Soms kan vergeten ook wel fijn zijn, zeker als iemand aanbied al je zorgen en pijnlijke herinneringen voor je in een doos te stoppen, zodat je verder kan gaan met de mooie dingen van het leven.
Dit prachtige lied is van Achinoam Nini, beter bekend als Noa. Zij is een Israëlische zangeres van Jemenitische afkomst, die regelmatig actief is voor de vrede in haar land. Zo treedt ze op met Arabische & Palestijnse artiesten, bij vredesdemonstraties en is ze goodwill ambassadeur bij de FAO, de wereldvoedselorganisatie. Het lied staat op het album Now uit 2003 en wordt door Noa gezongen tijdens een concert in 2005.
Now Forget
Give me your pain, give me your sorrow.
Give me your loneliness, and broken dreams.
Your bad times, and your worry.
Now forget, now forget.
Give me your past, give me your family.
Give me the walls you build, and the ones you break.
Your shadows, and your longing.
Now forget, now forget.
All that will be, but isn’t yet.
Now forget, now forget.
I’ll put it all, in a small wooden box,
with the rusty old lock,
and the sparrows in flight.
I’ll guard it with my life,
through the long, long night.
You are my eyes, you are my passion.
You are my journey, to where I’ve been.
You are my reason, for living.
Now forget, now forget.
All that will be, but isn’t yet.
Now forget, now forget.
I’ll put it all, in a small wooden box,
with the rusty old lock,
and the sparrows in flight.
I’ll guard it with my life,
through the long, long night.
Give me your truth, give me your questions.
Give me your longing, for what will be.
Give me your daydreams, and your demons.
Now forget, now forget.
All that will be, but isn’t yet.
Now forget, now forget.
“She don’t remember my name.” Het is de belangrijkste en meest hartverscheurende zin, uit het allertrieste lied dat ik ken. Een lied over een bezoek aan het ouderlijke huis met alle herinneringen van dien, en aan een oude moeder die er nog steeds woont. Hemeltergend pijnlijk en aangrijpend, en de lange stiltes maken het nog extra schrijnend.
Het lied is terug te vinden op het album Black Music (1998) van de groep Chocolate Genius, die een eclectische combinatie speelt van R&B, jazz en Indie. De centrale figuur in dit los collectief aan muzikanten, is de in Jamaica geboren New Yorker Marc Anthony Thompson, met daarnaast instrumentalisten als John Medeski (toetsen), Vernon Reid (gitaar), Marc Ribot (gitaar), Jane Scarpantoni (cello), Chris Whitley (gitaar) en Chris Wood (bas).
My Mom
They got five televisions,
in a house built for three.
Look up on that fake fireplace,
you know, the bucktoothed boy’s me.
See that wood panelled room,
that’s where I learned to drink.
You see that hole in the wall,
that was Seagrams, I think.
And that tree was a goal post,
that bathroom it was a shroud.
That closet it was a phone booth,
and that mirror it was a crowd.
See that guy with the bad knees,
and his heart on his sleeve.
Watch him slip me ten dollars,
when it comes time to leave.
It’s been five years and some change.
And this world is getting so strange.
But this old house smells just the same.
And my mom,
she don’t remember my name.
She’s my mom.
I sit on her bed
and I kissed her right behind the ear.
She calls out for a dog
that’s been dead for a year.
I say how is it going,
just like I didn’t know.
Hold on to both of her hands,
too afraid to let go.
And five times exactly,
no more or no less.
She says “how you been eating boy”.
I say, I’m okay I guess.
In this room where she made me,
each day she grows weak.
She flips on the Golden Girls,
and the first tear hits my cheek.
It’s been five years and change.
And this world is getting strange.
But this old house smells just the same.
Cause my mom,
she don’t remember my name.
That’s my mom.
Diversiteit staat centraal in de muziek en de persoonlijke levens van de leden van het klein orkest Pink Martini. Oprichter Thomas Lauderdale werd als kind geadopteerd door een domineesgezin in de VS, waarvan de vader onverwachts uit de kast kwam en later de eerste openlijk homosexuele voorganger werd van zijn gezindte. Thomas had zelf ambitie om politicus te worden, maar vond de muziek die bij politieke bijeenkomsten werd gespeeld zo matig, lusteloos en grof, dat hij daar eerst wat aan wilde doen. Hij begon op te treden in cocktail jurken en zo ontstond in 1994 Pink Martini. Na een tijdje vroeg hij China Forbes, een collega student van de Harvard Universiteit, om mee te komen zingen. Haar vader is een Amerikaan van Frans-Schotse achtergrond en haar moeder Afrikaans Amerikaans. Ook de muzikanten die er later bijkwamen hebben een gemêleerde achtergrond en een grote interesse voor verschillende talen en culturen. Ze zien zichzelf als vertegenwoordigers van een inclusief en heterogeen Amerika van nu. Vol migranten die een nieuw leven opbouwen in een wereld waar alles mogelijk is, en trots zijn om Amerikaan te mogen zijn.
Muzikaal bestaat het orkest uit zowel klassiek geschoolde muzikanten, als musici met ervaring in meer moderne muziekstijlen. Zo heeft de bassist gespeeld met Diana Ross en Gino Vanelli, de gitarist met Diana Krall en is de harpiste de zus van Mike Love van The Beach Boys. (*1) De muziek van Pink Martini is buitengewoon kosmopolitisch en eclectisch, van allerlei culturen en in allerlei talen en muzikale stijlen. Niet zozeer wereldmuziek maar muziek van over de hele wereld. Zoals oprichter Thomas zelf zegt: “Als de Verenigde Naties een eigen band zou hebben, dan zijn wij de perfecte keuze.” Zo komen onder andere voorbij: filmmuziek uit de jaren ‘40 en ‘50, swingjazz, cabaret, lounge, Franse chansons, Afro-Cubaanse salsa, Argentijnse tango, Braziliaanse samba en bossa nova, Italiaanse folk, Griekse rembetiko en muziek uit het Midden Oosten en Azië. (*2) Soms zijn het eigen nummers, maar vaak ook onbekende pareltjes die ze als muzikale archeologen aan de vergetelheid ontrukken.
Pink Martini treedt regelmatig op met symfonieorkesten over de hele wereld. Ze slaan een brug tussen de high-brow muziek en de popcultuur, en daarnaast willen ze een cultuur terugbrengen van zingen en dansen, die vroeger meer vanzelfsprekend waren in de maatschappij. (*3) Het is een muzikaal feest om naar ze te luisteren en vooral om ze te zien, want hun kracht komt vooral live tot uiting, vanwege het enorme spelplezier dat ze uitstralen. Wat mij betreft de beste retro-band van dit moment.
Het lied dat ik heb uitgekozen, Donde Estas, Yolanda? is geschreven door de Peruviaanse musicus Manuel Jimenez Fernandez en is in de jaren 60 bekend geworden door de Afro-Cubaanse zanger Orlando Contreras (1930-1994) en de Mexicaanse groep Sonora Santanera. De versie van Pink Martini is terug te vinden op het album Sympathique (1998).
NOTEN
*1 Pink Martini bestaat inmiddels uit dertien muzikanten. Naast Thomas Lauderdale (piano) en China Forbes (zang) zijn dat Robert Taylor (trombone), Phil Baker (bas), Gavin Bondy (trompet), Pansy Chang (cello), Nicholas Crosa (viool), Brian Lavern Davis (percussie), Dan Faehnle (gitaar), Maureen Love (harp), Timothy Nishimoto (zang & percussie), Derek Rieth (percussie) en Martín Zarzar (percussie).
*2 Hun laatste album Joy To The World (2010) is een bonte verzameling van kerstliederen van over de hele wereld, met ondermeer White Christmas in het Japans, een Chinees Nieuwjaarslied en Stille Nacht in het Duits en Arabisch.
Donde Estas, Yolanda? Donde estas, donde estas, Yolanda? Que paso, que paso, Yolanda? Te busque, te busque, Yolanda. Y no estas, y no estas Yolanda.
Tus ojos me miraron,
tus labios me besaron.
Con ese fuego ardiente,
ardiente de mujer.
La luz de tu mirada,
el fuego de tus labios.
Flecharon a mi pecho y de ti me enamore.
Donde estas, donde estas, Yolanda? Que paso, que paso, Yolanda?
Te busque, te busque, Yolanda.
Y no estas, y no estas Yolanda.
Me dicen que paseabas,
en un carro Yolanda.
Muy guapa y arrogante
y todos te silbaban.
Si un dia te encontrara,
no se que puedo hacer.
No se me vuelvo loco,
si ya no te vuelvo a ver.
Donde estas, donde estas, Yolanda?
Que paso, que paso, Yolanda?
Te busque, te busque, Yolanda.
Y no estas, y no estas Yolanda.
Adembenemend: zoveel ellende in de wereld waarmee je dagelijks geconfronteerd wordt, of je nu wilt of niet. Is het niet het nieuws, dan zijn het wel de vele collectanten op straat of aan de deur die je eraan herinneren. Om je ogen daarvoor te sluiten lijkt soms een hele gezonde reactie. Aan de andere kant wil je toch ook weer geen egoïstische en ongevoelige, maatschappelijk onbewuste zak zijn. De balans daartussen blijft een wankel evenwicht. David Gray schreef er een lied over en introduceert het als volgt.
“Ik had alle basis accoorden voor een nieuw lied, en hier en daar wat stukjes tekst. De eerste zin was “en toen ging de deurbel”. ’s Avonds ging ik naar huis en dronk een paar glazen wijn en toen ging zowaar de deurbel. Er waren twee Iraanse kerels aan de deur. Voor ik het wist overvielen ze me met allerlei afbeeldingen en statistieken over executies van dissidente intellectuelen. En ik dacht wow, dit is zware shit. Maar toen realiseerde ik me ineens dat ik wilde relaxen en ik van die knapen en hun goede zaak af moest zien te komen. Dus schreef ik een cheque uit. Waarop zij zeiden dat de kosten van wettelijke hulp voor een enkel leven zoveel was, en dat was drie keer zoveel als wat ik had gegeven. Dat kwam flink hard binnen. Dus schreef ik nog een cheque. Maar natuurlijk voelde ik me niet erg blij met mezelf. Wat in één klap was blootgelegd, was de volslagen hypocrisie die de basis vormt van ons dagelijkse leven. Dus ging ik de volgende dag terug naar de studio en schreef ik het lied. Je weet dat dit soort zaken er zijn, maar je wilt er liever niet over nadenken.”
Ik had eigenlijk een mooie live versie opgenomen in de Abbey Road Studios voor je uitgekozen, maar die is niet meer beschikbaar. Dus doen we het maar met deze akoestische solo versie.
Breathe Wake, wake and the moment’s gone.
Wake, wake and the moment’s gone.
And then the doorbell rings.
Somebody asks you could,
you spare a little time.
To feel the weight that’s mine.
To lower down your guard.
Yeah that your heart gets snagged.
Caught in the wheels and dust dragged.
Dangled o’er the edge.
Breathe
You feel you’re in too deep.
So offer up some crumb,
and drop it in the tin.
Then slither back within.
Your crenulated wealth,
your educated self,
your family, your rude health.
And all the joy it brings.
Aren’t we forgetting something.
Feet out on the ledge.
Feet out on the ledge.
And breathe, breathe, breathe.
Then in the heat of noon,
it finds you like some dog.
Got parked up in a field.
Hermetically sealed,
and scratching at the windshield.
And howling at the glass,
at anyone might walk past.
Were you not aware.
Were you not aware.
Breathe
The sea of broken lives.
Mechanics, doctors, housewives.
Feet out on the ledge.
Feet out on the ledge.
And breathe, breathe.
Hoe zou het toch zijn geweest om een concert bij te wonen van de meest succesvolle en begeerde zangeres van de jaren 70, Linda Ronstadt, op haar hoogtepunt? Nou dan zit je hier goed bij The Songcatcher, want vandaag neem ik je mee naar het Old Hoedown – Fox Theatre in Atlanta , waar ze op 1 December 1977 een weergaloos concert gaf tijdens haar Simple Dreams Tour. Niet alleen is ze wonderbaarlijk goed bij stem, zingt ze prachtige nummers van de beste songwriters (het lijkt wel een Best Of album) en ziet ze er heel sexy uit, maar ook de band is helemaal te gek. Speelde ze eerder al met The Eagles als begeleidingsband, deze keer zijn het opnieuw topmuzikanten: Waddy Wachtel & Dan Dugmore (gitaar), Kenny Edwards (bas), Rick Marotta (drums) en Don Grolnick (toetsen).
Hoogtepunten wat mij betreft zijn de twee nummers van haar ex-lief John David Souther, Faithless Love (6) en Simple Man, SimpleDream (13), en daarnaast That’ll Be The Day (2), It Doesn’t Matter Anymore (7), When Will I Be Loved (8) en natuurlijk de enorme uithaal aan het eind van Desperado (11).
Soms kan vergeten ook wel fijn zijn, zeker als iemand aanbied al je zorgen en pijnlijke herinneringen voor je in een doos te stoppen, zodat je verder kan gaan met de mooie dingen van het leven.
