The Songcatcher op Facebook

Archive for the ‘Uncategorized’ Category


16.06.2013

Lhasa – De cara a la pared

Een concert dat in mijn muzikale geheugen gegrift staat, was het optreden van Lhasa op 6 April 1999 in Rasa te Utrecht. Samen met mijn goede vriend Pim zag en hoorde ik een jonge vrouw zingen met een stem als een oude ziel. Die indruk had ik daarvoor ook al gekregen bij het beluisteren van haar album La Llorona (1998) en daarom was het zo’n enorme verrassing voor me om daar zo’n jonge blom op het podium te zien staan. Kwam daar dat bijzondere en intense geluid uit? Jazeker en live was het nog veel indrukwekkender dan het op de plaat al was. Wat een prachtig samenspel met de band, wat een beheersing en tegelijkertijd ook enorme emotionaliteit die me meesleepte in een bijzonder avontuur.

Lhasa de Sela (1972-2010) was een kind van hippie-ouders, met een Mexicaanse vader Alejandro Sela die taallessen gaf en een Amerikaanse moeder Alexandra Karam die fotografe en actrice was. Ze kwam voort uit een bijzondere muzikale, theatrale en vooral ook internationale familie. Met haar ouders en zussen trok ze jarenlang in een omgebouwde schoolbus door de VS & Mexico en de muziek werd haar met de paplepel ingegoten. Na de scheiding van haar ouders, woonde ze met haar moeder en zussen in San Francisco en zong ze vanaf haar 13e in een Grieks café. Ze volgde haar zussen naar Montreal, waar die een circusopleiding volgden, en trad regelmatig op in café’s en nachtclubs. In 1997 werd ze ontdekt, met als gevolg haar eerste album La Llorana. En zo kwam ze dus uiteindelijk ook in mijn leven terecht. Na haar succes tourde ze een tijd rond en voegde zich uiteindelijk bij het theatercircus in Frankrijk waar haar zussen leefden en werkten. Samen trokken ze daar weer jaren rond, net als in hun jeugd. Lhasa maakte nog twee albums in 2003 en 2009 en is helaas te jong gestorven in 2010 aan de gevolgen van borstkanker. In mijn gedachten staat ze nog steeds op dat podium in Utrecht en beleef ik nog een keer dat prachtige concert. Geniet met me mee van De cara a la pared, mijn favoriete lied van haar eerste album.

De cara a la pared
Llorando
de cara a la pared
se apaga la ciudad

Llorando
Y no hay màs
muero quizas
Adonde estàs?

Soñando
de cara a la pared
se quema la ciudad

Soñando
sin respirar
te quiero amar
te quiero amar

Rezando
de cara a la pared
se hunde la ciudad

Rezando
Santa Maria
Santa Maria
Santa Maria

Muriendo

Tags:
02.06.2013

Donald Jones – Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

Donald JonesIk ben veel aan het terugkijken naar vroeger en daardoor komt vanzelf ook de muziek van toen naar boven. Eén van de favoriete liederen uit mijn jeugd was “Ik zou je het liefste in een doosje willen doen” van Donald Jones. Een heerlijk lieflijk lied.

Jones (1932-2004) was de eerste zwarte ster in de Nederlandse showbizz. Hij kwam in 1954 met een Amerikaanse dansgroep naar Nederland en besloot te blijven. In zijn keuze speelde naast het racisme in de VS, waarschijnlijk ook mee dat hij een verborgen homosexueel was, die in ons land iets meer tolerantie aantrof. Als zwarte man was hij toen een bezienswaardigheid: “Ik was een ‘oddity’. Een vreemd ding. Je kon het aanraken en je kon ermee praten. Ik liep een keer door de Leidsestraat en ik voelde ineens een hand door mijn haar. Ik schrok me lam. Waren het meisjes, ze zeiden: ‘Sorry meneer, we wilden even voelen'” 

Donald JonesHij werd snel bekend door zijn optredens op televisie en door cabaretproducties in het theater. Van 1957 tot 1959 speelde hij in de komische televisieserie Pension Hommeles, die geschreven was door Annie MG Schmidt en geproduceerd werd door Wim Ibo, met muziek van Cor Lemaire. “Ik zou je het liefste in een doosje willen doen”  is afkomstig uit die serie. Je ziet Donald Jones in zijn rol als werkstudent Dinky Henderson en Roekie Aronds in de rol van Klaartje Binnendijk.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.
Je bewaren, heel goed bewaren.
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen.
Telkens zou ik eventjes het deksel opendoen.
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren.
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij,
geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.
En dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken,
telkens even kijken, hmmm.

Je mag er wel even uit elke dag.
Eén uurtje dat mag, ja één uurtje dat mag.
Je mag dan ook wel naar het Vondelpark even,
alleen om de eendjes wat eten te geven.
En als je dan wegloopt, raak ik je toch niet kwijt,
want ik vind jou altijd, ja ik vind jou altijd.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.
Je bewaren, heel goed bewaren.
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen.
Telkens zou ik eventjes het deksel opendoen.
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren.
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij,
geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij.

Ik zou je het allerliefste in een doosje willen doen.
En dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken,
telkens even kijken en een zoen.

Tags: ,
19.05.2013

Natalie Merchant – Motherland

Van eind jaren 90 tot mei 2004 heeft de muzikale smaak van de Songcatcher zich enorm verbreed. Dat kwam vooral door de muzikale inspiratie die ik kreeg bij de CD-uitleen Verlaine in Utrecht. De winkel zat op Witte Vrouwenstraat 4 vlak naast bakkerij Top (nu de Bakkerswinkel) die op het hoekje zat van de Plompetorengracht. Ik kwam vroeger vaak bij Top omdat mijn broer Roeland lang een relatie heeft gehad met Ineke Top, de dochter van de bakker. En daarnaast was ik ook gek op de speculaas die daar de specialiteit was. Verlaine was voor mij een prachtige aanvulling op de cd’s die ik leende bij de muziekbibliotheek. Je kon er de allernieuwste cd’s voor 1 dag meenemen. CD-boekjes van de nieuwste aanwinsten lagen in een grote insteekmap op de toonbank, met bij de meeste cd’s een recensie bijgevoegd. En daarnaast was er ook nog een flinke voorraad oudere cd’s van allerlei artiesten en in allerlei muziekstijlen.

Sylvo Buderman, de eigenaar van Verlaine, was een wonder van goede smaak op muzikaal gebied, van alle markten thuis en je kon uren met hem over muziek praten. Hij stimuleerde me steeds weer om van alles uit te proberen en met succes, want er is veel blijven hangen. Omgekeerd was hij een fan van de compilaties die de Songcatcher maakte, waardoor hij weer allerlei voor hem onbekende artiesten en songs leerde kennen. Eén van de artiesten die ik door Sylvo leerde kennen was Natalie Merchant. Hij was naar een concert van haar geweest in Paradiso en raakte daar maar niet over uitgepraat. Wat een intensiteit! En wat een prachtige trilling in haar stem! Zo maakte ik kennis met haar album Motherland (2001) en ik vond het prachtig. Deze uitvoering van het titelnummer is uit 2010 van een concert op Celtic Connections, het wintermuziekfestival in Glasgow.

Motherland
Where in hell can you go.
Far from the things that you know.
Far from the sprawl of concrete,
that keeps crawling its way.
About a thousand miles a day.

Take one last look behind.
Commit this to memory and mind.
Don’t miss this wasteland, this terrible place,
when you leave.
Keep your heart off your sleeve.

Oh Motherland cradle me.
Close my eyes, lullaby me to sleep.
Keep me safe. Lie with me.
Stay beside me, don’t go.
Don’t you go.

O, my five and dime queen.
Tell me what have you seen?
The lust and the avarice,
the bottomless, the cavernous greed.
Is that what you see?

Oh Motherland cradle me.
Close my eyes, lullaby me to sleep.
Keep me safe. Lie with me.
Stay beside me, don’t go.

It’s your happiness
that I want most of all.
And if there’s anything
that I can do at all. Mercy me!
If you want the best of this.
If you want the most of all.
And if there’s anything
that I can do at all.

Come on shot gun bride.
What makes me envy your life?
Faceless, nameless,
innocent, blameless and free.
You tell me what’s that like to be.

Motherland cradle me.
Close my eyes, lullaby me to sleep
Keep me safe. Lie with me.
Stay beside me, don’t go,
Don’t go.

Motherland cradle me.
Close my eyes, lullaby me to sleep
Keep me safe. Lie with me.
Stay beside me, don’t go.
Don’t go. Don’t go.

Tags:
05.05.2013

David Crosby & Graham Nash – Guinnevere

De Songcatcher is gek op meerstemmigheid in de muziek. En wat mij betreft zijn de samenzang en de harmonieën van David Crosby en Graham Nash de mooiste in de popmuziek. Eind jaren 60 en begin jaren 70 voegden ze iets nieuws toe aan het harmoniseren. Niet de voorspelbare terts en kwint bovenop de melodie, zoals toen gebruikelijk was, maar nieuwe complexe en bijzondere variaties, zoals het weglaten van de grondtoon en daarvoor in de plaats sexten, septiemen of negens er bovenop. Dat maakt hun meerstemmigheid zo uniek en tegelijkertijd zo herkenbaar, waardoor je hun geluid onmiddellijk herkent als ze met andere artiesten meezingen.

Guinnevere komt van het eerste album van Crosby, Stills & Nash uit 1969. Het mooie aan deze versie uit een concert bij de BBC in 1970, is dat hier de tweestemmige vocalen van Crosby & Nash schitterend tot hun recht komen, omdat ze improviseren in hun samenzang, waardoor je heel goed hoort hoe prachtig en bijzonder het is wat ze doen.

Volgens David Crosby is Guinnevere de beste song die hij ooit heeft geschreven. Het lied beschrijft drie verschillende vrouwen uit zijn leven: Joni Mitchell, Christine Hinton (zijn eerste grote liefde, die overleed door een auto-ongeluk in 1969) en een vrouw wiens identiteit hij heeft beloofd niet prijs te geven.

Guinnevere
Guinnevere had green eyes,
like yours, mi’lady, like yours.
When she’d walk down through the garden,
in the morning after it rained

Peacocks wandered aimlessly,
underneath an orange tree.
Why can’t she see me?

Guinnevere drew pentagrams,
like yours, mi’lady, like yours.
Late at night when she thought
that no one was watching at all.
On the wall.

She shall be free.

As she turned her gaze,
down the slope to the harbour,
where I lay
anchored such a short day.

Guinnevere had golden hair,
like yours, mi’lady, like yours.
Streaming out when we’d ride
through the warm wind down by the bay.
Yesterday.

Seagulls circle endlessly,
I sing in silent harmony.
We both shall be free.

Tags: ,
21.04.2013

Rosanna & Zelia – Lady Multimelancolica

Rosanne & Zelia - Coisario (1999) Op de deur van mijn woonkamer hangt al jaren deze poster van Rosanna & Zelia. Hij is me dierbaar vanwege de herinneringen aan twee bijzondere albums en een aantal memorabele concerten van dit Braziliaanse duo, dat bestond uit zangeres Rosanna Tavares (1962-2006) & gitariste Zelia Fonseca.

Ik hoorde ze voor het eerst eind jaren 90 bij een bezoek aan mijn geliefde Muziekbibliotheek in Utrecht waar de muziek te horen was in de prachtige ruimte met het glas-in-lood dak. Ik was verrast en nieuwsgierig tegelijk en nam twee albums mee naar huis: Passagem (1997) en Coisario (1999). In het begin begreep ik er niets van en vond ik het maar ingewikkelde muziek, die constant de mij bekende paden verliet. Het was zeker geen bossa nova, maar wat was het dan wel? Rosanna & ZeliaIk werd er zo door gegrepen dat ik naar een concert ben gegaan in Austerlitz. En daar werd ik bekoord door de persoonlijkheden en uitstraling van de beide vrouwen en viel alles ineens op zijn plaats. Rosanna zong zo breekbaar en intens dat er een verliefd gevoel bovenkwam en de drang om voor haar te zorgen.

Ik sprak met hun manager en die was zo geraakt door mijn enthousiasme dat ze bij mijn vertrek achter me aankwam rennen met een poster. En die hangt er dus vanaf die dag, op een plek waar ik hem elke dag zie. Na Austerlitz wilde ik meer, en dus volgde nog een concert en nog eentje, en telkens weer was het weer even bijzonder. Ik werd geraakt en kwam tegelijkertijd vol energie thuis van zo’n bijzondere ervaring. De pareltjes van het leven! Zo was er een optreden in Amstelveen, waar maar 10 mensen kwamen opdagen voor deze onbekende grootheden. Rosanne & Zelia - Passagem (1997)(En zo kwamen we allemaal op de eerste rij te zitten en kreeg ik als gast het gevoel dat dit concert speciaal voor mij was bedoeld, omdat Rosanna me van dichtbij recht in mijn ogen aankeek en toezong. Verpletterend was het, zo enorm kwam het binnen. En er was dat optreden in een oude kerk ergens in de middle of niks. Die dag hadden Rosanna & Zelia als extra een Braziliaanse percussioniste meegenomen en dat maakte het feest helemaal compleet.

Om je een gevoel te geven van de muziek van Rosanna & Zelia heb ik gekozen voor één van de rustiger nummers, het betoverende Lady Mulimelancolica dat geschreven is door Ivan Santos en staat op het album Coisario. Bij een goede vriend van me die mee was naar het concert in Amstelveen, werd het de nummer één van zijn jaarlijkse top 50.

Lady Multimelancolica
Eu tava lindo, emboca ela baixou no bar,
dirijo meu olhar pra ela
Que traz por tras da pose enigmatica.
Alguem a mais sem ter mais a-quem amor.

I was about to leave the bar when she came in,
her eyes were tellin’ me she’s giving.
Her enigmatic smile just seemed to freeze the place
Her soul was cryin loud, for one soft embrace.

Seu riso a mela voz escureceu o ar.
Nao sei mais eu senti na hora.
Aquela lady multimelancolica.
Um dia ainda de ser alguem que rira.

She was lookin for someone to take what she could give.
Seemed she was tryin’ to give to live.
I called her Lady Multimelancolica.
When I dream of her she does not seem that far.

Tags: ,
← Older Entries
Newer Entries →

  • Zoeken

© The Songcatcher 2009 | Created by: Get a Custom Design.
Powered by: Wordpress