ik hou van je”.

Op de weg die naar zee
door een bed van kiezels loopt,
wil ik dat hij in stilte rust,
in de schaduw van een roze roos.
Mijn vader, mijn vader.

Ik heb een hart vol verdriet.
Geef me je hand.

Tags:
19.11.2017

Herman van Veen – Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald?

Ik vond een ontroerend lied van Herman van Veen dat ik nog niet kende. Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? staat als Wie op het album Signalen uit 1984. Het is een cover van Le craie dans l’encrier (Krijt in de inktpot), dat geschreven werd door de Franse violiste, componiste en zangeres Catherine Lara en tekstschrijver Daniel Boublil. Het is het titelnummer van Lara’s derde album uit 1974, dat je hier kunt horen. En hier hoor en zie je een live-versie uit 2012, toen ze inmiddels 67 was.

Het Franse lied werd van een geheel nieuwe tekst voorzien door Liselore Gerritsen en komt van haar album Oktoberkind uit 1982. De tekst doet erg denken aan een ander lied op deze plaat, namelijk Als ze als kind. De tekst van dat lied wil ik je niet onthouden, want het past helemaal in dezelfde sfeer van een moeilijke en ongelukkige jeugd, met grote en vaak traumatische gevolgen. Je vindt de tekst helemaal onderaan dit bericht.

Ik heb zelf mogen ervaren dat Herman van Veen heel goed contact kon maken met kinderen. Hij had veel oog voor gekwetste kinderen en buitenbeentjes en dat terwijl hij zelf regelmatig sprak over zijn eigen gelukkige jeugd in Utrecht en zijn geliefde ouders. Hij gunde dat blijkbaar anderen ook en maakte mijn leven in ieder geval voor een korte periode wat zonniger. Herman gaf me uitzicht op beter, waar ik veel aan heb gehad tot de dag van nu.

Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald?
Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald?
Wie heeft het licht in jou gedoofd?
Wie heeft je rooie wangen bleek gemaakt?
Wie joeg de dromen uit je hoofd?
Wie brak jouw kleine hart,
kleurde je ogen zwart?
Wie is niet nagekomen wat hij heeft beloofd?

Wie heeft het lachen in jouw keel gesmoord?
Heeft je vuisten zo gebald?
Wie heeft dat onbevangen kind vermoord,
dat altijd opstaat als het valt?
Wie boog jouw rechte rug?
Trapte je speelgoed stuk?
Wie brak jouw vleugels
in de vreugde van een vlucht?

Wie is er zo aan jou voorbij gegaan?
Wie verraadt hier jouw geloof?
Wie hield zich voor het kraaien van de haan,
na de derde keer nog doof?
Wie is het die vergat,
dat jij de toekomst had?
Wie heeft jou net als ik
te weinig lief gehad?

Wie heeft jou net als ik
te weinig lief gehad?

Als ze als kind – Liselore Gerritsen (1982)
Als ze als kind niet altijd zo stil had hoeven zijn,
had ze vandaag misschien het hoogste lied gezongen.
Als ze als kind niet altijd zo alleen was geweest,
had ze vandaag misschien allang iemand gevonden

Als ze als kind niet altijd zo bang had hoeven zijn
had ze vandaag misschien van iemand durven houden.
Als ze als kind niet altijd zo’n puinhoop had gezien,
had ze vandaag misschien kastelen kunnen bouwen

Als ze als kind de warmte van de zomer had gekend,
was ze die warmte in haar winter nooit verloren.
Als ze als kind de warmte van een nest had gekend,
had het haar hele leven lang niet zo gevroren.

Als ze als kind niet al zo oud had hoeven zijn,
had ze vandaag nog een kinderlied gezongen.
Als ze als kind gewoon een kind had kunnen zijn,
was ze vandaag als een kind opnieuw begonnen.

Tags:   -    -  
05.11.2017

Ben Abraham & Sara Bareilles – This Is On Me

This Is On Me is een prachtige scheidingsduet van de Australische singer/songwriter Ben Abraham met de Amerikaanse Sara Bareilles. Het is erg goed gezongen. Het nummer komt van Abraham’s album Sirens uit 2016.

Ben Abraham komt uit een muzikaal nest met ouders die samenspeelden in de Indonesische groep Pahama. Thuis luisterden ze vooral naar The Beatles en Chicago. Tijdens zijn filmstudie trad Abraham af en toe op in ziekenhuizen als entertainer voor kinderen. Nu is hij full time musicus en tourde hij o.a. met Emmylou Harris.

This Is On Me
Willing and waiting
to come back from the edge.
But the look in her eyes
says she’s leaving.

Things I should have been saying,
that I swallowed instead.
How a silence can be
so deceiving.

And so we’ve begun the crawl,
trying to break the fall.
Some kind of wrecking ball,
we turned out to be.

This is on me.

Caught at the ending,
and all I have is the hurt.
Have I made him forget
how to love me?

Now it crumbles and crashes,
but maybe there’s hope for us yet.
‘Til we’re one with the earth.
A way we can make this thing work again.
And some phoenix may rise
from these ashes.
But the fire comes first.

Love we’ve begun the crawl.
How do we break the fall?
Some kind of wrecking ball,
we turned out to be.

This is on me.

Tags:   -  
← Newer Entries
Older Entries →

  • Zoeken

© The Songcatcher 2009 | Created by: Get a Custom Design.
Powered by: Wordpress