In de jaren 80 heb ik veel gedanst op disco, soul & funk. Eén van mijn favorieten was de Amerikaanse groep Shalamar, en dan vooral hun album Friends uit 1982. Daar stonden swingende nummers op als Don’t Try To Change Me, I Don’t Want To Be The Last To Know, I Can Make You Feel Good, Friends en A Night To Remember. Heerlijke dansmuziek met fantastische muzikanten (o.a. James Ingram) en drie geweldige solo-zangers: Jody Watley, Howard Hewett & Jeffrey Daniel. Dans je mee met de Songcatcher?
A Night To Remember When you love someone, it’s natural not demanding. And that’s one thing
I’m proud to say I’ve found in you. I’m so glad we reached an understanding. Now I know my heart is safe with you. So my love to you baby I surrender.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember. Get ready (Ooh baby tonight), gonna make this a night to remember.
Celebrations in my heart cause we’re united. And there’s nothing in this world that could come between me and you. We’re together and it keeps me so excited. To think of what the power of love can do. And I’m filled with a love that’s all so tender.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember. Get ready (Baby) tonight (Darling), gonna make this a night to remember. Get ready (Darling) tonight (Baby), gonna make this a night to remember.
Let’s make a toast to those who’ve helped make this occasion. They turn their back on love and that’s what drove you straight to me. To you I make a lasting dedication. I’ll show you all the love that life can be. And each day I live I know I will deliver.
Get ready tonight, gonna make this a night to remember
Eén van mijn favoriete Nederlandstalige nummers is De lucht zit nog vol dagen van de Brabantse zanger Gerard van Maasakkers. Ik hoorde het voor het eerst op de radio in 2003 bij mijn favoriete radioprogramma De Sandwich van Jacques Klöters. Een heerlijk uptempo lied dat me vrolijk maakt, met een heel bijzonder ritme en een uitzonderlijke tekst. Het ritme is stuwend en geeft schwung aan het lied. En het bijzondere is de 3 tegen 2. De begeleiding is 3 tellen terwijl de gezongen melodie 2 tellen aanhoudt en dat geeft een apart effect. En dan de schitterende tekst met zinnen die me raken, zoals bijvoorbeeld die meeslepende woorden uit het refrein: “Want de lucht zit nog vol dagen. Dagen van nou, dagen van later. En dagen die gisteren kunnen dragen. Ja de lucht zit nog vol dagen.”
Van Maasakkers was al jaren bekend in Brabant, maar met zijn album Vol dagen brak hij ook door in de rest van Nederland. Ik ging speciaal voor hem naar Apeldoorn met mijn lief, maar moest na een half uur weer vertrekken, omdat ik allergisch bleek voor de net geverfde zaal. Dus besloot ik hem te gaan zien in Zundert, in zijn eigen Brabantse land, en dat was een heel bijzondere ervaring, omdat iedereen in het Brabants meezong en alles verstond wat hij zei en zong.
Van Maasakkers zingt De lucht zit nog vol dagen hier bij de uitreiking van de Gouden Harp in 2009, samen met Carel Kraayenhof op zijn bandoneon en het Metropole Orkest.
De lucht zit nog vol dagen Ik ben het zat, ik heb te lang getreuzeld. Veel te lang veel te weinig gedaan. Altijd maar “ja maar”. Altijd … och laat maar, het is duidelijk, dit moet zijn gedaan.
Want de lucht zit nog vol dagen. Dagen van nou, dagen van later. En dagen die gisteren kunnen dragen. Ja de lucht zit nog vol dagen.
Ik zat te lang om een antwoord verlegen. Zonder dat ik wist wat de vraag ook weer was. Kan het niet harder, kan het niet mooier, kan het niet vlugger, kan ik er vanaf.
Want de lucht zit nog vol dagen. Dagen van nou, dagen van later. En dagen die gisteren kunnen dragen. Ja, de lucht zit nog vol dagen.
En dan de mensen, die heb je in soorten. De ene zijn leven ligt altijd in de zon. Maar bij de andere wil het niet vlotten. Hij geeft het al op voordat hij begon.
Maar ik ken mensen die bergen verzetten. Die geven niet op, nog niet al hadde ’t ger. Soms tegen beter weten in. Maar altijd proberen ze het weer.
Want de lucht zit nog vol dagen. Dagen van nou, dagen van later. En dagen die gisteren kunnen dragen. Ja, de lucht zit nog vol dagen.
Bij een afterparty na een concert van The Hollies in Ottawa (Canada) in 1967, zag Graham Nash een mooie blonde vrouw alleen in een hoekje zitten. Hij ging naar haar toe om zichzelf voor te stellen. “I know who you are”, zei ze, “That’s why I’m here.” Deze schoonheid was Joni Mitchell en Nash was gelijk verkocht: “She was the whole package: a lovely, sylphlike woman with a natural blush, like windburn, and an elusive quality that seemed lit from within.” Ze nam hem mee naar haar hotelkamer en overrompelde hem totaal door, zichzelf begeleidend op de gitaar, 15 prachtige songs ten gehore te brengen. Zulke muziek had hij nog nooit gehoord. Het werd een magische nacht.
Twee jaar later ontmoette hij deze bijzondere vrouw weer bij een feest van David Crosby. Ze nam hem bij de arm en zei, “Come to my house and I’ll take care of you.” Haar huis in Laurel Canyon (Los Angeles) bleek heel bijzonder, “built in the 1930s by a black jazz musician: knotty pine, creaky wooden floors, a couple of cabinets full of beautifully coloured glass objects and Joan’s artwork leaning discreetly here and there.” Op een grijze dag in het voorjaar bracht Mitchell een vaas mee naar huis en zette er bloemen in uit de tuin, terwijl Nash de haard aanstak en zo beleefden ze samen een bijzonder huiselijk moment. Een heel gewoon moment in een leven en een relatie dat verder verre van gewoon was. Dezelfde dag schreef Nash het prachtige Our House (1970): “I’ll light the fire, you place the flowers in the vase that you bought today. (…) Our house is a very, very, very fine house, with two cats in the yard, life used to be so hard, now everything is easy ’cause of you.”
Joan (zoals hij haar noemde) en Willy (haar bijnaam voor hem) hadden het goed samen. Zoals je ook kunt merken uit het lied Willy dat Mitchell over “my man” schreef in 1970. Daarin zegt ze: “Willy is my child, he is my father. I would be his lady all my life. He says he’d love to live with me, but for an ancient injury, that has not healed. He said, I feel once again, like I gave my heart too soon. He stood looking thru the lace, at the face on the conquered moon, and counting all the cars going up the hill, and the stars on my window sill. There are still more reasons why I love him: Willy is my joy, he is my sorrow. Now he wants to run away and hide, he says our love cannot be real. He cannot hear the chapel’s pealing silver bells, but you know it’s hard to tell, when you’re in the spell if it’s wrong or if it’s real. But you’re bound to lose. If you let the blues get you scared to feel. And I feel like I’m just being born, like a shiny light breaking in a storm. There are so many reasons why I love him.”
In Juni 1970 ging het mis in hun relatie. Mitchell voelde zich beperkt door Nash en stuurde hem, terwijl ze op reis was in Europa, een telegram dat het einde betekende: “If you hold sand too tightly in your hand, it will run through your fingers. Love, Joan.”Allebei waren ze er verdrietig over. Zij schreef over haar gevoelens op haar album Blue (1971), zoals in My Old Man: “But when he’s gone, me and them lonesome blues collide. The bed’s too big, the frying pan’s too wide.” En ook het schitterende River (1971) gaat over de bruik: “I made my baby cry. He tried hard to help me, you know he put me at ease. He loved me so naughty he made me weak in the knees. I wish I had a river I could skate away on. I’m so hard to handle. I’m selfish and I’m sad. Now I’ve gone and lost the best baby that I’ve ever had.”
Nash schreef zijn gebroken hart (de “break up blues” zoals hij zelf zei) van zich af met liederen voor zijn allereerste solo-album Songs For Beginners (1971), met daarop het schitterende Simple Man. Toen het lied eindelijk helemaal klaar was, wilde hij het spelen bij de openingsavond van een serie optredens van Crosby, Stills, Nash & Young. Vlak van te voren hoorde hij dat Mitchell in de zaal zou zitten die avond, helemaal vooraan, en dat gaf zijn performance een bijzondere lading, zeker omdat hij haar sinds de breuk niet meer had gesproken. Met ziel en zaligheid zong hij haar toe, in zijn eentje achter de piano, met de woorden die hij al zo vaak tegen haar had proberen te zeggen, “I just want to hold you, I don’t want to hold you down.” Hou dat in gedachten als je hem hier het lied hoort zingen, tijdens een optreden voor de BBC in September 1970 samen met David Crosby.
Simple Man I am a simple man So I sing a simple song Never been so much in love And never hurt so bad At the same time
I am a simple man And I play a simple tune Wish that I could see you once again Across the room Like the first time
Just want to hold you Don’t want to hold you down Hear what you’re saying And you’re spinning my head around And I can’t make it alone
The ending of the tale Is the singing of the song Make me proud to be your man Only you can make me strong Like the last time
Just want to hold you Don’t want to hold you down I hear what you’re saying And you’re spinning my head around I can’t make it alone
Zoals je inmiddels wel weet ben ik een enorme fan van de muziek van Burt Bacharach. In Dionne Warwick vond hij de ideale vertolkster van zijn complexe melodieën. Hier zie je die samenwerking schitterend in beeld. Je ziet en hoort hoe ze samen een nieuw lied instuderen. Bacharach zegt dat het niet zo ingewikkeld is en Warwick gelooft daar natuurlijk helemaal niets van. Loneliness Remembers staat op Warwick’s album I’ll Never Fall In Love Again uit 1970.
Loneliness remembers Loneliness remembers, what happiness forgets. I had to lose you to recall, that life’s not really all sunshine and laughter.
Loneliness remembers, what happiness forgets And when you fall in love too fast. The sunshine doesn’t last forever after whenever a drop of rain. First came the pleasure and then the pain.
We were the talk of the town. Ask anybody around, they’ll let you know. We were the fire that lit the stars. No other love was as bright as ours. Everything’s turning around, gone is the love that I found. You went away, now I’m alone.
Loneliness remembers, what happiness forgets. And when you fall in love too fast. The sunshine doesn’t last forever after whenever a drop of rain. First came the pleasure and then came all the pain.
Eén van de mooiste liederen van Herman van Veen is voor mij Alles wat ik heb. Hier zingt hij het in Carré, waar hij in de jaren 70 een serie verpletterende concerten gaf die zorgden voor zijn definitieve doorbraak. Ik was erbij en genoot er intens van om mijn leermeester op de toppen van zijn kunnen aan het werk te zien. Het lied staat op het album Goed voor een glimlach (1971).
Alles wat ik heb Alles wat ik weet, weet ik van een ander, en alles wat ik laat, laat ik voor een ander. Alles wat ik heb, is alleen in naam, en die heb ik van een ander.
“Herman,” zegt de man en ik loop door. “Herman,” zegt de vrouw en ik aarzel. “Herman,” zegt het kind en ik voel me oud. “Herman,” zegt de wind en ik krijg het koud.
Alles wat ik zeg, zeg ik aan een ander, en alles wat ik geef, geef ik aan een ander. Alles wat ik heb, is alleen in naam, en die heb ik van een ander.
De hand die ik geef, geef ik aan een ander, en de tranen die ik laat, huil ik om een ander. De zin die ik heb, heb ik in een ander, en de liefde die ik voel, is voor een ander.
In de jaren 80 heb ik veel gedanst op disco, soul & funk. Eén van mijn favorieten was de Amerikaanse groep Shalamar, en dan vooral hun album Friends uit 1982. Daar stonden swingende nummers op als Don’t Try To Change Me, I Don’t Want To Be The Last To Know, I Can Make You Feel Good, Friends en A Night To Remember. Heerlijke dansmuziek met fantastische muzikanten (o.a. James Ingram) en drie geweldige solo-zangers: Jody Watley, Howard Hewett & Jeffrey Daniel. Dans je mee met de Songcatcher?
A Night To Remember
